Και μες στην καραντίνα είπαν τα κανάλια: Πώς να βγάλουμε κι άλλα λεφτά; Ας στείλουμε 20 ταλαίπωρους στο survivor, να λένε όσο πιο προκλητικά πράγματα γίνεται για να κάνουμε νουμεράκια. Και δυστυχώς εμείς τα δίνουμε τα νουμεράκια. Και δημοσιότητα επιπλέον, αφού μπαίνουμε στη διαδικασία να σχολιάσουμε όσα συζητιούνται μεταξύ των παικτών. Αλλά τι να κάνω κι εγώ, το είδα το απόσπασμα και δεν κρατήθηκα. Βασικά το είδα εκ των υστέρων αφού διάβασα το άρθρο: Στο Survivor το μόνο που επιβιώνει είναι ο σεξισμός. Και βλέπω αυτό:

Τι λες άνθρωπέ μου στον 21ο αιώνα; Θέλει η γυναίκα πλάσιμο. Από ποιον; Από σένα και άλλους σαν εσένα; Γιατί αν εμένα και τις φίλες μου μας είχαν πλάσει όλα όσα “φιντάνια” ερωτευτήκαμε και θαυμάσαμε κατά καιρούς, μη σου πω που θα είχαμε καταλήξει. Και μην τους κατηγορώ όλους. Είχα ερωτευτεί κι έναν που με έβαλε να δω όλες τις ταινίες του Bergman. Στα 18. Αλλά μην πιάσω τους υπόλοιπους, γιατί θα βγεις χαμένος. Ή εγώ θα κλαίω για τις παρελθοντικές επιλογές μου.

Ως καλλιτεχνική ψυχή όμως, θα σου απαντήσω – φίλε Κρις – ποιητικά. Με Τίτο Πατρίκιο (αν γνωρίζεις):  “Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις / εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις / Δεν είμαι μόνο αυτός που θα `πρεπε να μάθεις/ Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω”. Κάθε άνθρωπος αγαπητέ μου μας επηρεάζει. Ισότιμα. Άντρες, γυναίκες, έρωτες, φίλοι, εργοδότες, συνάδελφοι. Δεν μας πλάθει όμως. Κι όποιος προσπαθεί χειριστικά το πλάσιμο, τρώει…κλάσιμο.

Που βαδίζουμε κύριοι; Βγάζω καπέλο σε όσους άντρες δεν ασπάζονται τέτοιες απόψεις. Τελικά δεν είναι αυτονόητο να μην τις έχεις.

Υ.Γ. Εξίσου θλιβερό είναι ότι οι άλλοι γύρω σου χαζογελάνε και μόνο μία κοπελίτσα βρέθηκε να σου απαντήσει. Ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι ανάμεσά μας υπάρχουν γυναίκες που αυτήν τη στιγμή λιώνουν με την εικόνα του μάτσο άντρα που πλάθει γυναίκες αδύναμες, έχοντας κοιλιακούς σκακιέρα.