Είχαμε τρομάξει με την ανεκδιήγητη κιτς «Νόρμα» που λουστήκαμε φέτος, στις αρχές του καλοκαιριού και πήγαμε κάπως μαγκωμένοι στο ρωμαϊκό ωδείο για να δούμε ποιος ξέρει ακόμα τι. Όμως ο καλός χορογράφος κι έμπειρος σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ρήγος απέφυγε αυτή τη φορά την αγαπημένη του παρώδηση του κιτς κι έστησε ένα υπερθέαμα απολύτως σύγχρονο ανανεώνοντας αυτό το χιλιοτραγουδισμένο μελόδραμα με την παρωχημένη ρομαντική πράξη αυτοθυσίας από μια ερωτευμένη (ακραία) ψυχή που ανέχεται τα πάντα από τον αγαπημένο της, ακόμα και την τελική προθανάτια δικαίωση και συμφιλίωση.
Όταν έχεις δει μεγαλειώδεις παραστάσεις αυτού του έργου, όταν έχεις ακούσει και ξανακούσει από μηχανικά μέσα την ανεπανάληπτη Μαρία Κάλλας που αναβίωσε την χαμένη διονυσιακή τέχνη του αρχαίου δράματος, εεε, τότε πηγαίνεις αυτόχρημα διστακτικός σε κάθε νέα απόπειρα.
Όμως ο Κωνσταντίνος Ρήγος έδωσε τα ρέστα του χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες και μετατρέποντας τις πέτρες του ξεδοντιασμένου τοίχου σαν γιγαντοοθόνη προβολής video–art. Ομολογώ πως δεν περίμενα να πετύχει τόσο πολύ.
Από πλευράς θεάματος λοιπόν ικανοποιηθήκαμε από το καταπληκτικόν, ομοιόμορφον, ενιαίον, αισθητικόν κι απολύτως αρμονικόν του χορογραφημένου μελοδράματος.
Κι από μουσικής πλευράς τα πράγματα ήταν όχι μόνον ανεκτό αλλά και άνω του μετρίου, με αποτέλεσμα το συνήθως εκδηλωτικό κοινό που συνωστίζεται σε αυτό το χώρο να επευφημεί ακόμα κι ενδιαμέσως και στο τέλος να αποθεώσει (δικαίως) τους συντελεστές της πρεμιέρας.
Πάντα τέτοια λοιπόν από τη Λυρική μας!!!
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
