Η απιστία προϋποθέτει πίστη, και ένα στερητικό «α» μπορεί να κάνει όλη τη ζημία!

Καθορίζει τα όρια και βάζει την ηθική σε μπελάδες. Σε βαφτίζει άπιστο και προφανώς ανήθικο, αφού κάτι ιερό έχεις πατήσει με το τακούνι σου και έτσι έχεις άμεσα επωμιστεί ένα κάρο συνέπειες των πράξεών σου.
Η σωματοποίηση της απιστίας είναι αυτονόητη: τρως ζάχαρη, κάνεις κυτταρίτιδα και αυξάνεις τον δείκτη μάζας του σωματικού σου βάρους, αλλάζεις χέρια –σαν αστρικό σώμα παρότι χαμένο στο διάστημα– και αυτεπάγγελτα χρίζεσαι άπιστος! Το κορμί είναι πάντα το τεκμήριο, το εργαλείο της μετάβασης στην αμαρτία· για τον εγκέφαλο οι αναφορές σχεδόν πάντα περνάνε στα ψιλά γράμματα…
Μια προδοσία, επίσης, υποβόσκει και δραματοποιεί το σενάριο, ένα Airbnb υποστηρίζει την εκδοχή της υποτροπής σου στον πειρασμό, ένα κατακόκκινο μήλο σού κάθεται στο λαιμό και ας μην είναι αυτό που έπνιξε εντέλει την Εύα!
Ο άπιστος, οφείλει να έχει ενοχές, να σκουπίζει με μωρομάντηλα τη συνείδησή του για να την καθαρίσει και στέκεται στο έδρανο απέναντι από τους λοιπούς ενόρκους για την ετυμηγορία…
Ποτέ δεν θα του γίνει η σωστή ερώτηση για το κίνητρο, η ακολουθία της ανάκρισης θα επιδιώκει μόνο το άλλοθι και ο ίδιος ως κατηγορούμενος, θα αρνηθεί να το καταθέσει, αφού δεν κυνηγάει τη δικαιολογία αλλά τη λύτρωση.

Γιατί ο νυν άπιστος, δεν ξέχασε πόσο πιστός υπήρξε όλο τον υπόλοιπο καιρό…

Η γιαγιά μου έλεγε, πως όταν αποκαλείς κάποιον «κάθαρμα» για να τον κατηγορήσεις, είναι λάθος· «ακάθαρμα πρέπει να τον λες», επέμενε και είχε δίκιο…

Νομίζω, λοιπόν, πώς το στερητικό «α» κουβαλάει τα απωθημένα του, τα κόμπλεξ λόγω των προσωπικών του στερήσεων και φωνάζει «σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» σε όποιον τολμά να βγει από το χαντάκι!

Η μελωδία της απιστίας είναι μια συνοχή από νότες, πρόχειρα και βιαστικά γραμμένες σε ένα χαρτί –σαν αυτό που σημειώνουμε τα ψώνια για το σούπερ– και αν δεν ξέρεις να την αναγνώσεις, μπορείς να την ακούσεις… Η μελωδία της απιστίας, μην ανησυχείτε, δεν οδηγεί στην ευτυχία, δείτε τη με συμπάθεια, σαν απόπειρα διαφυγής από την τεκμηριωμένη δυστυχία.
Φοράει κουκούλα όταν κρυώνει, ψάχνει την εμβρυακή στάση στο στρώμα που θα τη φιλοξενήσει και κλείνει το μάτι στο χαντάκι που άφησε πίσω… Σαλεύει για να μην πεθάνει, σκαρώνει αντιπερισπασμούς για να παραμείνει, τάχα, ζωντανή…