Καλοκαίρι. Ωραία εποχή. Εποχή να ξεχαστείς αλλά και να ξαναθυμηθείς.. τον εαυτό σου.
Ήλιος, θάλασσα, λάδι, παιχνίδια, μπάλες.
Μπάλες volley, μπάλες πλαστικές, μπάλες του πινκ πονκ..αα..η μπάλα του πινκ πονκ..
Για κάποιο λόγο θεωρήθηκε καλή η μέρα για να μπορούμε να παίζουμε με αυτή ρακέτες.
Σερβίρεις, αντικρούεις, πας να τη πιάσεις αλλά τη χάνεις. Πέφτει.
Κι όμως πόσο περίεργα μπορούν να αντιδράσουν οι νόμοι της φυσικής στους περίεργους λαβυρίνθους του συνειρμού μας!
Κι εκεί η μπάλα αναπηδά. Κι έρχεται προς το μέρος σου! Και ναι (!!) είσαι πάλι μέσα στο παιχνίδι!
.. Έτσι κι η ζωή.. Τη μια σου ρίχνει τη μπάλα, την άλλη σου δίνει να χάνεις κάθε ελπίδα πως έχασες το παιχνίδι και πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Έτσι τουλάχιστον έχω ακούσει.
Κι ακόμα εκεί μένουμε.. στο να ακούμε.
Άρα το παιχνίδι δε τελειώνει όταν πέφτει το μπαλάκι! Αλλά όταν κουραστείς να ελπίζεις πως θα ξαναπηδήσει!
Μπάλες, παιχνίδια, αμμουδιές και παραλίες!
Το παιχνίδι είναι δικό σου και ο ήλιος σύμμαχος.
Τρέξε, λοιπόν, παίξε, πέσε και αργά ή γρήγορα θα σηκωθείς.
Μπορεί με πληγές, μπορεί και καθαρός αλλά με εσωτερική δύναμη εντός!
Άντε, λοιπόν τι περιμένεις; Κάνε παιχνίδι!