To Unorthodox είναι ένα μικρό διαμάντι που “έσκασε” στην οθόνη του Netflix την πιο κατάλληλη στιγμή. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που θέλει να ξεφύγει από τα στενά όρια που της έχουν επιβάλει οι δομές της μικροκοινωνίας όπου ζει και γι’αυτό δραπετεύει (κυριολεκτικά) στο Βερολίνο.
Η σειρά βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το 2012, η Deborah Feldman έγραψε το βιβλίο: “Unorthodox: The Scandalous Rejection of My Hasidic Roots” (“Ανορθόδοξη: Η σκανδαλώδης απόρριψη της Χασιδικής Ρίζας μου”), όπου και περιγράφει πώς δραπέτευσε από ένα γάμο (που είχε γίνει με προξενιό), ούσα έγκυος στα δεκαεννέα της, και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο (διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ).
Τα τέσσερα επεισόδια της σειράς, δεν είναι πιστή αντιγραφή του βιβλίου, αλλά εστιάζουν στο να καταδείξουν τον τρόπο με τον οποίο μια “παράδοση” καταπιέζει φρικτά τους ανθρώπους που την ακολουθούν, ενώ θέλουν να χαράξουν το δικό τους δρόμο και τα δικά τους όνειρα.
Η σειρά διαδραματίζεται στην εποχή μας. Βλέπουμε την Esty, η οποία ζει στη Χασιδική κοινότητα του Γουίλιαμσμπεργκ, στη Νέα Υόρκη, μια κοινότητα που ενώ βρίσκεται στην καρδιά του σύγχρονου κόσμου, έχει διατηρήσει τις δικές της θρησκευτικές παραδόσεις, που εκτείνονται σε όλο το φάσμα της ζωής των ανθρώπων της. Προσπαθεί να δραπετεύσει χωρίς να την καταλάβουν. Τόσο πολύ κρύβεται, που το διαβατήριό της για να βρεθεί στο Βερολίνο, το έβγαλε κρυφά.
Φυσικά, δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που έκανε την Esty να φύγει και μάλιστα, με τέτοια αγωνία και τέτοια μυστικότητα, σα να δραπετεύει από μια φυλακή. Όμως, τα απανωτά flashback, η εναλλαγή του παρόντος και του παρελθόντος της σειράς, το προσεκτικό “ξεδίπλωμα” της ιστορίας, μας δίνουν να καταλάβουμε, τόσο τους λόγους που την έκαναν να φύγει, όσο και το ότι η λέξη φυλακή δεν είναι καθόλου υπερβολή.
Η καταπίεση που νιώθει η Esty περνάει βαθιά μες στην ψυχή σου. Ούτε με περιττά τεχνάσματα, ούτε με υπερβολές. Απλά, η ηθοποιός που ενσαρκώνει την Esty (Sira Haas) είναι τόσο μα τόσο ταλαντούχα, που έχει χτίσει έναν τόσο ανθρώπινο χαρακτήρα που δεν μπορούμε παρά να συμπάσχουμε μαζί της σε κάθε δευτερόλεπτο. Η καταπίεση που νιώθει, τα όνειρα που έχει, φαίνονται στη ματιά της, ακούγονται στην ανάσα της, φανερώνονται στην περπατησιά και τη στάση του σώματός της. Μέχρι και ο τρόπος που κινείται το χέρι της δεν είναι καθόλου τυχαίος. Όσο κυλάει η ώρα, νιώθεις κι εσύ να καταπιέζεσαι, σαν ένα χέρι να κρατάει το λαιμό σου και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα.
Δυστυχώς, για την ιστορία δεν μπορώ να σας πω πολλά, γιατί θα κάνω spoiler που τόσο σιχαίνομαι. Και πραγματικά, αξίζει να παρακολουθήσετε αυτή τη σειρά απερίσπαστοι, να χαθείτε μέσα στον κόσμο της, χωρίς κανένας να σας έχει προϊδεάσει για αυτό το ταξίδι που θα ζήσετε.
Το μόνο που θέλω να σημειώσω κλείνοντας, είναι ότι η σειρά, ναι, τοποθετεί στο κέντρο της μια γυναίκα (που πάντα είναι το βασικότερο “θύμα” καταπιεστικών συνηθειών), όμως δεν παύει δευτερόλεπτο να δείχνει, πως και οι ίδιοι οι άντρες (που είναι σε καλύτερη μοίρα από τις γυναίκες σε αυτό το θρησκευτικό, σκληροπυρηνικό κόσμο) ψάχνουν να βρουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τη δική τους ταυτότητα σε ήθη και έθιμα που τους “παραδίδονται” από γενιά σε γενιά.
Επιπλέον, η σειρά δεν είναι ένα μανιφέστο εναντίον της Χασιδικής Κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι οι παραδόσεις τους μας φαίνονται έως και απάνθρωπες, η σειρά δείχνει με τον τρόπο της και πως το συλλογικό τραύμα ενός λαού (το Ολοκαύτωμα των Εβραίων) μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες. Πώς, δηλαδή, η συλλογική μνήμη και ιστορία, μπορεί να καθορίσει επιλογές και ανθρώπους.
