Εκτός από θέατρο έχει σπουδάσει φωτογραφία ενώ γεννήθηκε, όπως λέει ο ίδιος, με το ταλέντο της ζωγραφικής. Πολύπλευρη καλλιτεχνική φιγούρα, λάτρης του skate και των τροχών, αγαπά τα ήσυχα μέρη και προτιμά τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στα έργα του. Από τις τέχνες, του ξέφυγε η μουσική αλλά με λίγη θέληση είναι ζήτημα χρόνου κι αυτό. Ο Σόλων Τσούνης, αν και έχει περιορισμένο χρόνο, μας υποδέχθηκε στο θέατρο Βεάκη λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση «Λωξάντρα» στην οποία παίζει και μας μίλησε για ο,τι τον ρωτήσαμε.

Έχεις σπουδές στην φωτογραφία, σου αρέσουν οι αναπαλαιώσεις, ζωγραφίζεις… Με τη μουσική, τι γίνεται;

Έχω έφεση σε ό,τι έχει να κάνει με τα χέρια… Με τη μουσική δεν έχω ασχοληθεί, ούτε σπούδασα κάτι σχετικό μ’ αυτήν. Τραγουδάω με την ιδιότητα του ηθοποιού και ως άνθρωπος στην καθημερινότητα μου. Ζηλεύω όμως τους μουσικούς! Θα ήθελα να είχα τις γνώσεις.

Πιστεύεις ότι το ταλέντο είναι έμφυτο ή κατακτιέται στην πορεία;

Εξαρτάται. Εγώ γεννήθηκα με το ταλέντο του να ζωγραφίζω. Θυμάμαι από πάντα ότι μπορούσα να ζωγραφίζω καλά. Το να είσαι ηθοποιός, δεν είναι ένα απτό ταλέντο… Το θέατρο κατάλαβα πως μου αρέσει όταν μπήκα στη διαδικασία να δώσω εξετάσεις στο Θέατρο τέχνης. Από ‘κει και πέρα δεν ήξερα αν είχα ταλέντο. Όταν αποφάσισα να παίξω για κάποιον και να κριθώ, επέλεξα να το σπουδάσω. Όμως το ταλέντο είναι κάτι υποκειμενικό. Με ενοχλεί που βαφτίζουμε κάποιους ταλαντούχους ή λιγότερο ταλαντούχους ή μη ταλαντούχους. Ο καθένας έχει τις στιγμές του. Ωστόσο, για να υπάρχεις σε αυτή τη δουλειά θα πρέπει να έχεις «κάτι».

Ασχολείσαι όμως με την φωτογραφία και την ζωγραφική. Τι σου αρέσει να αποτυπώνεις;

Με απασχολούν κυρίως τα ανθρωποκεντρικά έργα. Μου αρέσει να βγάζω συναισθήματα από εκφράσεις ανθρώπων ή από σιλουέτες. Το ίδιο συμβαίνει και στην φωτογραφία. Πιο πολύ με ενδιέφερε να φωτογραφίζω έναν άνθρωπο, παρά τοπία.

Υπήρξαν άνθρωποι που σε αποθάρρυναν στην αρχή σχετικά με την θεατρική σου ενασχόληση;

Δεν θα το έλεγα. Οι γονείς μου είχαν κάποιες ενστάσεις, παρ’όλα αυτά ήθελα να το δοκιμάσω. Επειδή ήμουν καλλιτέχνης σ’ ένα ευρύ φάσμα, το θέατρο το ξεκίνησα διερευνητικά. Όπως έκανα για ο,τι μου άρεσε. Αν δεν με ενδιέφερε ενδεχομένως να τα παρατούσα. Μπορεί όμως να έρθει αυτή η στιγμή, αν νιώσω ότι πια δεν με γεμίζει.

Στο σίριαλ «Άμυνα ζώνης», στο οποίο είχες συμμετοχή, συναντήθηκες με τον Μηνά Χατζησάββα. Πώς ήταν η επαφή σου μαζί του, τι θυμάσαι;

Ο Μ. Χατζησάββας ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Έκτοτε δεν είχαμε δουλέψει, αλλά συναντηθήκαμε κάποιες φορές τυχαία και συνομιλήσαμε για διάφορα. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι το πόσο πολύ με χαλάρωσε και με βοήθησε να αποβάλλω το άγχος μου όταν κάναμε την σκηνή μας. Έδειχνε μεγάλη κατανόηση στην απειρία μου βοηθώντας με αρκετά.

Το ότι έχεις δουλέψει και σε άλλα επαγγέλματα είναι ένα αβαντάζ; Σου δίνει την ασφάλεια ότι και κάτι να μην πάει καλά με την υποκριτική θα προσανατολιστείς προς άλλη επαγγελματική κατεύθυνση;

Ασφαλώς. Νομίζω ότι πάντα στη ζωή μας πρέπει να έχουμε εναλλακτικές. Για την ώρα η δουλειά δεν μου έχει επιτρέψει να «φύγω».

Λωξάντρα… Μία παράσταση με αναφορές στα ήθη και έθιμα, στις γεύσεις και τις μυρωδιές, στην οικογένεια. Τι συνειρμούς κάνεις;

Η παράσταση αυτή, παρουσιάζει μία οικογένεια δεμένη. Αυτό μου θυμίζει τα βιώματα που είχα από την δική μου οικογένεια όπως και την σχέση με τα αδέρφια μου. Η Λωξάντρα, μου θυμίζει τη γιαγιά μου η οποία ήταν το κέντρο του σπιτιού. Κάθε Σάββατο μαγείρευε και μαζευόμασταν όλοι στο χωριό.

Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης υπήρξαν σημεία που σε συγκίνησαν;

Φυσικά! Πάντα υπάρχουν πράγματα που σε συγκινούν. Στην παράσταση αυτή αναβιώνουμε κάποιους από τους θανάτους των ανθρώπων μας. Για παράδειγμα, έχουμε μία σκηνή στην οποία «χάνουμε» τον Δημητρό, τον πατέρα της οικογένειας. Αυτόματα ξυπνάει ένα δικό μου βίωμα. Την απώλεια του πατέρα μου. Βγαίνουν μνήμες στην επιφάνεια… Σίγουρα.

Αν μοιράζαμε τα ποσοστά, πόσο τοις εκατό είναι ο ηθοποιός και πόσο ο ρόλος;

Ο ρόλος δεν πρέπει να αποκλείεται. Χρειάζεται να υπάρχει ένα όριο έτσι ώστε να μην μπερδεύουμε την πραγματικότητα με το θέατρο. Διαφορετικά, θα τρελαινόμασταν κάθε φορά που θα έπρεπε να υποδυθούμε και κάτι άλλο.

Το θέατρο σε έχει βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τον κόσμο διαφορετικά; Το «εν δυνάμει»

Ναι, βέβαια! Ζεις άλλες ζωές, μπαίνεις σε διαδικασία να μελετήσεις προσωπικότητες μακριά από ‘σένα και γενικά «ανοίγει» το κεφάλι σου. Διαβάζεις πολύ, συναναστρέφεσαι με ανθρώπους του πολιτισμού, με εμπειρία καλλιτεχνική και όχι μόνο. Αν όλη αυτή την πληροφόρηση την χειριστείς σωστά μαθαίνεις πολλά και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Αν όμως έχεις έπαρση μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Μιας και είσαι ηθοποιός αλλά και φωτογράφος, σου έχει περάσει από το μυαλό να σκηνοθετήσεις κάποια στιγμή ταινία;

Το ότι είσαι ηθοποιός δεν σημαίνει ότι μπορείς να σκηνοθετήσεις. Ειδικά στον κινηματογράφο, χρειάζεται μία τεχνική κατάρτιση. Υπάρχουν κανόνες. Μη βασιζόμαστε σε παραδείγματα του Hollywood, όπως τον Clint Eastwood. Ο Eastwood έχει παίξει σε άπειρες ταινίες και στην ουσία «σπούδασε» την σκηνοθεσία και την εξέλιξε μέσα από αυτές.

Θα ήθελα να μου πεις ένα αγαπημένο soundtrack ταινίας.

Το Lost Highway του David Lynch.

Skate… Ας μιλήσουμε γι’ αυτό.

Είναι μεγάλη αγάπη! Ασχολούμαι από μικρός και περνάω πολύ καλά όταν το κάνω. Νιώθω την απόλυτη ελευθερία! Στα 14 ξεκίνησα το skate με τα κόλπα. Mε τις ρόδες έχω μεγάλη ιστορία. Όταν ήμουν πολύ μικρός είχα rollers, μετά πλαστικό πατίνι. Μάλιστα όταν είδα το back to the future, εκεί τρελάθηκα και πορώθηκα! Νομίζω ότι αυτή η ταινία ήταν σταθμός για τους πιο πολλούς σκεΐτάδες της γενιάς μου. Μεγαλώνοντας, ξεκίνησα με τους φίλους skate, graffiti…

Τι ζωγράφιζες;

Εγώ τα characters και ο κολλητός μου έκανε τα γράμματα

Η υπογραφή σου ποια ήταν;

Jake

Σόλων έχεις ζήσει για κάποιο διάστημα στο Παρίσι. Είναι λίγο σκληρή πόλη;

Όταν επισκέπτεσαι το Παρίσι σαν τουρίστας είναι ρομαντικό. Όταν ζεις όμως εκεί, διαπιστώνεις ότι είναι μια πολύ σκληρή πόλη. Περισσότερο κι από την Αθήνα. Μυστήριος λαός οι Γάλλοι. Καχύποπτοι. Ψυχροί.

Όταν βγαίνεις που σου αρέσει να πηγαίνεις. Πού συχνάζεις;

Μου αρέσει η ηρεμία. Επειδή στη δουλειά μας έχουμε πολύ φασαρία, αποζητώ την ησυχία. Αν δούλευα σε ένα γραφείο, ενδεχομένως να ήθελα το αντίθετο.

Στο τέλος της παράστασης σας αρέσει να σας προσεγγίζει το κοινό; Υπάρχει γενικά μία αμηχανία;

Μου αρέσει πολύ! Είναι η επιβεβαίωση ότι έκανα κάτι καλά και άρεσε. Μόνο χαρά μπορεί να μου δώσει αυτό.

Ρόλοι που αγαπάς να παίξεις;

Ρόλοι… Είναι άπειροι! Roberto Ζucco, ας πούμε. Ανατριχιάζω κάθε φορά που διαβάζω το βιβλίο. Μεγαλώνοντας, μας περιμένουν ρόλοι αντίστοιχης ηλικίας.

Τι ονειρεύεσαι;

Το μόνο όνειρο που έχω και θέλω να έχω είναι, να είμαι καλά στην υγεία μου εγώ κι η οικογένεια μου. Μόνο αυτό με νοιάζει. Αν είσαι καλά στην υγεία σου όλα τ’ άλλα έρχονται και οι στόχοι πραγματοποιούνται. Το όνειρο μου λοιπόν, είναι να είμαι υγιής και δυνατός. Στόχους βάζω συνέχεια και προσπαθώ να τους πετυχαίνω.

Φωτογραφίες: Αποστόλης Αναστασόπουλος