Μετά από ενάμιση χρόνο στην Αθήνα κατάλαβα πως τα τρόλεϊ και τα αστικά αυτής της πόλης έχουν το καθένα τη δική του προσωπικότητα. Θα σας μιλήσω για κείνα που χρησιμοποιώ συχνότερα.
Α8: το πρόστυχο.
Πάντα περνά μπροστά από τα μάτια μου λίγο πριν φτάσω στη στάση. Είχα υποψιαστεί το χαρακτήρα του όταν αποφάσισα (μετά από κάμποση ώρα που δεν το έβλεπα) να περπατήσω ως την επόμενη στάση. Έκανα τριάντα βήματα και τσουπ! πέρασε! Μη σου γαμ*** μονολόγησα καταμεσής της Λεωφόρου Ηρακλείου και …αυτό ήταν! Από τότε συμπεριφέρεται σα να με άκουσε.
Τρόλεϊ 14: η κιβωτός της τρέλας.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις βραδινό 14 από Λεωφόρο Αλεξάνδρας για Άνω Πατήσια και να μην πετύχεις το λιγότερο μια διαταραγμένη περίπτωση. Κάποια ή κάποιος θα παραληρεί. Όσοι το παίρνετε συχνά ξέρετε πως έχω δίκιο. Θα `ναι τρελός, θα `ναι μεθυσμένος, θα `ναι “φτιαγμένος”- πάντως νορμάλ δεν θα `ναι. Επαναλαμβάνω : Βραδινή διαδρομή. Στις πρωινές και μεσημβρινές απλώς είναι πήχτρα.
Τρόλεϊ 3: το καλό τρόλεϊ.
Στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί που συμβαίνουν τα καλά! Ενώ στον πίνακα αναμονής γράφει πως θα φτάσει σε 19` αυτό έρχεται εκείνη τη στιγμή! Το περίμενες εσύ αυτό από τρόλεϊ; Κι όμως συμβαίνει! Κάνε το πείραμα. Σε κάθε στάση της Νέας Φιλαδέλφειας θα έρθει απροσδόκητα (κι ενώ δεν αντέχεις να περιμένεις άλλο) ένα 3. Σα δελφίνι που σε σώζει από βέβαιο πνιγμό – εντάξει το παράκανα ίσως αλλά αγαπώ αυτό το τρόλεϊ…
Τρόλεϊ 5: το ξινό, που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του.
Χαλάει τη πιάτσα αφού συνήθως έρχεται στην ώρα του κι αφού παρά τον όποιο συνωστισμό αποφεύγει τις εσωτερικές έριδες. Έχω δει Αθηναίους να συμπεριφέρονται ως Ευρωπαίοι εκεί μέσα – δε το θεωρώ okay.
Και από τότε που έμενα Γκύζη : Αστικό 021.
Αστικό 021 : το λεωφορείο “Λάνθιμος”
Όλα ξεκινάνε από το πόσο μικρό είναι. Σε πάει από πλατεία Κάνιγγος πλατεία Γκύζη σε συνθήκες εγκλεισμού. Λογικό είναι να βγαίνει από μέσα σου ο ήρωας του Λάνθιμου που με νύχια και δόντια κρατάς στη ντουλάπα. Επίσης τα σεξοβλέμματα είναι πιο διάφανα εκεί μέσα σε σχέση με τα άλλα αστικά. Τέλος στο 021 μια άγνωστη κυρία γύρισε και μου είπε «Σου έχω πει εκατό φορές να μην μπαίνεις μέσα με τα παπούτσια, α πα πα πα…» (true story!!)
Άσχετο: Αυτό που πάντα θα με εντυπωσιάζει στην Αθήνα είναι εκείνοι που βλέπουν το λεωφορείο να φτάνει στη στάση και τρέχουν -δίχως αύριο- να το προλάβουν. Έχω δει κόσμο να σπάει κυριολεκτικά το παγκόσμιο ρεκόρ την ίδια στιγμή που κάνει σήματα στους επιβάτες να πουν στον οδηγό να περιμένει. Μια φορά ένας που έτρεχε παράλληλα με το όχημα όταν τελικά κατόρθωσε να μπει μέσα μια παρέα από πιτσιρικάδες τον χειροκρότησε.
