Πόσες φορές έχουμε μπει σε αυτήν την διαδικασία; Να ξεκινήσουμε κάτι: από το πιο απλό μέχρι και το πιο σύνθετο. Τις πιο πολλές φορές σημαίνει ότι κάτι τελειώνει, κάτι αφήνουμε πίσω. Ο Σεπτέμβρης (μαζί με την ημέρα της Δευτέρας και το κάθε πρωινό) είναι ένας μήνας που αντανακλά την έννοια του ξεκινήματος. Βάλαμε διάφορους φίλους και γνωστούς να διαπραγματευτούν την έννοια ξεκινάμε. Όπως θέλει ο καθένας. Με την μεγαλύτερη ελευθερία. Ξεκινάμε δίαιτα, ξεκινάμε μια νέα σχέση, μια καινούρια δουλειά, μεταναστεύουμε σε μια άλλη χώρα, ένα νέο σχολικό έτος. Μπαίνουμε σε μια καινούρια περίοδο. Λιγότερο ή περισσότερο αρεστή, λιγότερο ή περισσότερο γνωστή, σίγουρη, ασφαλή και ότι άλλο. Μια νέα αρχή που δεν μπορεί όμως να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αφού το υποκείμενο, δηλαδή εμείς, με όλες του τις ιδιότητες υπάρχει!

Κόφτο ρε!

Άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα να κάνω υπολογισμούς. Τόσα μου κοστίζει, τόσες ημέρες μου κόβει, αυτές τις επιδόσεις μου καταστρέφει. 170 τουλάχιστον ευρώ το μήνα (σαν να λέμε ένα γεμάτο ταξίδι στο Παρίσι), 8 χρόνια ζωής (σαν να λέμε 8 Πρωτοχρονιές λιγότερες), σαν να λέμε πάνω από δέκα δεύτερα στα 100 μέτρα. Όλα συνηγορούν στο να ξεκινήσω ακόμα μια προσπάθεια να το κόψω.

Ζηλεύω κάτι φίλους που μπορούν να το κόβουν όποτε θέλουν και να το ξεκινούν μετά από 4 μήνες και μετά από λίγο να το ξανακόβουν. Δεν τους καταλαβαίνω. Εγώ μια φορά που κατάφερα να μην καπνίσω για τρεις μέρες ένιωθα σαν φονική μηχανή και σαν ηλίθιος που δεν μπορεί να μιλήσει.

Άσε που όλα και όλοι μου μύριζαν και τρελαινόμουν.

Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι αγαπώ το τσιγάρο. Και τη νικοτίνη, και το ίδιο και την στιγμή. Για αυτό όποτε υπόσχομαι στον εαυτό μου και στους άλλους ότι θα το κόψω, ένα μικρό παιδί ενώνει τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου και ακυρώνει τα πάντα.

Μπορείς να κόψεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ; Είτε είναι άνθρωπος, είτε πράγμα, είτε συνήθεια. Άναψα ακόμα ένα τσιγάρο και αφαίρεσα μερικά λεπτά από το κοντέρ και δεκάλεπτα από την περιουσία μου. Τσαντίζομαι με την αδυναμία μου, τσαντίζομαι και με την επιβολή σε κάτι που αγαπώ.

Μπλέξαμε. Βελονισμοί, ομοιοπαθητική, ηλεκτρονικά τσιγάρα όλα μαζί να τα κάνω, αν δεν πάρω εγώ την απόφαση τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Δε μασάω δηλαδή. Τελικά σκέφτομαι ότι θα ζητήσω βοήθεια από τους φίλους μου.

Θα καπνίζω δεκατρία τσιγάρα την ημέρα. Θα ’ναι μετρημένα. Θα στρίβω δεκατρία τσιγαράκια και θα πορεύομαι έτσι την ημέρα. Στη δουλειά και στο σπίτι, στις εξόδους όταν θα με δουν να στρίβω θα τους έχω δώσει την εξουσία να με μπουγελώνουν, να με χαστουκίζουν, να μου το παίρνουν από τα χέρια. Οπότε αν δείτε πουθενά κάποιον να τον μπουγελώνουν και εκείνος να προσπαθεί να ξεφύγει, αυτός θα είμαι εγώ!

Λούκυ Λουκ

Η.Δ.* Μην αφήνετε ότι αγαπάτε, αλλά πάρτε και καμιά βοήθεια από φίλους.