Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε σε μια φράση το κεντρικό θεματικό πυλώνα του θεατρικού έργου «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» θα μπορούσαμε να καταλήξουμε πως πρόκειται για ένα έργο που διαπραγματεύεται την πολύπλοκη διαδικασία ανάληψης μιας φρικτής ευθύνης. Πρόκειται για μία ευθύνη που όσο εξελίσσεται η πλοκή του έργου, φαντάζει όλο και περισσότερο αδύνατο να αντέξει το βάρος της καθένας από τους ήρωες του Άρθουρ Μίλερ. Ακόμη και ο πιο επαναστατικός και ιδεαλιστής των χαρακτήρων, ο υιός της οικογένεια Κέλερ, φαίνεται, την ύστατη ώρα, να δειλιάζει να τη φορτωθεί στους ώμους του.
Το ανέβασμα ενός τόσο εκπληκτικού θεατρικού έργου είναι μια σοβαρή πρόκληση και φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα πως η εργασία του κ. Νανούρη και των ταλαντούχων ηθοποιών της ομάδας του, ήταν επιτυχημένη. Καλοκουρδισμένοι και με εξαιρετικό ρυθμό, οι ηθοποιοί μάς συγκινούν και η χημεία τους είναι ολοφάνερη. Η δράση του έργου ξεδιπλώνεται, προδίδοντας ότι το έργο διαβάστηκε προσεχτικά και δόθηκε έμφαση στην απόδοση της συνθετότητάς του. Η θεμελιώδους σημασίας προεργασία του κειμένου, η ενδελεχής μελέτη και κατανόησή του από τον σκηνοθέτη και η τελική σύνθεση ενός οράματος για τη μεταφορά του στη σκηνή, είναι ξεκάθαρες.
Ωστόσο, η συγκεκριμένη παράσταση, όπως τελικά διαμορφώθηκε, δυστυχώς υστερεί σε πειραματισμό και τόλμη. Συγκεκριμένα, τα διλήμματα και οι ιδέες του συγγραφέα, υπάρχουν αναμφίβολα στη σκηνή και η ομάδα καταφέρνει να τα αποκαλύψει αξιοπρεπώς – οι θεατές σίγουρα κερδίζουν πολλά από την επαφή μαζί τους· η σκηνοθετική, όμως, ευρηματικότητα λείπει, και αν και το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο, υστερεί σε πρωτοτυπία και φρεσκάδα. Επίσης, η επιλογή μίας αναμενόμενης σκηνογραφίας στερεί τις γόνιμες αποδράσεις της φαντασίας μας σε μέρη όπου οι παραλληλισμοί των νοημάτων του κειμένου με το σήμερα θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν με μεγαλύτερη επιτυχία.
Το βράδυ της Πέμπτης βγήκαμε από την είσοδο του θεάτρου με ένα ερώτημα να υπερβαίνει σε δύναμη τα άλλα και πολλή ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας πρόσφερε η παράσταση: Άραγε η ζωή προχωρά παρά τη φρίκη του να μην υπάρχει η σωστή καταδίκη, ή μήπως η ατομική συνείδηση θα δράσει αυτόνομα και τη στιγμή που αυτή θα ορίσει ως κατάλληλη θα αφυπνιστεί από το λήθαργό της, οδηγώντας τελικώς στην οριστική ποινή για εκείνον που έσφαλε; Ίσως όταν όλα φαντάζουν πως έχουν ξεχαστεί και το κακό ανήκει στο παρελθόν, όταν οι νέες χαρές έρχονται την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί να ορθωθούν σώματα νεκρών και ζωντανών σε έναν όμορφο κήπο όπως εκείνον της κατοικίας της οικογένειας Κέλερ και να οδηγήσουν στην ολική καταστροφή των ιδιοκτήτων της.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα μάθετε στο θέατρο Αλκυόνη. Σας προτρέπουμε ολόψυχα να δείτε την παράσταση, πραγματικά το αξίζει.
Πληροφορίες παράστασης
«ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ»
του Άρθουρ Μίλλερ
Απόδοση – Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Θέατρο ΑΛΚΥΟΝΙΣ, από 25 Οκτωβρίου
Εισιτήρια ΕΔΩ
