Εχθές, στις στρατιωτικές παρελάσεις, έγιναν δύο παρεμβάσεις από τα αγήματα, δημιουργώντας αίσθηση, αντιπαραθέσεις, συζητήσεις μέχρι και διπλωματικό επεισόδιο με τους «γείτονες». Η μία είχε τη μορφή τραγουδιού, αφιερωμένο σε ένα από τα θύματα των Τεμπών. Η άλλη, με τη μορφή συνθήματος, ήταν αφιερωμένη στην Κύπρο, με επιθετικότατη-υβριστική κατάληξη για την Τουρκία.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το πώς οι αντιθέσεις, τα προβλήματα αλλά και γενικά ο σφυγμός και οι ανησυχίες της «κοινής γνώμης» διαπερνά τώρα και τις στρατιωτικές παρελάσεις. Οι πιο συνεπείς σχολιαστές καυτηριάζουν και τις δύο μη αναμενόμενες κινήσεις: Το στράτευμα οφείλει να είναι πειθαρχημένο, να εκτελεί εντολές κ.λπ. Οι πιο «τοποθετημένοι» ρίχνουν το βάρος είτε στο ένα είτε στο άλλο, ανάλογα το αφήγημα που τους βολεύει. Υπάρχουν και ελάχιστοι, ανάμεσά τους και εγώ, που ανιχνεύουν την κοινή ρίζα των δύο συμβάντων.
Τελικά η Ελλάδα εν συγχίσει ή εν ενώσει;
Ανεξάρτητα και πέρα από νόμους, καθεστώτα, συνήθεις πρακτικές, ορθοπολιτικές συμβουλές, πλαίσια υπάρχει αυτό που «δεν φαίνεται» αλλά «υπάρχει». Η αγανάκτηση, η πίεση, η αδικία που υφέρπουν σε άτομα, παρέες, ομάδες, οικογένειες, γειτονιές, καφενεία, καναπέδες, πεζοδρόμια, όνειρα, εφιάλτες, σχολεία, θύρες, σκοπιές, καψιμιά, συνειδήσεις. Το πώς εκφράζεται δεν μπορεί κανείς να το ελέγξει, να το απαγορεύσει, να το «μπαζώσει», να το λειάνει. Κάποιοι ίσως θα μπορούσαν να το ακούσουν –πράγμα δύσκολο–, και να το εκφράσουν πιο συλλογικά και πιο αποτελεσματικά – πράγμα ακόμα πιο δύσκολο.
Θα δούμε…
“Η Κύπρος ειναι ελληνική”, ο,τι δηλαδή φώναζαν οι πραξικοπηματίες του 1974 που χάρισαν τη μισή Κύπρο στην Τουρκία.
“Γαμιέται η Τουρκία”, μπροστά σε μικρά παιδιά που χειροκροτάνε. Εθνικιστικές εξαλλοσύνες και ανύπαρκτη πειθαρχία.Ό,τι ειναι λάθος σε αυτή τη χώρα.
#25_Μαρτιου
pic.twitter.com/4joJJDKKpI— Thanasis Kampagiannis (@TKampagiannis)
March 25, 2025
