Μια εναλλακτική παράσταση για ανοικτά μυαλά και καθαρές συνειδήσεις που ενδιαφέρονται να δουν κάτω από τα έργα Τέχνης τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που τα γέννησαν.
Το Λονδίνο του 1912 με τους φτωχούς και την οικονομική ανισότητα είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να επιτευχθεί μία αναλογία με τη σημερινή κρίσιμη εποχή μας, όπου η κοινωνική άνοδος και κοινωνική αναβάθμιση επιτυγχάνεται νομίμως μόνον με δύο τρόπους: πρώτον με τη μόρφωση που αποδεικνύεται με πτυχία και διπλώματα αναμφισβητήτου κύρους και δεύτερον, με την Ομορφιά, που μπορεί να μεν να μην οδηγεί απαραιτήτως στο …αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, είναι όμως ένα εισιτήριο στον κόσμο του Πλούτου, όπου η ανάμειξη των γονιδίων και η επίδειξη είναι αμφότερες επιβεβλημένες.
Η ηρωίδα μας, από το έργο του Μπέρναρ Σω «Ο Πυγμαλίων» αναδεικνύεται σε σύγχρονη Σταχτοπούτα που ανεβαίνει δέκα-δέκα τα σκαλιά της κοινωνικής κλίμακας χάρη στην επίμονη εκμάθηση της φωνητικής και μετά από βασανιστικές ασκήσεις ορθοφωνίας της επισήμου αγγλικής γλώσσης.
Κι όπως στην αρχαία Αθήνα των σοφιστών, όπως του παρωδεί ο Αριστοφάνης, πουλώντας αέρα μπορείς να δεις το σπίτι σου και τη ζωή σου να πλημμυρίζουν με αγαθά, έτσι και στο Λονδίνο των αρχών του περασμένου αιώνα η κοσμική πλήξη κι αθεράπευτη ανία των αργόσχολων αρέσκεται από καιρού εις καιρόν εις την ανίχνευσιν και συλλογήν εξωτικών «φρούτων» που χάνοντας την ανθρώπινη υπόστασή τους μετατρέπονται σε αξιοθέατα και πόλους έλξεως κουτσομπολιών.
Η αρχικώς εξωραϊσμένη και φιλτραρισμένη χαζορομαντική πατίνα του περίφημου μιούζικαλ αποδομήθηκε δεόντως από τον καλό σκηνοθέτη και άξιο ηθοποιό Γιάννο Περλέγκα (στο ρόλο του Πυγμαλίωνα) κι έδειξε με μπρεχτικό και μαρξιστικό θα έλεγα τρόπο μια ρηχή και παρηκμασμένη κοινωνία, όπως ενδεχομένως θα την περιέγραφε σήμερα και ο Όσκαρ Ουάϊλντ.
Ο «φυσικός άνθρωπος» του Ρουσώ κι η πανάρχαια απαίτηση για την Αλήθεια και την Ομορφιά απηχούν εδώ ρομαντικές απόψεις για τη ζωή και την ελευθερία του ατόμου να επιλέγει ως άλλος «Μισάνθρωπος» ή «Τίμων ο Αθηναίος» την αποχή του από αυτό που λέμε «καλή κοινωνία».
Τώρα, το γιατί η σημερινή «καλή κοινωνία» επικροτεί έναν τέτοιο λίβελλο εναντίον της, είναι ίσως γιατί θυμάται τις δικές της αγροτοκτηνοτροφικές κι αλιευτικές της καταβολές, αφού το νεοσύστατο ελληνικό κράτος αστικοποιήθηκε βιαίως, μια διαδικασία που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη εδώ και δύο αιώνες.
Κι αυτό είναι το «κλου», το μυστικό της επιτυχίας αυτής της κατά Γιάννον Περλέγκαν απόδοσης ενός μάλλον ξεπερασμένου αλλά με διαχρονικές απολήξεις έργου που έγινε σταθμός, για ιστορικούς και κοινωνικο-πολιτικούς λόγους. Όμως η παράσταση πόρρω απέχει του φιλοσοφικού δοκιμίου ή της πολιτικής μπροσούρας. Είναι διονυσιακή και μεσογειακή, βακχική και καρναβαλικού τύπου. Ό,τι πρέπει για να ξεδώσουμε από τα φάσματα των λογισμών μας και τη σκοτεινιά του Πολέμου που μας περιβάλλει.
Όσο για την οικονομική Κρίση, αυτή μάλλον την έχουμε συνηθίσει, όπως όλα τα κυκλικώς επαναλαμβανόμενα φαινόμενα. Τώρα αρχίσαμε να δίνουμε και αρχαία ονόματα σε τυφώνες, κακοκαιρίες και καταιγίδες… Σημεία των καιρών. Ό,τι δεν ονοματίζουμε δεν υπάρχει, σύμφωνα με ορισμένους γλωσσολόγους-φιλοσόφους. Μήπως πρέπει να σταματήσουμε αυτή την ονοματοθεσία, με ή χωρίς τη σωστή προφορά;
Όλοι οι καλλιτέχνες άξιοι, λειτουργικοί, συνεργατικοί, αρμονικοί, εκφραστικοί… επαγγελματίες με μία λέξη. Μακάρι να δούμε κι άλλα παρόμοια αξιόλογα θεάματα στην αιρετική ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ μας ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.
Μετά Λόγου γνώσεως,
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ
