Ο Βασίλης Καζούλης δεν χρειάζεται συστάσεις: η φωνή του και τα τραγούδια του έχουν σφραγίσει εποχές αθωότητας, χρόνια παλιών ερώτων και αστικών περιπλανήσεων στην γραμμή Βικτώρια Πειραιά. Λίγο πριν φύγει ο φετινός χειμώνας, ο Καζούλης γράφει και παραδίδει ένα τραγούδι προάγγελο άνοιξης, με την τρυφερότητα των παλιών και αγαπημένων κομματιών που ακούγαμε στο repeat στα ακουστικά μας, αλλά συγχρόνως και με μια φρεσκάδα που ξεπλένει τα αυτιά μας από όσες μουσικές μάς επιβάλλονται σε επαναλαμβανόμενες και ανέμπνευστες, συχνά, playlists από τα συστημικά ραδιόφωνα.
Σε αυτό, συντελεί η ερμηνεία του Θωμά Φώτη. Ο Ηπειρώτης τραγουδοποιός με τη ροκ φωνή, μια σημαντική παρουσία στο νέο ελληνικό τραγούδι το οποίο μεταλαμπαδεύει διδάσκοντάς το στις νεότερες γενιές, εμφανίζεται εδώ, στη «Βαθιά Αγκαλιά» ως τραγουδιστής. Ερμηνεύει τους στίχους του Καζούλη με γνήσια τρυφερότητα και απροσποίητη ευαισθησία. Και ναι, κάτι τέτοιο μάς είχε λείψει πολύ από ένα καινούργιο, ελληνικό τραγούδι. Μες στο κομμάτι, και η φωνή του Καζούλη υπογραμμίζει τη μελαγχολία των ανθρώπων που ζητούν την αγκαλιά, που την περιμένουν σαν βάλσαμο, σαν απάντηση στις καθημερινές τους αγωνίες: τις μικρές προσωπικές και τις μεγάλες συλλογικές.
«Πειρατές που μπήκαν μέσα στο μυαλό/Και μου βάλαν λόγια να παραμιλώ/Όμως βρήκα φίλους πλάι στην θάλασσα/Να μου πουν αλήθειες που νοστάλγησα».
Όλη η ουσία της αγκαλιάς είναι αυτή: αλήθειες νοσταλγημένες που γίνονται χαρά και δύναμη για να συνεχίσουμε παρακάτω, σε δύσκολες και κατηφείς εποχές…
Ακούστε το τραγούδι που ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε στα Music Art Lab Studios του Νίκου Ασημάκη στο Spotify, εδώ.
