Πάντα μου άρεσε το βίαιο punk, η φασαρία, ο ήχος από σιδερικά, το αντιδραστικό στοιχείο και βέβαια όλη η έννοια του αντισυμβατικού που αυτό πρέσβευε. Στις καλές μου ημέρες -όμως- άκουγα Ramones, Buzzcocks, Clash και κουνιόμουν στο ρυθμό μιας χαρούμενης ηλιόλουστης μέρας. Κάπου γύρω στα 26 χρόνια μιας παρατεταμένης εφηβείας συναντώ εκείνη την ατάκα του Joe Strummer ότι: H ουσία του punk δεν είναι να είσαι μαλάκας απέναντι στους συνανθρώπους σου (το οποίο αποτελεί ξεπερασμένη αντίληψη)…αλλά το ακριβώς αντίθετο!
Τουτέστιν punk είναι η καλοσύνη απέναντι στο συνάνθρωπο σου…
Κι ένιωσα λοιπόν ότι άστραψε μπροστά μου η αλήθεια και κάπως επισκίασε τη γραφική, ελαφρώς κωμική φιγούρα μου να κλωτσάω με τις αρβύλες μου πλαστικά ποτήρια (που ούτε καν έβγαζαν ήχο θραύσης) στο δρόμο. Πριν ορθολογιστικά (και ορθώς!) σκεφτείτε πως “punk” αγγλιστί σημαίνει αλήτης/αλητάμπουρας κτλ. Στην μεταφορική, ελεύθερη γλώσσα κάποιον ανθρώπων η αλητεία έχει διφορούμενη έννοια.
Κάποτε όταν οι νέοι (πιστεύω διότι δεν ήμουν εκεί) πάλευαν με όλα τα στοιχεία της καταπίεσης, της καταστολής και διεκδικούσαν την ελευθερία πάνω στον εαυτό και την ίδια τους τη ζωή. Αντιδρούσαν όλο και πιο έντονα στο τσιμεντένιο βαρίδι του καθωσπρεπισμού και της ψευδοευγένειας που επέβαλε πάνω τους μια κοινωνία υποκρισίας, εκτονώνοντας την παθολογία της καταπίεσης της με άλλους πραγματικά άσχημους έως κτηνώδης τρόπους… Πάντα κεκαλυμμένα με τη χειρουργική ακρίβεια εκπαιδευμένου δολοφόνου.
Αυτό το πρόβλημα, που ποτέ δεν άλλαξε στα χρόνια ΜΟΝΟ μετατοπίστηκε.
Άλλαξε σύνθεση το πρόβλημα, μπήκαν και άλλα στοιχεία. Σήμερα το ερώτημα δεν είναι αν είσαι ελεύθερος να πάρεις αποφάσεις για τον εαυτό σου. Σήμερα το πρόβλημα είναι ότι είσαι βαθιά νυχτωμένος ώστε να ενδιαφερθείς για τον διπλανό σου. Κατ’ επέκταση να πεις «θέλω να είμαι ελεύθερος, μπορώ να χαρώ την ελευθερία μου και να τη μοιραστώ με άλλους ανθρώπους».
Η ελευθερία είναι και προϋποθέτει αγάπη. Πώς η αγάπη και η ελευθερία να συμβαδίσουν στον σημερινό άνθρωπο που τον σαρώνει ολοκληρωτικά η ανασφάλεια και ο φόβος; Που δεν μπορεί να δεχτεί το πόσο ασήμαντο είναι το «εγώ» του μέσα σε ένα τεράστιο σύμπαν. Κι έχει χάσει την υπεροχή του μέσα σε βαθύ σκοτάδι. Όπου η βιτρίνα της ζωής μας, η εμφάνιση μας καλλωπίζονται, μα το υπαρξιακό κενό όλο και μεγαλώνει.
Μπορεί να κάνεις γιόγκα, και να διαβάζεις βιβλία αυτοβελτίωσης, να ποστάρεις κάθε μέρα τσιτάτα… μα ακόμη δε δίνεις δεκάρα για το συνάνθρωπο σου και στο βάθος για τον εαυτό σου. Η σημερινή επανάσταση ίσως είναι να σε νοιάζει, να δίνεις από αυτό που έχεις μα κι ακόμη από αυτό που δεν έχεις. Να παραμείνεις αυθεντικός και τρυφερός.
Κανένας δε θα μείνει εμβρόντητος αν αδιαφορήσεις για όλα και όλους πέρα από τον εαυτό σου. Πολλοί θα αντιδράσουν όμως αν πάψεις να είσαι οπαδός του «κοιτάω τη δουλίτσα μου» και κανακεύω τον εαυτούλη μου. Ίσως το αληθινό punk σήμερα είναι να παραμένεις άνθρωπος καθημερινά!
