Είχα βρεθεί,πριν μερικά χρόνια στην Ηρώδου Αττικού να δω να τερματίζει στον κλασσικό μαραθώνιο,ένας “κολλητός”μου,έχοντας για παρέα τον μεγάλο μου γιό,τον Ηλία..
Τη στιγμή που περνάει από μπροστά μας ο Νίκος, εν μέσω αποθέωσης και παρότρυνσης για τον “άθλο” του, δέχομαι την ερώτηση του μικρού που με ταρακούνησε.
-Εσύ, μπαμπά μπορείς;
(Ώπα, λέω από μέσα μου,για να απαντήσω με την παρορμητικότητα που με χαρακτηρίζει..)
-Όλα τα μπορεί ο μπαμπάς..
Αυτό ήταν… Έπρεπε να προετοιμαστώ, να τα καταφέρω, να τηρήσω αυτό που είπα, να είμαι συνεπής,
να γίνω ο “ήρωας” του Ηλία μου. Ξεκίνα προπονήσεις μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, ξύπνα νωρίς, ακολούθησε όλο το “οικογενειακό πρόγραμμα”(βλέπε μπάνιο με κουβάλημα ομπρέλας-καρέκλας-μπρατσάκια-στρώματα κλπ, παιχνίδια στην άμμο, μετά από 2-2,5 ώρες τρέξιμο). Συνδύασε την προπόνηση με την δουλειά , αργότερα τα long της Κυριακής με τις οικογενειακές βόλτες, τις καθημερινές υποχρεώσεις με τις διαλειμματικές προπονήσεις..
Έκανα γκάφα που απάντησα έτσι στον Ηλία;
Κάθομαι στην γραμμή αφετηρίας στον Μαραθώνα,ξέροντας ότι ο Ηλίας μου,με περιμένει στην Ηρώδου Αττικού. Είναι ο αγώνας μου, ο μαραθώνιος μου, ο τρόπος να αποδείξω στον Ηλία ότι μπαμπάς όλα τα μπορεί,όπως του είχα πει, αρκεί να προσπαθούμε και να μην εγκαταλείπουμε..ποτέ!
Ξεκίνησα να τρέχω, απολαμβάνοντας κάθε μέτρο, κάθε εικόνα γύρω μου, συνεπαρμένος, εκστασιασμένος θα έλεγα, συνέχισα να κινούμαι στην διαδρομή, αντιλαμβανόμενος, εν μέσω αυτής, ότι είτε είμαι φοβερός εγωιστής, είτε ότι ήμουν πιο παρορμητικός απ’ όσο θα έπρεπε όταν έδωσα αυτή την απάντηση στον Ηλία.
Στην Αγία Παρασκευή ξεκίνησα να “ανοίγω”τον Ρυθμό μου, κάποιες κράμπες όμως με έκαναν να το ξανασκεφτώ..
Τρέχεις για σένα και το ρολόι σου ή για την υπόσχεση σου;
Ελάχιστα δευτερόλεπτα κράτησε αυτή η εσωτερική διαμάχη. Ήθελα να τερματίσω και δεν με ένοιαζε κανένας χρόνος καμία επίδοση.. τίποτα. Στο Χίλτον, μου ήρθε η εικόνα του Ηλία μου. Ξεκίνησα να “ανοίγω”, να επιταχύνω, όπως και οι χτύποι της καρδιάς μου, από την προσμονή..
Έκλαιγα. Τα είχα καταφέρει…
Ήμουν τόσο κοντά στο να σταματήσω μπροστά του και να του πω αυτό που μου έδινε δύναμη σε όλη την διαδρομή..
-Είδες; Ο μπαμπάς όλα τα μπορεί!
Στρίβω στην Ηρώδου Αττικού, βουρκωμένος, αλλά χαμογελαστός. Σε 100 μέτρα είμαστε αγκαλιά όλοι. Είμαι ο ήρωας του. Τα καταφέραμε! Δεν είχε δει και δεν είχε καμία αξία ότι πριν από μένα είχε τερματίσει 20.000 κόσμος.. ήμουν εγώ ο Ήρωας του, το πρότυπο του, το είδωλο του… Τον κοίταξα και του είπα: ο μπαμπάς όλα τα μπορεί,όπως και εσύ,θα τα καταφέρεις όλα, αν βάζεις στόχους και προσπαθείς..
Δεν μετάνιωσα λεπτό για κάθε χιλιόμετρο που έκανα,για κάθε πρωινό ξύπνημα,για όλο τον ιδρώτα που έχυσα ,για όλους τους πόνους που ένιωσα… Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου, τέτοια η ικανοποίηση μου, που ναι, ήταν από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής μου…
Θέλω να πιστεύω και του Ηλία..
