Πολλά πράγματα με κάνουν και πλήττω, αλλά περισσότερο αυτή η επιμονή των ανθρώπων να εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πως η ευτυχία σου, ή καλύτερα οι ευτυχισμένες σου στιγμές, δε σημαίνουν απαραίτητα τη δική τους δυστυχία.
Σίγουρα, στις μέρες μας, είναι περισσότερο της μόδας να είσαι μελαγχολικός, προβληματισμένος με το κοινωνικό γίγνεσθαι και εν ολίγοις μουντρούχος. Οι άλλοι, όμως, οι οποίοι είναι καλά, παρά τις αντιξοότητες πρέπει να έχουν τύψεις;
Υπάρχουν χαρούμενοι άνθρωποι γύρω μας, οι οποίοι φοβούνται να χαμογελάσουν γιατί πιστεύουν πως είναι κακό, άκαιρο και εν τέλει ενοχλητικό. Έτσι λοιπόν για να μην είναι εκτός κλίματος αποφασίζουν κι αυτοί να αφομοιωθούν στο επιβαλλόμενο κλίμα θλίψης. Είναι καλύτερα έτσι! Πιο βολικά, μάλλον. Είναι δύσκολο να γελάς σε μια κοινωνία που τρέφεται από το κλάμα. Είναι παράδοξο να προβληματίζεσαι, αγωνιζόμενος να ζήσεις τη ζωή σου, όσο το δυνατόν καλύτερα, χωρίς να βουλιάζεις στον καναπέ σου μπροστά στη τηλεόραση.
Είναι ανωμαλία να λες τη γνώμη σου, όποια κι αν είναι αυτή, από κοντά και όχι οχυρωμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Σ’ ένα ελληνικό κομμάτι λέει σε ρυθμό ρέγγε: «Απαγορεύεσαι κι εσύ, δεν επιτρέπεσαι εσύ». Ζούμε στην κοινωνία του επιτρεπτού όχι!
Στον επόμενο που θα σε κοιτάξει στραβά, όταν θα γελάσεις δυνατά σε μια καφετέρια, όταν θα φιληθείς με το γκόμενο/τη γκόμενά σου στη μέση του δρόμου, όταν θα φλερτάρεις ανοιχτά με κάποιον/κάποια που σου αρέσει, όταν θα πεις ανοιχτά τη γνώμη σου για την αυθαιρεσία που συναντάς στη σχολή/δουλειά/δημόσια υπηρεσία/δρόμο γύρνα και πες ακόμα πιο δυνατά «Σας αρέσει όπως ζείτε;»
Λα Σουσουρελά