Υ.Γ.: Υπάρχουν πράγματα που κερδίζουν την προσοχή μας και μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, δικαίως και αδίκως. Όταν έχουν χαθεί 57 άνθρωποι εδώ και 2 χρόνια και ακόμα δεν υπάρχει καταλογισμός ευθυνών, δικαίως θα έλεγα. Όταν πρόκειται για το γεγονός της Πινακοθήκης, αδίκως θα έλεγα. Συνήθως υπάρχουν άλλες εξελίξεις, το ίδιο ή και περισσότερο σοβαρές οι οποίες για κάποιο λόγο δεν «παίζουν» τόσο. Για παράδειγμα το ξεπάστρεμα Αλαουιτών και Χριστιανών στη Συρία από τους γραβατωμένους Τζιχαντιστές. Αλλά είπαμε, ζούμε στην εποχή της πληροφορίας…
Υπάρχουν και άλλα που ρέουν στις δεκαετίες, τροποποιούν και αλλάζουν τη χώρα, την κοινωνία και την καθημερινότητά μας. Με αυτά δεν πολυασχολούμαστε. Η βουνοπλαγιά, το λιμάνι, το δυαράκι στα Πατήσια και ίσως μια γιαγιά, λοιπόν.
Στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ο τουρισμός ονομάστηκε «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας». Και επειδή είχαμε «βιομηχανία» κλείσαμε την πραγματική βιομηχανία. Μεγάλοι όμιλοι αγόρασαν βουνοπλαγιές και ρούγες, κόλπους και ακτές και έχτισαν θηριώδη ξενοδοχεία με κίτρινο βραχιολάκι (μπρρρ) και ολ εξκλούσιβ. Αφού αγοράστηκαν εκτάσεις, χτίστηκαν βίλες, πολυτελείς κατοικίες και επαύλεις μέχρι και χωριά.
Στη δεκαετία της κρίσης πουλήθηκαν λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, εμβληματικά κτίρια έως και ολόκληρες συνοικίες. Ο επελαύνων τουρισμός είχε απέναντί του ένα υποχωρητικό κράτος, μια έρπουσα πολιτεία, που τα έδωσε όλα μπιτ παρά.
Τώρα έχουμε περάσει σε μια νέα φάση. Τώρα πουλάμε τη μικρή ατομική ιδιοκτησία, ό,τι δημιουργήθηκε από τους γονείς και όλες τις προηγούμενες γενιές. Το δυαράκι, ρε φίλε; Το δυαράκι; Ναι, ρε, και το δυαράκι! Και ένας Αμερικάνος (Ήρθαν κάτι Αμερικάνοι, ακούστε αυτό το τραγούδι) μου έκανε πρόταση να αγοράσει και τη γιαγιά γιατί κάνει ωραίους λαχανοντολμάδες και πολύ του αρέσουν…
Ας χαιρετήσουμε λοιπόν την Ελλάδα που χάνεται. Την υλική της διάσταση, γιατί γλώσσα, ταυτότητα, ιστορία τα έχουμε ήδη απολέσει.
Υ.Γ.: «Η Ελλάδα οφείλει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας», ακούω από τη μια μεριά. Από την άλλη ακούω «Στο διάολο η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς». Μια ωραία ατμόσφαιρα…
Και τη γιαγιά ρε φίλε; Και τη γιαγιά; Ναι, ρε, και τη γιαγιά και το παιδί!
