Κάτι περίεργοι τύποι και τύπες συγκλίνουν. Κυριακή πρωί+ σε μια υπόγεια διάβαση στα Πετράλωνα. Όχι για να αράξουν, ούτε για να πιουν καφέ, τόσο περίεργοι.

Χαμόγελα, βροχή και τρομπέτες.
Μια/Με ανοιχτή, καθαρή και φιλόξενη στόχευση [και στο άπειρο ίσως].

I am here.
Ένας, κάτι σαν αλεξίπτωτο. In this monument to now. Κάπου μεταξύ χαράς, συνάντησης και αυτονόητης όσο [άρα] και αδιανόητης πράξης.

Μετρήματα, καμπύλα σύμβολα και λατινικά γράμματα ακούγονται, μπερδεύονται και προσπαθούν [και ας μην πιστεύω στο χρόνο τελευταία].

I am here.
Μέσα σαυτην την ελαφρά αναπνοή της πόλης. Σε μια κίνηση έξω από την αφόρητη, κυνική ακινησία της, να ορίζει για λίγο τον [δημόσιο] χώρο καλήτερα [από ένα άθροισμα νήσων ιδιωτικής χρήσης].

Πολλοί ήχοι πάνω από τον συνήθη ληθαργικό λευκό θόρυβο, όμως εγώ βλέπω μόνο τρείς.

Μια Περσεφόνη, μια ήρεμη Μυρσίνη να συντονίζει και μια ορχήστρα.

Feels like a fucking new life 705.

Υ.Γ. 1 Όταν κοιμάστε [και όταν ευλογείστε] άλλοι γράφουν [και παίζουν] ιστορία.
Υ.Γ.2 Ένα αυτοκίνητο απαιτεί να περάσει και με μετατοπίζει στο που είμαι. Αυτός ο λόφος, λεγόταν των Μουσών.
Here.

https://www.facebook.com/o.p.e.n.o.r.c.h.e.s.t.r.a1/
[email protected]

Δείτε ακόμα

Φαινόμενο Johatsu: Άνθρωποι στην Ιαπωνία εξαφανίζονται

Γιατί δεν έχει μι ο Οκτώβριος;