Μάλλον ο ποιητής ήθελε να πει κάτι επαναστατικό αλλά εγώ ως γνωστή χαζορομαντική έκανα άλλους συνειρμούς. Αχ αυτή η κουλτούρα του μαγαζιού! Είναι “in” να πηγαίνουμε σε μαγαζιά, να πληρώνουμε αδρά τις μπύρες, τα ποτά ή τα cocktails και ξεχάσαμε την έννοια της γειτονιάς. Δε λέω! Απολαμβάνω και με το παραπάνω αυτές τις εξόδους! Αλλά ξεχάσαμε το να πάμε σε μια πλατεία και να κάτσουμε στο παγκάκι, να φάμε πασατέμπο, έστω πατάτες με ketchup από τα Goody’s για να μην φανώ βγαλμένη από τη δεκαετία του ’60.

Δεν πηγαίνουμε πια σε πάρκα που υπάρχουν (ελάχιστα αλλά υπάρχουν) στην Αθήνα και να δούμε τα λουλουδάκια, τις πεταλουδίτσες. Να κάνουμε ένα πικ-νικ στο κτήμα Τατοϊου. Να περπατήσουμε ή να κάνουμε ποδήλατο στο πάρκο Τρίτση. Να περπατήσουμε στο λόφο του Στρέφη. Κάτι διαφορετικό. Τόσες γειτονιές έχει αυτή η πόλη. Φαντασία να υπάρχει και όλα γίνονται!

*Αφιερώμενο στον φίλο Κ. Που μια φορά ήρθε να με βρει σε γνωστό μπαράκι της Βαλτετσίου. Του είπα να καθίσει στην παρέα μας, αλλά μου απάντησε ότι θα πάει πλατεία Εξαρχείων που είναι πιο «ανθρώπινα». Τότε τον ειρωνεύτηκα, γέλασα, τον αποκάλεσα και «αναρχοαυτόνομο κουλτουριάρη νεοχίπη». Που να ‘ξερα τότε -στα ντουζένια των 18, στην εποχή των clubs– τι εννοούσε ο νεοχίπης.