Η ταινία που συζητιέται αρκετά λόγω των ημερών ακούει στον τίτλο “Promising, Young Woman”. Σαφώς ειρωνικός, αφού όλο το storyline δείχνει πόσο ο πατριαρχικός κόσμος μπορεί να ανακόψει την πορεία, πολλών υποσχόμενων, νέων γυναικών, με πλήθος δυνατοτήτων.
Το πρώτο πλάνο γεμίζει με την εικόνα της Κάσι (εκ του Κασσάνδρα, και μάλλον όχι τυχαία), μεθυσμένη, σχεδόν να έχει χάσει τις αισθήσεις στον καναπέ ενός κλαμπ. Την ίδια στιγμή, μια παρέα ανδρών αναρωτιέται αν και ποιος θα τη βοηθήσει. Φυσικά, αυτός που το αποφασίζει, προτείνει στην Κάσι να πάει σπίτι του. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται και όταν εκείνος της προτείνει να προχωρήσουν και εκείνη αρνείται, αρχίζει να επιμένει σε ασφυκτικό σημείο. Τότε ακριβώς η Κάσι σταματά το θέατρο και του λέει ότι ούτε μεθυσμένη είναι και ούτε θέλει να κάνει κάτι μαζί του.
Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται κάθε βδομάδα από την Κάσι, η οποία σημειώνει σε ένα τετράδιο όλες τις ενέργειες. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών προσπαθεί να εκμεταλλευτεί μια μεθυσμένη γυναίκα, η οποία παρά το γεγονός ότι του λέει “όχι”, εκείνος απενοχοποιείται μόνο και μόνο από το γεγονός ότι είναι μεθυσμένη.
Σε μια επικίνδυνη ατμόσφαιρα, αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει αφού γίνεται η αποκάλυψη ότι δεν είναι μεθυσμένη. Όπως αποδεικνύεται, τίποτα. Η Κάσι έχει παρατήσει τις σπουδές της στην ιατρική, ζει με τους γονείς της ακόμη, αν και είναι 30, δουλεύει σε μια καφετέρια και αυτό που ψάχνει είναι μια εξιλέωση για το τραυματικό της παρελθόν. Ποιο είναι αυτό; Η φίλη της η Νίνα αυτοκτόνησε μετά από βιασμό της στο πανεπιστήμιο, γιατί κανείς δεν την πίστεψε: πρώτον γιατί ήταν μεθυσμένη και δεύτερον γιατί είχε τη φήμη της “εύκολης”.
Σε αυτό το κατακερματισμένο παρόν της Κάσσι, δεν βλέπουμε καμία ελπίδα σωτηρίας. Η ζωή προχωρά, εκείνη μένει στάσιμη και η δικαιοσύνη είναι πολύ μακριά από το να αποδοθεί. Μέχρι που εμφανίζεται στην καφετέρια που δουλεύει ο Ράιαν, ένας ευγενικός, παλιός συμφοιτητής της που την φλερτάρει.
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο ως προς την υπόθεση, αφού θα υποπέσουμε στα spoilers. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η ταινία ξεμπροστιάζει όλο το κοινωνικό πρόβλημα που έχει έρθει στην επιφάνεια (από το αμερικάνικο #metoo μέχρι το πρόσφατο ελληνικό).
Μια ολόκληρη κοινωνία επικεντρώνεται στο παρελθόν και το παρόν του θύματος, προστατεύοντας επί μονίμου βάσεως τους θύτες. Κανείς δεν πίστεψε ποτέ την πλευρά της Νίνα και της Κάσι, ούτε καν οι γυναίκες του Πανεπιστημίου, που υποτίθεται ότι μπορούν να ταυτιστούν.
Για όλη αυτήν την αδικία, η Κάσι επιδίδεται σε έναν κύκλο εκδίκησης – όχι αίματος , αλλά “οφθαλμόν αντί οφθαλμού” – όπου εκείνη είναι πια ο θύτης με μοναδικό σκοπό να αποδείξει ότι ό,τι συνέβη στη Νίνα, συμβαίνει σχεδόν σε καθημερινή βάση σε κάθε γυναίκα.
Όλη η ταινία ξεχειλίζει από έκδηλες, φαλλοκρατικές συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα, ενώ όλη η αναπαράσταση του παρελθόντος στηρίζεται μόνον στην ερμηνεία της εξαιρετικής ηθοποιού (Carey Mulligan), χωρίς να χρειάζονται flashbacks ή άλλες σκληρές εικόνες. Εξάλλου, αυτό ακριβώς δείχνει η ταινία: σημασία σε μια τέτοια ιστορία δεν έχουν οι λεπτομέρειες, αλλά η αντιμετώπιση μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Με την ατμόσφαιρα του θρίλερ, σε συνδυασμό με το μαύρο χιούμορ και την κάθαρση που επέρχεται (ως ένα βαθμό) στο τέλος, δείχνει το πρόβλημα σε όλη του τη διάσταση. Στις κριτικές του εξωτερικού, η ταινία κατηγορήθηκε ως ένα “θλιβερό παραμύθι για τη διαστρεβλωμένη θλίψη και τη φλεγόμενη οργή: Η Κασσάνδρα μπορεί να περιφρονήσει τα αξιολύπητα θύματά της, αλλά μισεί κυρίως τον εαυτό της”, κάτι που αντιβαίνει στον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε οι γυναίκες να αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά.
Κατά την προσωπική μου άποψη όμως, η ταινία νομίζω φτιάχτηκε για άντρες. Τι εννοώ; Η σκηνοθέτης και συγγραφέας Emerald Fennell έπρεπε να μιλήσει στη γλώσσα τους. Και το κατάφερε. Σίγουρα, με τα πλάνα, τις εικόνες και τις ερμηνείες, η αντίληψή τους για τα συγκεκριμένα φαινόμενα μετακινείται σίγουρα αρκετά και υπέρ των γυναικών. Γιατί η ταινία “δεν κουνάει το δάχτυλο”. Παρουσιάζει μια ωμή αλήθεια, μια ιστορία της διπλανής πόρτας.
Υ.Γ. Η επιλογή της διασκευής του “Toxic” της Britney Spears για να “ντύσει” την κορύφωση της εκδίκησης σίγουρα μας έκλεισε το μάτι και για το κίνημα “#FreeBritney” που ξεκίνησε από τη διαρροή βασανιστικών πτυχών της ζωής της τραγουδίστριας.
Trailer Ταινίας
