Αν έχετε ακόμη καρδιά μέσα σας και θέλετε να λέγεστε άνθρωποι με κοινωνική ευαισθησία και διατρητική ενσυναίσθηση, μην χάσετε αυτή την παράσταση. Η φίλη μου συγγραφέας και σεναριογράφος Αναΐς Τέρρα Φιλιώ Τριανταφυλλίδου έκλαιγε με λυγμούς δίπλα μου σε όλη την διάρκεια αυτής της παράστασης με γυμνά σκηνικά και πλαστελίνες-σώματα, ικανά να αποτυπώσουν όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων από την οργή μέχρι την αποδοχή.
Θέμα; Ο καθημερινός φασισμός. Η εθελοτυφλότητα των μικροαστών-στρουθοκαμήλων που ανέχονται τα χειρότερα εγκλήματα φτάνει να μη θιγούν τα κεκτημένα τους και να μην ραγίσει το τρεμάμενο μικροαστικό “βασίλειό τους”, το διαμερισματάκι τους μέσα στο οποίο οχυρώνονται και “κατεβάζουν ρολά” προκειμένου να μην χαλάσουν τη ζαχαρένια τους. Δεν πάει να καεί ο κόσμος, “φτάνει αυτοί να είναι καλά”, μαζί με τα κακομαθημένα βλαστάρια τους βεβαίως.
”Ελεγεία εναντίον της επανάπαυσης”, αυτός θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος μιας δουλειάς τόσο ομαδικής και τόσο συνεκτικής που δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ευθύβολη λειτουργικότητά της. Ποιος είπε πως ο ελληνικός, καθαρός λόγος ξόφλησε και δεν παράγει εικόνες; Ακόμα κι όταν ανακατευτεί με το ξενόφερτο (μισό αφρικάνικο και μισό αμερικάνικο ΧΙΠ ΧΟΠ), πάλι διασώζεται η ψύχα του και η ψυχή του. Γιατί έχει χυμούς η ελληνική γλώσσα, ψαχνό και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποστεωμένη. Απόδειξη και παράδειγμα αυτά τα νέα παιδιά που επιτυγχάνουν το ακατόρθωτο.
Μέσα από τα καθημερινά, συνηθισμένα σώματά τους, χωρίς να υποπίπτουν σε κανέναν φασισμό ή αποκλεισμό του στυλ “ωραίο” και “κακάσχημο” επιδίδονται σε μια συστηματική ανατροπή και κατεδάφιση κάθε προκατάληψης, κάθε προκατασκευασμένης ιδέας, κάθε δεισιδαιμονίας, από αυτές που δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά τον κόσμο γύρω μας και να ανασάνουμε ευτυχισμένοι που είμαστε ζωντανοί και περιτριγυρισμένοι από τους συνανθρώπους μας, αλληλέγγυοι μέχρι τέλους, χωρίς να έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, τραγικά θνητοί και κωμικά προσωρινοί. Ετούτη την απλή αλήθεια αναγκαζόμαστε να νιώσουμε μέχρι βαθιά το μεδούλι των κοκκάλων μας παρακολουθώντας αυτή την παράσταση που είναι το καλύτερο αντιφασιστικό μανιφέστο που έχω δει. Ακόμα και το μένος είναι συγγνωστό και συμπαθές, εν τέλει.
Τρία κορίτσια που θα φτιάξουν πολλά χρήσιμα, κοινωφελή πράγματα στο μέλλον.
Συγκρατήστε τα ονόματά τους: Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Έρη Μανουρά.
Αναζητείστε τες. Καταζητούνται! Για υπερβολική ανθρωπιά…
Με ξεχωριστή συγκίνηση και συναίσθηση του κριτικού λειτουργήματός μου,
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ