Έχοντας στα ακούσματά του τη νεορομαντική κουλτούρα πρωτοποριακών ξένων και Ελλήνων μουσικών, ο Κωνσταντίνος Βήτα σηματοδότησε μία νέα εποχή στα 90ς, στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική με την στιχουργική του. Ψυχή των Stereo Nova, δημιουργός με ιδιαίτερη ποιητική γραφή και φορέας της σύγχρονης μεταβιομηχανικής έκφρασης, κατάφερε μέσα από την πορεία του και τα προσωπικά του albums, να είναι ο κορυφαίος τραγουδοποιός που έχει επηρεάσει περισσότερο την ελληνική ηλεκτρονική μουσική σκηνή.

Ο ποιητικός λόγος του, ιδιαίτερης ευαισθησίας και ενσυναίσθησης για την αστική πραγματικότητα και για τους προβληματισμούς των νέων αλλά και για τις σχέσεις των ανθρώπων με τη ρεαλιστική δύναμη του λόγου του, σηματοδοτεί με έναν μοναδικό τρόπο το τοπίο της ανθρώπινης πραγματικότητας, ως το soundtrack της καθημερινότητάς μας. Το soundtrack της πόλης, με τα κομμάτια του σαν graffiti, σαν επιβλητικές τοιχογραφίες σε μισογκρεμισμένα σπίτια, σε μια πόλη γεμάτη εικόνες, σκληρές και τρυφερές, αθώες κι ένοχες καταστάσεις όπως συμβαίνει παντού και γι’αυτό ταυτιζόμαστε απόλυτα με την μουσική του, την σπουδαία τέχνη του και υψηλή αισθητική του.

‘’ Η ζωή μας κάθε μέρα αλλάζει,
μικρή μου Αθήνα,
είσαι η πόλη που μου μοιάζει.’’

Αν η παιδική σας ηλικία ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

To “The Wind” του Cat Stevens, υπήρχε ένα δισκοπωλείο απέναντι από το σχολείο μας στον Άγιο Αντώνη και το έπαιζε συχνά, κάποια στιγμή το αγόρασα σε 45 στροφές και το άκουγα σπίτι. Μου θυμίζει εκείνα τα χρόνια πολύ.

Ποιο παιδικό τραγούδι ψιθυρίζετε µέχρι σήµερα;

Δε μου άρεσαν καθόλου τα παιδικά τραγούδια, είχα μια άρνηση, ήμουν και δυσλεξικός , δεν τα καταλάβαινα καθόλου …

Μπορείτε να θυµηθείτε ποιο βινύλιο ή cd αγοράσατε µε το πρώτο σας χαρτζιλίκι;

Ήμουν στο δημοτικό, μικρό παιδί, και με κάποια χρήματα από μια γιορτή θυμάμαι πήρα το “The Carpenters,Singles 69-73”, κάποια από αυτά τα τραγούδια τα ακούγαμε από τον AFRS τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας, ήταν τότε dj ο Τομ ντε Κάστρο, έπαιζαν το hit parade της Αμερικής, ακούγαμε από ένα ραδιοφωνάκι τις νύχτες. Μού άρεσε η φωνή της Karen Carpenter, νόμιζα πως ήταν στα αστέρια, στα δέντρα και μου τραγουδούσε… η φωνή της με γαλήνευε και με ταξίδευε…

Ποιες µουσικές σηµάδεψαν την εφηβεία σας;

Ήταν ένα κράμα από τα ελληνικά τραγούδια της εποχής και από την ξένη, ντίσκο και φόλκ , ο Τραβόλτα με το Saturday Night Fever μας είχε στιγματίσει, προσπαθούσαμε να ντυνόμαστε σαν κι αυτόν, να τον μιμούμαστε , όταν ήμουν μόνος στο σπίτι άκουγα Dylan,Jim Croce, Lightfoot, Mitchell και φυσικά άρχισα να έχω μια ροπή προς την ήχο της ακουστικής κιθάρας.

Έχετε κάνει µαθήµατα µουσικής;

Ναι ξεκίνησα κιθάρα, Θεωρία και μέχρι πιο μετά στο Παλλάδιο στα Εξάρχεια ένα παλιό Ωδείο της Αθήνας. Εκεί γνώρισα κόσμο που άκουγε πιο ροκ μουσική και περνούσαμε ώρες στα δισκοπωλεία που ήταν στην Πατησίων, άκουγα πάρα πολύ μουσική, ή μουσική ήταν σαν μια θάλασσα που έκανα βουτιές.

Φτιάχνατε κασέτες για φίλους και για να φλερτάρετε ή συνήθως ήσασταν ο αποδέκτης τέτοιων συλλογών;

Είχα φτιάξει κάτι κασέτες γιατί τότε είχαμε τα walkman όποτε γράφαμε τα τραγούδια που μας άρεσαν για να τα ακούμε στο δρόμο, στο λεωφορείο. Πρέπει να είχα γράψει δυο με τρεις φορές κασέτες για άλλους, σίγουρα είχα γράψει για μια φίλη μου που την αγαπούσα πολύ.

Συλλέγατε βινύλια ή cd; Τα έχετε κρατήσει;

Ναι αγόραζα δίσκους, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ακούς την μουσική σου, έδινα κάποιες φορές το χαρτζιλίκι μου στους δίσκους, κάποια βινύλια τα έχω κρατήσει, τα πιο αγαπημένα μου, κάποια τα μοίρασα γιατί έκανα πολλές μετακομίσεις.

Υπάρχει µια συναυλία που σας έµεινε αξέχαστη; Θυµάστε την παρέα σας εκεί;

Ναι, 9 Μαρτίου 1980 η συναυλία του Leonard Cohen στο Comedy Theatre στην Μελβούρνη, ήταν το Smokey Life Tour ήταν μόνος του με μια κιθάρα και του έκανε φωνητικά η Jennifer Warnes και η Sharon Robinson, θυμάμαι είπε όλες τις μπαλάντες του και ο κόσμος ήταν σιωπηλός, δεν είχα παρέα, ήμουν άφραγκος και γύρισα στο σπίτι με τα πόδια τραγουδώντας το «last year’s man», ένιωθα σαν αστροναύτης.

Αν η εφηβεία σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

«Τα δειλινά» του Ζαμπέτα με την Μοσχολιού, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία και την εφηβική μου μέχρι 13 χρονών…Μου θυμίζει την οικογένειά μου , τις χαρές, τις φτώχειες μας και την αγάπη που είχαμε μεταξύ μας.

Όταν ακούτε µουσική λειτουργεί σαν «χαλί» σ’ αυτό που κάνετε ή δίνετε χρόνο και προσοχή µέσα στη µέρα σας αποκλειστικά για µουσική;

Νομίζω πως δεν ακούω πολύ συχνά μουσική, σίγουρα δεν μου αρέσει η ιδέα να υπάρχει σαν χαλί στο περιβάλλον μου, μου αρέσει να ακούω όταν ζωγραφίζω, εκεί μου δίνει και ιδέες, με βοηθάει. Όσο μου αρέσει η μουσική άλλο τόσο μου αρέσει και η σιωπή, την εκτιμώ επίσης.

Ενηµερωτικό ή µουσικό ραδιόφωνο; Τι ξεχωρίζετε σήµερα;

Ακούω ελάχιστα ραδιόφωνο, ίσως κάποιες φορές όταν μπαίνω σε ταξί ή όταν οδηγώ, δεν είμαι πολύ φίλος.

Όταν ακούτε ραδιόφωνο ψιθυρίζετε τους στίχους; Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που το κάνατε;

Ναι τραγουδάω άμα είναι κάποιο που το ξέρω καλά, τραγουδάω δυνατά, νομίζω το τελευταίο που είχα τραγουδήσει από το ραδιόφωνο ήταν το “Streets of Philadelphia” του Bruce Springsteen…

Όταν βρίσκεστε µε οικείους σας τραγουδάτε;

Μμμ δεν θα το έλεγα, ντρέπομαι να τραγουδάω σε γνωστούς μου, νομίζω δεν το κάνω ποτέ…

Μπορείτε να µου αναφέρετε ένα τραγούδι που έχετε συνδέσει µε µία ξεχωριστή στιγµή της ζωής σας;

«Το Όνειρο Καπνός», με την Μαρία Φαραντούρη, του Μ.Θεοδωράκη και του Ν.Γκάτσου.

Ποια είναι η σχέση σας µε τα νυχτερινά μαγαζιά της Εθνικής; Έχετε πάει; Σας έχουν πάει;

Πολλές φορές, και τη δεκαετία του 80 και το 90 πιο πολύ, μου άρεσε πολύ, και στην επαρχία πολλές φορές στα μπουζούκια, ωραία είναι , έχουν ατμόσφαιρα κινηματογραφική και αυτό μου αρέσει. Τη τελευταία δεκαετία είναι λίγο σαν κουτιά, προκάτ κατάσταση, έχει χαθεί η μαγεία που είχαν παλιά…

Όταν βγαίνετε για ποτό ή φαγητό, το είδος της µουσικής που παίζει στο µαγαζί πόσο επηρεάζει την επιλογή σας;

Μμμ, θα έλεγα πως είμαι ο τύπος ότι θέλει η παρέα, αδιαφορώ για την μουσική που παίζουν τα μαγαζιά, μου αρέσει να βλέπω την παρέα μου και να νιώθω ότι περνάει όμορφα.

Κάνατε δώρα βινύλια ή cd; Το κάνετε ακόµα;

Όταν ξέρω ότι στον άλλον αρέσει η μουσική και έχει στερεοφωνικό θα πάρω ένα βινύλιο, αλλιώς όχι, θα πάρω κάτι άλλο.

Ποιοι είναι οι αγαπηµένοι σας συνθέτες και στιχουργοί;

Πάρα πολλοί, από Έλληνες ο ρεμπέτης ο Γιάννης Παπαιωάννου, ο Μάνος Χατζιδάκις, και όσον αφορά ξένους θα έλεγα τον Leonard Cohen,Jim Croce,Joni Mitchell, Pat Martino,Alice Coltrane είναι πολλοί, πάρα πολλοί… Είναι από αυτές τις ερωτήσεις που δεν μπορείς να τις απαντήσεις…. Γιατί πάντα κάποιος σημαντικός μένει έξω…

Ξεχωρίζετε κάποιον ερµηνευτή; Υπάρχει κάποια φωνή που σας συγκινεί διαχρονικά;

Ottis Redding, Roberta Flack, Glenn Gampbell, Janis Joplin… η Δήμητρα Γαλάνη…

Αν το παρόν σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

“Love’s in need of love today” του Stevie Wonder.

Όταν σκέφτεστε ένα τραγούδι έχετε στο µυαλό σας πρώτα τη µελωδία ή τον στίχο;

Σίγουρα είναι αυτό που περιέχει και τα δύο.

Σας κοίµιζε µε νανουρίσµατα η µητέρα σας; Το έχετε κάνει εσείς ποτέ; (σε παιδιά, σε ανήψια)

Μάλλον είναι κάτι που δεν μου έχει συμβεί.

Συµπληρώστε µου τη φράση: Μια µέρα χωρίς µουσική είναι…

Μια μέρα χωρίς μουσική…