Ο Στάθης Λιβαθηνός είναι γνωστός για τη σκηνοθετική του επάρκεια, σε αυτή όμως την παράσταση επέτυχε ένα θαύμα: να «αναστήσει» μία μάλλον αδιάφορη τραγωδία του Ευριπίδη, προπαγανδιστική της συμμαχίας Άργους-Αθήνας. Συνήθως κόβουμε φλέβες βλέποντας αυτό το δραματάκι που όλο του θέμα έχει την ταφή ή αποτέφρωση των νεκρών πολεμιστών εμπρός από τις επτά πύλες της Θήβας. Κι η σοφόκλεια «Αντιγόνη» έχει το ίδιο θέμα, όμως εκεί υπάρχει σύγκρουση, αψιμαχίες, διακύβευμα κι εκεί η καταστροφική μηχανή έχει θύματα. Εδώ όλα λεκτικά κι αδιάφορα. Όμως χάρη στη αρίστη αξιοποίηση το χώρου και το έξυπνο στήσιμο της Δανδουλάκη στους θώκους (όταν δεν μιλούσε επεδείκνυε το φόρεμά της), αλλά κυρίως χάρη στην παιδική χορωδία και στην άψογη σύνθεση του Χορού (εκπληκτικές οι Κύπριες ηθοποιοί) είδαμε επιτέλους μία ευπρόσωπη ερμηνεία του αρχαίου δράματος στο θέατρο της Επιδαύρου, γιατί φέτος πήξαμε στις μετριότητες και στις επιδειξιομανίες ληγμένων πρωτοποριών.
Μόνη παραφωνία τα μεγάφωνα που μας ξεκούφαιναν με την καλή ζωντανή μουσική. Μάλιστα, στην πρεμιέρα της Παρασκευής το αριστερό μεγάφωνο χάλασε και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έβγαζε παράσιτα που ακούγονταν πιο δυνατά από τους ηθοποιούς. Έλεος. Μα δεν υπάρχει ένας ηχολήπτης;
Η Κάτια Δανδουλάκη σεμνή και ταπεινή, αφαιρετική και χαμηλόφωνη (γιατί δεν της έβαζαν μία «ψείρα»;) έδωσε μια μάλλον ρεαλιστική εκδοχή της Αίθρας, της μάνας του μυθικού Θησέα, ήταν αρκούντως κινηματογραφική και μόνον ο κινησιολογικός της κώδικας και η παντομιμική κίνηση σώματος και χεριών παρέπεμπαν στην Αθηνά της Γιγαντομαχίας. Όμως ακριβώς επειδή περνούσε απαρατήρητη δεν ενόχλησε, ούτε καν γυρνούσε γύρω από τη σκηνή κι άλλαζε θώκους με το ένα πόδι πάνω στο άλλο προκειμένου να αναδεικνύονται οι πτυχές του καλοραμμένου φορέματός της.
Όλοι οι άλλοι ηθοποιοί ήταν εξαίρετοι κι οι ερμηνείες τους ανεπανάληπτες, μοναδικές κι ανεξίτηλες (για πάνω από μία εβδομάδα δηλαδή – αφού ο καταιγισμός των προσλαμβανουσών κατεβάζει τον πήχυ της όποιας υστεροφημίας, για να μην πούμε «αθανασία» και γελάσει ακόμα και το παρδαλό κατσίκι, που λέει η παροιμία).
Δεν θα ξεχωρίσω κανέναν από τους επαγγελματίες ηθοποιούς και συντελεστές αυτής της αξιομνημόνευτης παράστασης, γιατί όλοι μαζί σχημάτιζαν ένα αρμονικότατο, συνεκτικό σύνολο. Και δεν είναι λίγο αυτό στην εποχή του ηλεκτρονικού ναρκισσισμού.
Επιτέλους, βλέπουμε και στην Επίδαυρο αναβιώσεις αρχαίου δράματος που δεν προσβάλλουν μήτε την αισθητική μήτε τη νοημοσύνη μας.
Ακόμα κι η «επίδειξη μόδας» από την πρωταγωνίστρια ήταν «τόσο-όσο…».
Μα πότε θα τελειώσουμε επιτέλους από τις παλιές σταρ του σινεμά; Γιατί δεν κάθονται σπίτι τους; Γιατί δεν επιδίδονται σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για …καλή ψυχή; Ειδικά όταν έχουν φωνές ψαριού στη γυάλα… Δεν υπονοώ τίποτα. Σαφώς σημαίνω. Σαφέστατα…
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
