Εντελώς τυχαία, έπεσε πολύ πρόσφατα στα χέρια μου, ο πρώτος τόμος από το βιβλίο του Μανόλη Ξεξάκη «Το θέατρο της Οικουμένης», με τίτλο «Τα θεμέλια της Ζωής». Είχα κάνει μια στροφή στην κλασική λογότεχνια τον τελευταίο καιρό και μου είχε λείψει το να διαβάσω ένα μυθιστόρημα. Και αποδείχθηκε ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Πρόκεται για ένα μυθιστόρημα με πλοκή και δράση που σου κόβει την ανάσα. Κινηματογραφικές, «γρήγορες» περιγραφές και μία ιστορία που σου προκαλεί αγωνία, γεγονός που δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις κάτω!
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου Βασίλης έχει δώσει ραντεβού στην πλατεία Λευκού Πύργου με μία παλιά του φίλη (κι όχι μόνο φίλη). Με το που συναντιούνται, ένας ελεύθερος σκοπευτής σκοτώνει τη φίλη του, πριν καν χαιρετηθούν και αντιλαμβάνεται ότι ο τελικός στόχος της σφαίρας ήταν ο ίδιος!
Ξεκινώντας «δυνατά», το βιβλίο αυτό κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν του Βασίλη για να καταλάβουμε ποιος είναι ο λόγος που του συνέβη κάτι τέτοιο. Μέσα από μια πολύ απλή ιστορία μιας κληρονομιάς, ξετυλίγονται πολιτικά παιχνίδια, παιχνίδια κατασκοπίας, έρωτες και μεταφυσικά φαινόμενα.
Ένα μυθιστόρημα που χάρηκα ιδιαίτερα που διάβασα, καθώς, εκτός από την αγωνία, σου δίνει και τροφή για σκέψη πάνω σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, ενώ περιέχει αναφορές από μεγάλες στιγμές της επιστήμης και της τέχνης. Ανυπομονώ για τη συνέχεια, καθώς όπως ρώτησα στο βιβλιοπωλείο η ιστορία που με συνεπήρε, έχει ακόμη δύο τόμους για να ολοκληρωθεί!
Μαρίνα Βραχοπούλου
Discussion about this post