Το παραμυθένιο κορίτσι των ‘90ς, το παραμυθένιο κορίτσι της εφηβείας μας, καθώς τα χρόνια περνάνε, μαζί με την κιθάρα της, τα λόγια και τις νότες της, κι έχοντας πια και η ίδια τη δική της οικογένεια, έχει παραμείνει εξίσου παραμυθένια προσθέτοντας βάθος στα παραμύθια-τραγούδια της. Kι αυτό γιατί δεν μπήκε στο σύστημα του χώρου -που αλλοιώνει το τάλαντο του τραγουδοποιού αντί να το εξελίσσει, έκανε αίσθηση από μόνη της και παιζόταν στα ραδιόφωνα τότε που κυκλοφορούσαν τα cd’s της από την Virgin, χωρίς δημόσιες σχέσεις για προβολή και διαφήμιση, με συνοδοιπόρο της στη ζωή και στην τέχνη τον Νίκο Γρηγοριάδη, επίσης μεγάλο ταλέντο στην τραγουδοποιία με τραγούδια γραμμένα από καρδιάς, αν και η Κατερίνα λειτουργεί ως μονάδα καλλιτεχνικά, -έτσι μου φαίνεται, και είναι πιστή σε αυτό που κάνει, ακόμα και τα χρόνια που δεν δισκογραφούσε, εκείνη δίδασκε κλασική κιθάρα και έγραφε τραγούδια.

Ποτέ δεν εγκατέλειψε τη μουσική, ούτε φυσικά η μουσική εκείνη, τα τραγούδια της θα τα βρείτε στο κανάλι της στο YouTube (Katerina Kyrmizi), μαζί με τα video clips της που ξεχώρισαν, και με τον σκηνοθέτη Γιώργο Λάνθιμο (“Στην πίσω τσέπη του μπλου τζιν”). Με τον λυγμό που έχει στη φωνή, ως παραμυθένιο κορίτσι, δίνει την αίσθηση, μιας άλλης εποχής, αλλά πατώντας στο σήμερα, στο τώρα, επιθυμώντας έναν κόσμο παραμυθένιο κι ονειρικό, κι όχι σκοτεινό και σκληρό όπως αυτός που ζούμε, μόνο η μουσική μπορεί να αλλάξει τα πάντα, μόνο οι ταλαντούχοι και οι ξεχωριστοί άνθρωποι μπορούν μέσα από την τέχνη τους να μας βάλουν στον δικό τους πυρήνα, στο δικό του σύμπαν, κάνοντάς μας καλύτερους και η Κατερίνα είναι ένας βασικός εκπρόσωπός της.

Φλερτάροντας με πολλά είδη μουσικής, θαρρώ άδικο να τη χαρακτηρίσει κάποιος με ένα συγκεκριμένο στυλ, το στυλ της το έχει εφεύρει η ίδια, χωρίς ταμπέλες, κι εμένα προσωπικά με συγκινεί πολύ και στα λαικότροπα κομμάτια της όπως στις ‘’Χαμένες Γιορτές’’, ή στο σμυρνέικο παραδοσιακό ‘’Και γιατί δεν μας το λες’’, που ανακάλυψα πρόσφατα στο YouTube και με εντυπωσίασαν τα γυρίσματά της και ο τρόπος προσέγγισης ενός τόσο δύσκολου ερμηνευτικά τραγουδιού. Πριν λίγο καιρό διασκεύασε κι ανέβασε στο κανάλι της, το τραγούδι ‘’Δεν υπάρχει ευτυχία’’(Γ.Κατσαρού – Πυθαγόρα) που έχει πρωτοπεί η Λίτσα Διαμάντη, και το έχει κάνει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, με το βαθύ συναίσθημα της ερμηνείας της, που σε διαπερνά. Το βασικό στοιχείο της δηλαδή, είτε ως τραγουδοποιού, είτε ως ερμηνεύτριας άλλων δημιουργών.

1. Αν η παιδική σας ηλικία ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

Η παιδική μου ηλικία καθορίστηκε από τη μουσική που παίζαμε στο εστιατόριο που είχαν οι γονείς μου (‘84 –’88), στην Ίο. Πολλά τραγούδια μου άρεσαν αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα θα πω το «Golden Brown» από τους The Stranglers.

2. Ποιο παιδικό τραγούδι ψιθυρίζετε µέχρι σήµερα;

Το παραδοσιακό τραγούδι «Που πας αφέντη μέρμηγκα» προσπαθώντας να μιμηθώ τη φωνή και τα χουγιαχτά της Μαρίζας Κωχ (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σταμάτησα να το τραγουδάω μια και εργάστηκα και στο εργαστήρι και στις παραστάσεις της Μαρίζας αρκετά χρόνια.

3. Μπορείτε να θυµηθείτε ποιο βινύλιο ή cd αγοράσατε µε το πρώτο σας χαρτζιλίκι;

Έναν δίσκο του Ross Daily από ένα δισκάδικό στην Πανεπιστημίου απέναντι από την παλιά Λυρική. Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την αγορά, δεν είχα πικάπ. Τον είχα δει live και είχα ενθουσιαστεί.

4. Ποιες µουσικές σηµάδεψαν την εφηβεία σας;

Το ρέκβιεμ του Mότσαρτ, την 9η συμφωνία του Dvorak, (New World), τα κομμάτια που έπαιζε η αδερφή μου στο πιάνο κι εγώ στην κιθάρα στο πλαίσιο της μαθητείας μας στο Ωδείο, ό,τι έπαιζε το MTV, οι κασέτες που μου έγραψε ο καθηγητής της τριγωνομετρίας με βρετανική και αμερικάνικη folk, οι Renaissance, οι Dead can Dance και η Meredith Monk που μου είχε γράψει σε κασέτες η δασκάλα του μοντέρνου χορού, τα τραγούδια που παίζαμε στην μπάντα που ήμουν μέλος, (Kings, Stones, Moody Blues, Poll) τα τραγούδια που έκανε πρόβα ο πατέρας μου για τη δουλειά, όλο το καλό ελαφρό και λαϊκό τραγούδι (ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής, με αυτή τη δουλειά ζούσε την οικογένειά μας).

5. Έχετε κάνει µαθήµατα µουσικής;

Μια ζωή κάνω μαθήματα μουσικής, από δέκα χρόνων. Το 2014 πήρα το πτυχίο μου κι από τότε εργάζομαι σαν δασκάλα κλασικής κιθάρας. Το 2019 πήρα και το δίπλωμά μου. Πλέον παραδίδω μαθήματα μουσικής όμως μαθητεύω ακόμα.

6. Φτιάχνατε κασέτες για φίλους και για να φλερτάρετε ή συνήθως ήσασταν ο αποδέκτης τέτοιων συλλογών;

Μου έφτιαχναν κασέτες: τα παιδιά από την μπάντα, οι δάσκαλοι χορού, οι καθηγητές μου στο σχολείο, ο Νίκος όταν τον πρωτογνώρισα… Δεν έγραψα ποτέ κασέτα σε κανέναν. Δεν ξέρω γιατί τώρα που το σκέφτομαι.

7. Συλλέγατε βινύλια ή cd; Τα έχετε κρατήσει;

Αγόραζα πάντα ό,τι μου άρεσε, όχι με διάθεση συλλέκτη. Τα έχω ακόμα και κάθε φορά που τα ξεσκονίζω στεναχωριέμαι που δεν τα χρησιμοποιώ. Μου είναι πιο εύκολο -κι εδώ που τα λέμε πιο δημιουργικό, να πάω στοYouTube Music ή στο Spotify. Δεν έχω κόλλημα με το format. Η μουσική είναι άυλη. Τώρα μάλιστα που έχουμε τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε τη μουσική μας ψηφιακά γιατί να επιβαρύνω το περιβάλλον; Για την ματαιοδοξία μου ή για την ματαιοδοξία των ακροατών μου; Το ότι κυκλοφορεί ψηφιακά κάνει λιγότερο σημαντικό ένα άλμπουμ ή ένα τραγούδι;

8. Υπάρχει µια συναυλία που σας έµεινε αξέχαστη; Θυµάστε την παρέα σας εκεί;

Η Bjork το 1995 στο Λυκαβηττό. Είχα πάει με τον Νίκο (Γρηγοριάδη). Ακόμα θυμάμαι που έδινε ξυπόλητη όλο το υπέροχο και ξωτικένιο είναι της, στη σκηνή.

9. Αν η εφηβεία σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

Το τραγούδι Bang των Blur. Ειδικά το ρεφρέν: “I don’t need anyone but a little love make things better”. Το είχα γράψει και στο σακίδιό μου με μαρκαδόρο.

10. Όταν ακούτε µουσική λειτουργεί σαν «χαλί» σ’ αυτό που κάνετε ή δίνετε χρόνο και προσοχή µέσα στη µέρα σας αποκλειστικά για µουσική;

Προτιμώ να ακούω τη μουσική με όλη μου την προσοχή και όχι σαν ηχητικό υπόστρωμα για άλλες εργασίες.

11. Ενηµερωτικό ή µουσικό ραδιόφωνο; Τι ξεχωρίζετε σήµερα;

Δεν ακούω συχνά ραδιόφωνο. Αν υπήρχε ένα μουσικό ενημερωτικό ραδιόφωνο που να έπαιζε ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής μουσικής παραγωγής και όχι ένα μικρό κομμάτι της, ίσως να άκουγα πιο επιμελώς. Τα περιφερειακά και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, κάνουν πάντως πολύ σοβαρή δουλεία σε αυτήν την κατεύθυνση, και θα πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.

 

1 από 5

- +

12. Όταν ακούτε ραδιόφωνο ψιθυρίζετε τους στίχους; Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που το κάνατε;

Σπάνια σιγομουρμουρίζω. Έχω χάσει τη χαρά να ακούω με αθώο αφτί. «Ακούω την αγάπη» που λέει και το τραγούδι, συν την παραγωγή, τα παιξίματα, τις ερμηνείες.

13. Όταν βρίσκεστε µε οικείους σας τραγουδάτε;

Ναι! παρόλο που μου έχει αφήσει τραύματα το γεγονός ότι ο πατέρας μου τραγουδούσε όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, εκτός εργασίας. Ήταν πάντα σε ετοιμότητα να διασκεδάσει τους φίλους και τους οικείους του και το έκανε με χαρά. Μου φαίνονταν κάπως μονοδιάστατος τρόπος να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Είναι σαν ένας οδοντίατρος να φτιάχνει τα δόντια των φίλων του για το κέφι του σε κάθε επίσκεψη, γιορτή, πάρτι… Δεν είναι ακριβώς αλλά έχει μια κάποια αλήθεια το παραδειγμα.

14. Μπορείτε να µου αναφέρετε ένα τραγούδι που έχετε συνδέσει µε µία ξεχωριστή στιγµή της ζωής σας;

Όλες οι ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου είναι συνδεδεμένες με μουσική. Όταν ο δάσκαλός μου μου έδωσε την «Ρομάντζα» και ένιωσα ότι μπορώ να παίξω κάπως, όταν άκουσα πρώτη φορά την «Φωτοβολίδα» του Ορφέα Περίδη, την στιγμή που έγραφα στο ημερολόγιό μου τη φράση «η θύμησή σου στο μυαλό μου μια φωτοβολίδα», όταν άκουσα το «Hijo de la Luna» με την θεϊκή Montserrat Caballe, και λαχτάρισα να γράψω κι εγώ ένα τέτοιο τραγούδι, όταν άκουσα την «Θάλασσα» του Νίκου (Γρηγοριάδη) και ζήλεψα και θαύμασα και κατάλαβα πως ο Νίκος είναι το αρσενικό alter ego μου, όταν άκουσα την Suite “Koyunbaba” του Carlo Domeniconi και αποφάσισα να ασχοληθώ με την κιθάρα σοβαρά και να πάρω το δίπλωμά μου … Ω! θα μπορούσα να λέω ώρες.

15. Ποια είναι η σχέση σας µε τα νυχτερινά µαγαζιά της Εθνικής; Έχετε πάει; Σας έχουν πάει;

Παρόλο που ο μπαμπάς μου με αποκαλούσε η «κόρη μου η λαϊκιά» γιατί με βάφτισε η Ρίτα Σακελαρίου εγώ βγήκα πολύ… «κουλτουριάρα» και του κατηχητικού! Το πιο κοντινό σε αυτό που ρωτάς είναι το Biο-Bio, το ‘94 ή το ‘95 όπου εμφανίζονταν ο Νότης Σφακιανάκης. Είχα πάει με τους γονείς μου. Ξέρω ότι δεν πιάνεται αλλά κάτι έπρεπε να πω! (γέλια)

16. Όταν βγαίνετε για ποτό ή φαγητό, το είδος της µουσικής που παίζει στο µαγαζί πόσο επηρεάζει την επιλογή σας;

Δεν βγαίνω συχνά εδώ και αρκετά χρόνια, αρχικά λόγω παιδιού και έπειτα λόγω δουλειάς και μελέτης κι όταν βγαίνω δεν το κάνω για να ακούσω μουσική αλλά για την παρέα.

17. Κάνατε δώρα βινύλια ή cd; Το κάνετε ακόµα;

Φυσικά! Βιβλία και cd είναι τα μόνα κατάλληλα και αποδεκτά δώρα στον δικό μου κόσμο.

18. Ποιοι είναι οι αγαπηµένοι σας συνθέτες και στιχουργοί;

Είμαστε τόσο τυχεροί σε αυτόν τον τόπο -τον μικρό, τον μέγα, να έχουμε σπουδαίους στιχουργούς και συνθέτες σε πείσμα των καιρών, της πολιτείας και κάποιες φορές της μαζικής αποδοχής. Τι να πρωτοπώ μάτια μου; Θα πω απλώς πως ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κατάφερα να τους φτάσω σαν δημιουργός και ποτέ δεν υπολογίζω τον εαυτό μου για όμοιό τους, Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους παλαιούς, τα ιερά τέρατα μα και για τους σύγχρονούς μου.

19. Ξεχωρίζετε κάποιον ερµηνευτή; Υπάρχει κάποια φωνή που σας συγκινεί διαχρονικά;

Η Τζένη Βάνου και η Βικυ Μοσχολιού πάντα με συγκινούν γιατί μου ταιριάζει ό τρόπος που αντιλαμβάνονται και αποδίδουν το μουσικό κείμενο και τον στίχο. Δεν έχουν εγωισμό, δεν προτάσσουν το εγώ τους πάνω στο τραγούδι, δεν το καπελώνουν με μανιέρες και τρυκ, ούτε εκβιάζουν το συναίσθημά των ακροατών με περίσσιο πάθος. Τραγουδούν πολύ βαθιά.

20. Αν το παρόν σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

To νέο τραγούδι του Νίκου Γρηγοριάδη «Ο Βασιλιάς Της Λύπης» (κάνω αυτές τις μέρες το μοντάζ για το βίντεο κλιπ του) που θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαΐου με ερμηνευτές τους Γιώργο Νταλάρα και Μίλτο Πασχαλίδη. Είμαι σίγουρη πως μόλις το ακούσετε θα καταλάβετε τους λόγους που το διάλεξα. Οι στίχοι του εκφράζουν την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, λόγω κρίσης οικονομικής και υγειονομικής.

21. Όταν σκέφτεστε ένα τραγούδι έχετε στο µυαλό σας πρώτα τη µελωδία ή τον στίχο;

Πρώτα τον στίχο. Υπάρχουν όμως και οι ευτυχείς συγκυρίες να γεννιούνται και τα δυο ταυτόχρονα. Αυτές είναι στιγμές που βιώνεις τη μαγεία της δημιουργίας στον υπερθετικό.

22. Σας κοίµιζε µε νανουρίσµατα η µητέρα σας; Το έχετε κάνει εσείς ποτέ; (σε παιδιά, σε ανήψια)

Φυσικά. Και εγώ με τη σειρά μου νανούρισα την Μυρτώ με αυτοσχέδια δικά μου τραγούδια. Ίσως κάποια στιγμή να τα ηχογραφήσω παρόλο που διστάζω γιατί αυτά είναι τα δικά της τραγούδια. Τα έφτιαξα για χάρη της και κατά κάποιον τρόπο τής ανήκουν.

23. Συµπληρώστε µου τη φράση: Μια µέρα χωρίς µουσική είναι…

…ξερή και κενή σαν το αδειανό πουκάμισο του τζιτζικιού πάνω στα δέντρα.

❋ O τίτλος της στήλης προέρχεται
από το «Τραγούδι γενεθλίων» της
Μαριανίνας Κριεζή, που μελοποίησε
ο Γιάννης Σπανός και το ερμήνευσε
η Ελένη Δήµου στον δίσκο της
«Προσωπικά» (1988).