Όλα τα ανεβάσματα μονολόγων στο θέατρο έχουν μια επιπλέον δυσκολία, σε σχέση με τα πολυπρόσωπα έργα. Το ένα είναι άλλωστε μοναχικός αριθμός. Από το δύο και πέρα, ειδικά πάνω σε μια σκηνή, έχεις ένα βλέμμα να πιαστείς, να ακουμπήσεις, έχεις κάποιον να σε βοηθήσει, να σε σώσει, αν χρειαστεί. Η σκηνή δεν είναι εύκολη έτσι κι αλλιώς και οι μονόλογοι είναι από μόνοι τους δύσβατοι.

Το Σάββατο 13/04 είδαμε στο Θέατρο Θησείον την παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου και ερμηνεία Αργύρη Ξάφη.

Είναι ένα έργο για επτά φωνές, ζωντανό, παλλόμενο, γραμμένο μάλλον με οργή και θλίψη, που διηγείται το χρονικό, τα πιθανά αίτια αλλά και τα αποτελέσματα ενός φόνου σε ένα μικρό χωριό της Καταλονίας. Ο συγγραφέας ζητάει να παιχτεί από έναν/μία και μόνο ηθοποιό. Γράφει ως οδηγία «Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση.» Στην περιγραφή του έργου διαβάζουμε «Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές».

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ο Αργύρης Ξάφης ξεκίνησε την παράσταση απαλά, νυχοπατώντας σχεδόν πάνω στο κείμενο. Μέσα στα 90 λεπτά της, πέρασε από το ένα άκρο της σκηνής και τον αρχικό, χαμηλό φωτισμό, σε μια οργιαστική, φωτεινή, εξωστρεφή ερμηνεία στο άλλο άκρο της σκηνής, με όλες τις πιθανές ενδιάμεσες διακυμάνσεις. Με ποιητικότητα αλλά και αμεσότητα, με ευρήματα ηχητικά, οπτικά και κυρίως υποκριτικά, γεμίζει ο χώρος και μεταμορφώνεται σε ένα άτυπο εξομολογητήριο 7 διαφορετικών χαρακτήρων. Μέσω της σταδιακής, οριζόντιας μετατόπισης του ηθοποιού στη σκηνή -εξαιρετικό εύρημα-, ο θεατής κερδίζει μία αίσθηση γραμμικής συνέχειας, που οι αφηγήσεις από μόνες τους δεν έχουν. Διασχίζοντας, λοιπόν, ο Αργύρης Ξάφης με αυτόν τον τρόπο τη σκηνή, ενσαρκώνοντας στο διάβα της χαρακτήρες με τη δική τους προσωπική γεωγραφία, φωτισμό, προφορά, σωματικότητα, ξετύλιξε μπροστά στα μάτια μας όλη την ιστορία του εγκλήματος του 17χρονου Αλμπέρτ, δίνοντάς μας τις διαφορετικές οπτικές γωνίες των εμπλεκόμενων. Ο δολοφονημένος έφηβος, η Αντόνια -η μητέρα του-, η διευθύντρια του λυκείου, ο ξυλουργός, ο Ελισσέου κ.ά. εκφράζονται και κινούνται αλλιώτικα, ο καθένας με τις δικές του δυναμικές, απευθυνόμενοι σε κάποιους που δε βλέπουμε, αλλά και ευθεία σε εμάς, στο κοινό, και γυμνώνονται μπροστά μας, γεμάτοι πάθοι και αντιφάσεις.

Η παράσταση σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, φωτιστικά, σκηνογραφικά, είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Είναι όμορφη, είναι γενναιόδωρη, είναι κυριολεκτική και ατμοσφαιρική ταυτόχρονα. Και πάνω από όλα, είναι ένα μάθημα υποκριτικής. Μια σπουδή πάνω στο ανθρώπινο σώμα και πόσο αυτό μπορεί να μεταμορφωθεί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και με τόσα λίγα υλικά. Είδαμε μπροστά στα μάτια μας, ανάγλυφους όλους τους χαρακτήρες, να πάσχουν, να φταίνε ή να μη φταίνε, να παίρνουν ευθύνες, να κρύβονται από τους ίδιους τους τους εαυτούς και φύγαμε με την επίγευση του τελευταίου μονολόγου, του Ελισσαίου, που θα μας συντροφεύει για μέρες. Είναι μια παράσταση που συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Είναι όμορφη και όπως σημειώνει και ο συγγραφέας, μέσω ενός ήρωα του έργου, «Δεν υπάρχει τίποτα πιο προκλητικό κι επαναστατικό από την ομορφιά».

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Σκηνογραφία-ενδυματολογία: Βασίλης Αποστολάτος
Βίντεο παράστασης: Νατάσσα Ε. Ιωάννου
Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Παναγή
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Έρρικα Ρούσσου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Παραγωγή: ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ
Ερμηνεύει ο Αργύρης Ξάφης