Χθες, ήταν πολύ περίεργη βραδιά.
Κλεισμένοι σπίτια μας, ακούσαμε και τις καμπάνες και τα βεγγαλικά, μετά τις 12.00. Χωρίς “Χριστός Ανέστη”, εκτός αν το είχαμε βάλει στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Αυθόρμητα, ανάψαμε φαναράκια στο μπαλκόνι, ευχηθήκαμε πρώτα στους γείτονες που ήταν κι εκείνοι στα μπαλκόνια, μετά στους δικούς μας από τα τηλέφωνα…
Θα πω την αλήθεια. Δεν πίστευα ότι θα με πείραζε τόσο, που αυτό το Πάσχα ήταν τελείως διαφορετικό.
Συνήθως, το δικό μου Πάσχα περιλαμβάνει ένα χωριό. Το δικό μου Πάσχα είναι ήλιος φωτεινός και θάλασσα. Ελαφρό αεράκι, ένα μικρό λιμανάκι και βαρκούλες που περιμένουν το καλοκαίρι για να βγουν στ’ανοιχτά. Γιασεμί που μόλις έχει αρχίσει να ανθίσει. Το πρώτο κοκκίνισμα στη μύτη, το πρώτο τριαντάφυλλο στα μαλλιά. Είναι μουσακάς και κεφτεδάκια, μια αυλή κι ένα ποδήλατο. Το δικό μου Πάσχα δεν έχει αναμνήσεις σουβλίσματος, ούτε κλαρίνα. Έχει εικόνες αλλοτινών εφηβικών φλερτ, ανυπομονησίας και ξεγνοιασιάς. Έχει σφηνάκια και κλαμπ, κρυφά τσιμπολογήματα τυρόπιτας τη Μεγάλη Παρασκευή, ταμπού και θρίλερ. Έχει τσουρέκι με μερέντα και βούτυρο lurpak, sms για το που θα βρεθούμε με τους άλλους, μια βόλτα στον Βουραϊκό, τα νέα πίσω από τον Επιτάφιο, τα κουτσομπολιά το βράδυ της Ανάστασης, μια βόλτα με το ποδήλατο, κάτι χορούς πάνω σε μπάρες, κάτι γυαλιά ηλίου που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, ένα τακούνι που έσπασε από την ορθοστασία, ένα μηχανάκι που κάνει βόλτες στα γειτονικά χωριά.
Κι αν κάποτε το Πάσχα μου δεν περιελάμβανε όλα τα παραπάνω, είχε εκδρομές στη φύση, είχε γέλια σε έναν κήπο στην Κηφισιά, είχε – πρωτίστως- στιγμές με δικούς μου ανθρώπους, στιγμές ανεκτίμητες, που δεν τις συνειδητοποιείς μέχρι να τις χάσεις. Για μένα, το Πάσχα, είναι οι φίλοι που χορταίνω, ο ύπνος που απολαμβάνω, η οικογένεια που έχω το χρόνο να δω.
Έτσι τα επιφύλασσε λοιπόν ο καιρός, το δικό μου φετινό Πάσχα, να μην έχει τίποτα από τα παραπάνω. Αλλά όσο γράφω, συνειδητοποιώ ότι πάλι ευγνώμων πρέπει να είμαι που ξημέρωσε Πάσχα και το βίωσα κι αυτό. Έστω κι έτσι!
Όπως και να ‘χει, κατάλαβα, με το δύσκολο τρόπο, πόση σημασία έχουν οι γιορτές, που κάποτε σνόμπαρα ή δεν τους έδινα την πρέπουσα σημασία. Αυτό το “μαζί” των γιορτών έπρεπε να το χάσω για να το εκτιμήσω.
Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για σας.
