Κάποια άνοιξη βρέθηκα σε ένα ποταμάκι στο πουθενά, κάπου στην Εύβοια. Σταμάτησα, έκανα ένα τσιγάρο, και απλά άκουγα το κελάρυσμα, τα πουλιά και τα ζουζούνια. Αιχμαλώτισα την εικόνα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να την ανασύρω σε στιγμές πανζουρλισμού, υστερίας και άγχους, και να σκέφτομαι ότι τη στιγμή που παίρνω μέρος στο θέατρο του παραλόγου, το ποταμάκι αυτό συνεχίζει να υπάρχει, να κυλά και να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το τέχνασμα δούλεψε για καιρό – ίσως και δεκαετίες. Τώρα πια μοιάζει αμήχανο, αφελές, αναποτελεσματικό.

Είναι τα πυρηνικά του Πούτιν και οι μαγκιές του Μπάιντεν; Τα ακέφαλα γατάκια στην Κυψέλη και τα μωρά στην Αμαλιάδα; Είναι ο εμφύλιος στο διαδίκτυο και η βία στους δρόμους; Είναι ο σκερτσόζικος χορός της Λατινοπούλου; Είναι οι Κασελίστας και οι υστερικές νεοφεμινίστριες; Είναι ο Έλον που προαλείφεται για παγκοσμιάρχης; Είναι ο τύπος που όλο παρκάρει μπροστά στο γκαράζ και δεν χαμπαριάζει από τίποτα; Είναι οι ισραηλίτισσες φανταρίνες που χορεύουν τσιφτετέλια στο ίνσταγκραμ; Είναι οι μουλάδες που τάζουν πιλάφια και τον αιώνιο παράδεισο; Είναι η γενικευμένη ασυνεννοησία; Είναι η γουόκ και αντιγουόκ ατζέντα;

Έφερα το ποταμάκι στο μυαλό μου… Απέλπιδα προσπάθεια… Το άλτερ έγκο μου με ξεφώνισε: Δεν μας γ@μ@ς εσύ και το ποταμάκι σου;

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες
Σας εύχομαι ψυχραιμία, συνεννόηση και ας ελπίσουμε όλοι και όλες μαζί πως ο βαθύς πυρήνας του ανθρώπου συνεχίζει να υπάρχει!