Κανένας ήχος έξω. Καλά που είναι κοντά και η Αλεξάνδρας να περνάει κάνα αυτοκίνητο.

Μια διεστραμμένη αλλά και κινηματογραφική αναστροφή του χρόνου σε ένα Αθηναϊκό βράδυ καθημερινής του 1950. Διανθισμένη με ένα convoy τύπων σε παπάκια[    ] να επιτηρούν, μεθοδικά, κυκλικά και ασταμάτητα, το τίποτα.
Κανένας ήχος έξω, η πόλη επιβραδύνει επικίνδυνα. Οι έξω κρυψώνες στους άλλους είναι κλειστές.

Κοιτάζω τις [ευτυχώς όχι πολλές] αλήθειες που είχα αφήσει αφανείς.

Κανένας ήχος έξω, ένας σπάνιος, δυνητικός, αστικός καθρέφτης [του εγώ και του εμείς] χωρίς κανέναν απολύτως θόρυβο.

Κάποτε αυτό που λένε κανονικότητα θα επιστρέψει, αυτή η αυτοκαταστροφική λέξη-κατάσταση- προσδοκία.

Someday this war is gonna end, σκέφτομαι, όπως έλεγε και ο R.Duval στο Apocalypse Now, με ένα υπέροχα παράξενο μειδίαμα απογοήτευσης, απορίας, παύσης και αμφισβητήσιμης προσμονής.

Κάποτε αυτό που λένε κανονικότητα θα επιστρέψει. Και τότε τα αρπακτικά της ζούγκλας θα είναι ακόμη πιο λυσσασμένα για γή, αέρα, πετρέλαιο, νερό, χρήμα και αίμα. Κάποιοι θα ναι πιο έτοιμοι, άλλοι [ως καταρακωμένοι] το γνωστό πια, απαραίτητο για τη “βιωσιμότητα” λίπασμα.

Κάποιοι, θα μιλούν για τον εφιάλτη που τέλειωσε, λες και πρίν ζούσαν τα όνειρά τους, άλλοι όπως και γω και για Τη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε.

Και η ζωή θα συνεχιστεί, όπως [εντελώς εκνευριστικά μερικές φορές ] συνηθίζει. Γιατί τι σκατά να την κάνεις όταν είναι μηχανιστική, όταν οι φιλοδοξίες της είναι αν όχι καταδικαστικές, μηδενικές. Το 1 επί 0 ποτέ δε θα κάνει τίποτα παραπάνω από 0.

Κανένας υπολογισμός δε θα καταφέρει ποτέ να πετύχει υπέρβαση.

Κάποτε αυτό που λένε κανονικότητα θα επιστρέψει, και θα έρθει κάποιος παράξενος τύπος σαν και εμένα να [σε και να με] ρωτήσει: τότε που άλλαζε απότομα ένας ολόκληρος κόσμος [έστω και προσωρινά, έστω και μέσα από παύση] εσύ πως άλλαξες, πως ήταν, τι καινούργιο είδες, κατάφερες, θέλησες, διεκδίκησες? Τι καινούργιο κατάλαβες από όλο αυτό, τι φαινομενικά τρελό προσπάθησες?

Ελπίζω η απάντηση να μην είναι μια λίστα από σειρές του netflix, ή από το πόσα [λεφτά και άλλα] σου έλειψαν, ή το πόσο φοβήθηκες.

Κάποτε αυτό που λένε κανονικότητα θα επιστρέψει, μέχρι τότε, θυμάμαι πως, ο αρνητικός χώρος, είναι εξίσου σημαντικός με τον θετικό, να υπενθυμίζει τις πάντα άπειρες δυνατότητες. Με μια από αυτές, ένα φως σαν αυτά της Δήλου.

Κανένας ήχος έξω. Καλήτερα.