Βίβιαν Κοντομάρη

Μα πάνω απ’όλα, η Βίβιαν είναι ένα πλάσμα γλυκό και ευγενικό, και αυτό φαίνεται τόσο από το βλέμμα της, όσο και από τον τρόπο που μιλάει. Έχει δουλέψει σκληρά και το θέατρο της είναι αναγκαίο, όπως σε όλους μας. Όπως λέει χαρακτηριστικά «Η αγάπη μου για το θέατρο θα ήταν η ίδια, ακόμα και αν σταματούσα το επάγγελμα του ηθοποιού». Με αφορμή τη νέα πρωτότυπη παράσταση που ανεβαίνει στο ΙΜΚ, μιλήσαμε –κυρίως- για τον «παιδικό της έρωτα». Το θέατρο φυσικά!

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στη «μαγεία» της σκηνής και του φακού;
Δε θυμάμαι να πήρα σοβαρά τέτοια απόφαση. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι ήθελα διακαώς να περάσω στη σχολή του Εθνικού. Αφού και έγινε, όλα πήραν το δρόμο τους και εγώ απλά τον ακολούθησα. Τη μαγεία της σκηνής την αισθάνθηκα πρώτη φορά όταν ήμουν παιδί. Μου άρεσε πολύ το θέατρο και ευτυχώς με πήγαινε συχνά ο πατέρας μου. Έχω ακόμη αποτυπωμένες στο μυαλό μου σκηνές από τις παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου. Αργότερα ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι μπορώ να συμμετέχω και εγώ σε οτιδήποτε μαγικό συντελείται επί σκηνής και κάπως έτσι αισθάνομαι μέχρι τώρα!

Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στην πορεία σας; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να συνεχίζετε;
Αλίμονο! Ποια πορεία, ποια διαδρομή, ποιο ταξίδι δεν κρύβει περιπέτειες και δυσκολίες; Μέσα από αυτές τις δυσκολίες ωριμάζουμε, γινόμαστε πιο ανθεκτικοί και δυναμώνουμε. Η αγάπη μου για το θέατρο θα ήταν η ίδια, ακόμα και αν σταματούσα το επάγγελμα του ηθοποιού. Αυτό που με κάνει να μπορώ να συνεχίζω είναι οι συνθήκες που μέχρι τώρα δείχνουν ευνοϊκές για μένα. Μπορώ δηλαδή να ζω αξιοπρεπώς κάνοντας αυτό που αγαπώ, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Το αύριο είναι μία άλλη μέρα.

Τι «περιπέτειες» θα περάσει η «λογία ρέγγα» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης; Ποιο είναι το θέμα του έργου;
«Οι περιπέτειες μιας λογίας ρέγγας» είναι ένα αλληγορικό έργο του Κωνσταντίνου Δέδε, βασισμένο σε κάποια κείμενα του 1890. Η ρέγγα ξεκινάει το ταξίδι της από τα παγωμένα νερά της Νορβηγίας και καταλήγει στο λιμάνι του Πειραιά. Μέσα από τις αφηγήσεις της βλέπουμε ένα κομμάτι της ιστορίας της πατρίδας μας να ξετυλίγεται. Ο λόγος της είναι μεστός, η γλώσσα που χρησιμοποιεί στο μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι η απλή καθαρεύουσα και το χιούμορ της λεπτό και άφθονο. Η ίδια ντυμένη με το υπέροχο κοστούμι εποχής του Κωνσταντίνου Δέδε, περιφέρεται σε αλώνια και σαλόνια, σχολιάζει, θίγει και σατιρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Συνοδοιπόρος της στο ταξίδι αυτό, η βιολονίστα Μελίνα Ντελίκου.,

Ένας υπέροχος μονόλογος, τον οποίο παρακολούθησα το καλοκαίρι στο Ναυτικό Μουσείο και ενθουσιάστηκα τόσο με το κείμενο όσο και με την υποκριτική σας. Πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς το ενδιαφέρον του κοινού τη στιγμή που πάνω στη σκηνή είσαι μόνος σου ή έστω με ένα βιολί;
Είναι μεγάλη δοκιμασία! Δεν είναι καθόλου εύκολο και επειδή έχω παρακολουθήσει μονολόγους ως θεατής, προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πόσο με είχαν συνεπάρει, ούτως ώστε τώρα να το αντιμετωπίζω ως παράσταση και όχι ως μονόλογο. Εδώ να τονίσω ότι η παρουσία της Μελίνας η οποία παίζει βιολί καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, ενώ δε μιλάει, μου δίνει δύναμη.

Εσείς πώς δουλεύετε τους ρόλους σας;
Εξαρτάται. Από το σκηνοθέτη, από το έργο, από το χρόνο που έχεις για να προετοιμαστείς. Αυτό που μπορώ να πω για μένα, είναι ότι είμαι παιδί της πρόβας! Της επανάληψης δηλαδή. Όσο πιο δικό σου γίνει, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία σου χαρίζει. Όταν για ένα ρόλο η ψυχή, ο νους και το σώμα έχουν συμφωνήσει, τότε είμαστε σε καλό δρόμο. Θέλει χρόνο αλλά αξίζει!
Ποιο ρόλο θα θέλατε να ερμηνεύσετε και δεν σας έχει τύχει ακόμη;
Αυτό που θα ήθελα είναι να παίζω κάθε φορά όσο καλύτερα μπορώ, το ρόλο που καλούμε να ερμηνεύσω. Τότε γίνεται για μένα ο ιδανικός ρόλος!

Τι είναι το θέατρο για εσάς;
Η δουλειά μου και ο παιδικός μου έρωτας που έγινε αγάπη.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν ηθοποιό που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα;
Να σκέφτεται ότι πετάει χαρταετό. Ο νους στο έδαφος και η ψυχή στα ύψη. Να φτιάξει καλά ζύγια, να έχει μεγάλη καλούμπα και ακόμη μεγαλύτερη υπομονή μέχρι να φυσήξει ο κατάλληλος αέρας. Τέλος να προσέχει να μην πετάει το χαρταετό του σε περιοχές με ηλεκτροφόρα σύρματα!

Πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο και τι θα λέγατε σε κάποιον που δεν βλέπει, ώστε να αρχίσει να παρακολουθεί;
Το θέατρο υπάρχει σχεδόν από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Είναι ανάγκη. Δεν είναι είδος πολυτελείας, είναι κάθαρση. Θα του έλεγα ότι είναι τόσο σημαντικό όσο μια συνάντηση με έναν αγαπημένο σου φίλο!

*Για να απολαύσετε θεατρικά τη Βίβιαν Κοντομάρη δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε μια από τις τελευταίες παραστάσεις «Οι περιπέτειες μιας λόγιας ρέγγας» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την Πέμπτη 7/2, Παρασκευή 8/2 και Σάββατο 9/2 στις 21.30 και «TOC TOC» στο θέατρο ΗΒΗ κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15. Τηλεοπτικά, συντονιστείτε στον ALPHA με… «Το Σόι Σου».