Ο Δημήτρης Παρούσης γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Ολλανδία. Πέρασε την εφηβεία του στην Νέα Ορεστιάδα, την τελευταία βόρεια πόλη της Ελλάδας, «σφηνωμένη» ανάμεσα στην Τουρκία και τη Βουλγαρία.

Στα 19 του μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές στη δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με τις κυριότερες εφημερίδες και ραδιόφωνα της πόλης και το 1998 αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του.

Πέρασε από σχολές δημοσιογραφίας στην Ολλανδία (Ουτρέχτη) και στη Δανία (Άαρχους) και πήρε το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, στην Ουαλία. Το 2000 δοκίμασε την τύχη του στην Αθήνα. Δούλεψε σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά. Έγινε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και της International Federation of Journalists. Δίδαξε σε σχολές δημοσιογραφίας.

Το 2006, θεωρώντας ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο κάνοντας το γύρο του κόσμου. Πούλησε τα ελάχιστα υπάρχοντά του. Παραιτήθηκε από τη δουλειά, πήρε ένα σακίδιό, μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, μια πυξίδα και άρχισε τη δική του Οδύσσεια.

Άλλοι κάνουν το γύρο του κόσμου με ποδήλατο, άλλοι με αυτοκίνητο, ή με κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο. Ως Έλληνας, αποφάσισε το δικό του «όχημα» να είναι ο ελληνικός πολιτισμός και ειδικότερα η ελληνική γλώσσα την οποία μπορείς να συναντήσεις σε όλα τη μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Έτσι, ο Δημήτρης Παρούσης θα εξερευνούσε καθημερινότητες, γειτονιές και τοπικές κοινωνίες στις εξής χώρες (ενδεικτικά): Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη, Κολομβία, Βολιβία, Κούβα (για την οποία έχει συγγράψει και σχετικό βιβλίο), Μεξικό, Χιλή, Περού…

Κατά τη διάρκεια του εναλλακτικού οδοιπορικού του, ο Δημήτρης συχνά συναντούσε αυτή την αχαρτογράφητη και μαγική «παράλληλη Ελλάδα». Ανακάλυπτε έναν διαχρονικό (ενίοτε μη ελληνόφωνο) Ελληνισμό, πέρα από εδαφικά σύνορα και χωρικούς περιορισμούς, ο οποίος (συμβολικά και ουσιαστικά) απλώνεται μέχρι τη Γη του Πυρός (Tierra del fuego), την Παταγονία και «Το τέλος του κόσμου» (El fin del mundo)…

Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες αυτής της ανορθόδοξης περιήγησης βρίσκονται καταγεγραμμένες στην ιστοσελίδα του Δημήτρη Παρούση (www.godimitris.gr).

Σταχυολογούμε αποσπάσματα από μια απ’ αυτές τις βιωματικές ιστορίες που έχει να κάνει με τα Θεοφάνεια του 2010 σε μια περιοχή στο μακρινό Περού…

«Έφτασα κάπου τρεις ώρες νοτιότερα από τη Λίμα, σε μια πόλη που ονομάζεται Πίσκο. Η όλη περιοχή είναι μια έρημος δίπλα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιες οάσεις. Κάθε όαση έχει και από ένα χωριό. Το Σαν Αντρές όμως, που πήγα, ήταν ένα ψαροχώρι με ελάχιστη βλάστηση […] Είχα σκοπό να το επισκεφθώ για μερικές ώρες. Τελικά έμεινα πάνω από μια μέρα. Όχι για την ομορφιά της περιοχής. Αλλά επειδή εκεί συνάντησα πολλούς «χαμένους» Έλληνες. Περουβιανοί, με σκούρο δέρμα, ελληνικό επίθετο και μια ματιά που αν την προσέξεις καλά, έχει κάτι από ελληνικό δαιμόνιο […] Βρέθηκα εκεί γιατί σκεφτήκαμε την ημέρα των Φώτων να κάνουμε μια διαφορετική εκδήλωση. Έτσι γιορτάσαμε τα Θεοφάνεια για πρώτη φορά στο χωριό. Ήταν πολύ συγκινητικές οι στιγμές. Περισσότερη όμως συγκίνηση ένιωσα όταν άρχισα να ερευνώ την ιστορία της προέλευσης των Ελλήνων της περιοχής […] Σύμφωνα με διασωζόμενες μαρτυρίες, το 1880 Χιλιανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο χωριό Σαν Αντρές και άρχισαν να σκοτώνουν τους κατοίκους. Ανάμεσα στους ντόπιους ήταν και επτά Έλληνες ναυτικοί που είχαν εγκατασταθεί παλιότερα στο εν λόγω ψαροχώρι. Για να σωθούν οι Έλληνες από τη σφαγή, ύψωσαν σε ένα σπίτι την ελληνική σημαία και κλείστηκαν εκεί με τις οικογένειές τους και με αρκετούς Περουβιανούς συγχωριανούς. Οι εισβολείς δεν τους πείραξαν. Σήμερα, οι Έλληνες απόγονοι στην περιοχή είναι περίπου 600 και τα επίθετα Κομνηνός, Γκίκας, Παπαφάβας, Φαλκόνης, Κωσταντίνου είναι από τα επικρατέστερα […] Έτσι, δόθηκε φέτος (εκατόν τριάντα χρόνια μετά!) η ευκαιρία ώστε η ελληνική σημαία να υψωθεί και πάλι. Η ελληνική κοινότητα της Λίμα μαζί με την ελληνική κοινότητα του Σαν Αντρές αποφάσισαν να γιορτάσουν για πρώτη φορά τα Φώτα στο χωριό. Ο δήμαρχος έδωσε εντολή να υψωθούν στην πλατεία η περουβιανή και η ελληνική σημαία. Η Θεία Λειτουργία ήταν σύντομη και έλαβε χώρα στην παραλία, όπου έγινε και η τελετή κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού. Οι λιγοστοί που μιλούν πλέον ελληνικά είχαν μοιράσει φωτοτυπίες με το απολυτίκιο των Θεοφανείων γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες και έτσι συμμετείχαν όλοι στην ψαλμωδία. Ο ασημένιος Σταυρός ρίχτηκε στη θάλασσα και όλοι μαζί σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης έψαλαν «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…».

Χαρακτηριστικές του κλίματος που επικράτησε ήταν οι δηλώσεις κάποιων (δημοσίων προσώπων) εκ των συμμετεχόντων…

Ο (Έλληνας πέμπτης γενιάς) Αλφόνσο Κομνηνός ως ιερέας του χωριού είπε: «Όταν πέθαναν οι παππούδες μας, χάθηκαν πολλά από τα έθιμα που είχαν φέρει από την Ελλάδα. Μαζί με όλα αυτά χάθηκε και η Ορθοδοξία. Είμαστε πια Καθολικοί. Δεν γινόταν διαφορετικά. Όμως πολλοί κρατάμε ακόμη τις παραδόσεις μας. Για αυτό σήμερα γιορτάζουμε όλοι μαζί τα Φώτα»

«Οι Έλληνες για μας είναι αδέλφια μας, σας οφείλουμε πολλά. Η ανάπτυξη στην περιοχή οφείλεται στο όραμα και στην δουλειά των πρώτων Ελλήνων που έφεραν νέες ιδέες στον τόπο μας», είπε ο δήμαρχος της περιοχής, Χουάν Βεργάρα Μάτα.

«Είναι η πρώτη φορά που γιορτάζουμε έτσι εδώ. Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή για όλους μας. Είναι παράλληλα και μια τιμή στη μνήμη των παππούδων μας. Είναι μεγάλη η χαρά για μας να βλέπουμε την ελληνική σημαία να κυματίζει στην πλατεία. Το 2007 ένας μεγάλος σεισμός κατάστρεψε το χωριό μας. Η Ελλάδα στάθηκε δίπλα μας και την ευχαριστούμε», ήταν η τοποθέτηση του προέδρου της ελληνικής κοινότητας του Σαν Αντρές, Φερνάντο Ερνέστο Κομίνα Σεβάγιας.

«Εκδηλώσεις όπως και η σημερινή είναι πολύ συγκινητικές για μας. Δεν είναι μόνο φορτισμένες συναισθηματικά, αλλά ξυπνούν μέσα μας την πατρίδα, τη νοσταλγία, μας μαθαίνουν να μην ξεχνούμε την καταγωγή μας», είχε δηλώσει η πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της Λίμα, Σόνια Βαβούλη.

Σχόλιο: Έκτοτε, έχουν παρέλθει έντεκα συναπτά έτη. Αποτελεί ευχή όλων μας όπως η επίσημη Ελλαδική Πολιτεία συνδράμει καθοιονδήποτε τρόπο ώστε να ενθαρρύνονται παρόμοιες πρωτοβουλίες των Περουβιανών Ελλήνων…

ΠΗΓΕΣ:
www.godimitris.gr
ΑΘΗΝΑΪΚΟ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ