“Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.”

Κωνσταντίνος Καβάφης, 1868-1933, Έλληνας ποιητής (από την «Ιθάκη»)

“Η φαντασία είναι το μάτι της ψυχής.”
Joseph Joubert, 1754-1824, Γάλλος γνωμικογράφος

Το καλοκαίρι κάπως ξεκινάει και κάπως τελειώνει. Άλλοι το βλέπουν ημερολογιακά, άλλοι με το πότε ξεκινάνε οι διακοπές τους. Για μένα είναι μικρές στιγμές που βαθιά μέσα μας κάτι σημαίνουν. Αναγγέλουν, προετοιμάζουν, συμπυκνώνουν. Πολλοί μιλούν για το τέλος των εποχών, δεν καταλαβαίνεις πια την διαφορετικότητα τους. Και όμως εάν δεν τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, βαθιά μέσα μας ξεχωρίζουμε εποχές, αποχαιρετούμε αυτές που φεύγουν και καλωσορίζουμε αυτές που έρχονται. Αρκεί να σκεφτούμε κάπως…

Ο καθένας βρίσκει το εσωτερικό του ημερολόγιο. Αυτή είναι η αρχή της σκέψης μου. Το δικό μου καθορίστηκε από δεκάδες μνήμες, γεύσεις, αισθήματα, γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και πάντα σκέφτομαι και ψάχνω να βρω την ψυχή των πραγμάτων. Όχι την ουσία, ούτε την λογική. Και αυτά χρειάζονται, αλλά η ψυχή είναι άλλο πράμα. Είναι άπιαστη με την έννοια της κατάκτησης. Την ουσία και την λογική την κατακτάς, την ψυχή την αγγίζεις. Ίσα που την αγγίζεις. Έρχεται, την αντιλαμβάνεσαι, δεν μπορείς να την πιάσεις και φεύγει. Ξέρεις ότι υπάρχει (εάν θες να υπάρχει) αλλά ούτε να την δεις μπορείς, ούτε να την δείξεις. 
Επανέρχομαι για να συνεχίσετε το διάβασμα….

Αυτό το μίγμα λοιπόν μου έδωσε το δικό μου ημερολόγιο. Για το καλοκαίρι και για το Φθινόπωρο…
Το καλοκαίρι έρχεται την στιγμή που με αγκαλιάζουν τα νερά. Όταν βουτάω για πρώτη φορά στα κρύα νερά. Έχω τα μάτια ανοιχτά, αισθάνομαι ότι βαφτίζομαι ξανά, σκέφτομαι πάντα έναν αγαπημένο άνθρωπο (ποτέ τον ίδιο και δεν σημαίνει πως συνεχίζω να έχω επαφή μαζί του) και ευχαριστώ τη φύση που με έφερε μέχρις εδώ για μιαν ακόμη φορά και δίνω ραντεβού για την επόμενη χρονιά. Κάτι σαν να μπαίνει ο καινούριος χρόνος! Μία δεύτερη στιγμή είναι όταν μαζί με τους αγαπημένους μου θα φάμε χωριάτικη σαλάτα με τηγανητό γαύρο και κολοκυθάκια βραστά στην βεράντα. Αυτή η πρώτη φορά με πάει πίσω, πολύ πίσω, στη δικιά μου πατρίδα των παιδικών μου χρόνων. Οι άλλοι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν την συγκίνησή μου, δεν την αφήνω να εκδηλωθεί… Ούτε χρειάζεται, ούτε πρέπει. Η ψυχή των πραγμάτων ποτέ δεν είναι ίδια για τον καθένα. Το ζήτημα είναι να μπορεί και να θέλει ο καθένας να πλάθει και να πλάθεται από αυτήν. Μία τρίτη στιγμή είναι όταν θα βρω μια αφορμή να θυμηθούμε τις παλιές μας διακοπές. Να μην θυμάσαι τι έκανες το 2003 και το 1992. Να τα σημειώνεις σε χαρτί, να παίρνεις τηλέφωνα, να κοιτάς παλιές φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα υποκλίνομαι και ευχαριστώ όλα αυτά που έγιναν. Ο κύκλος μου κλείνει με το τελευταίο μπάνιο. Και μετά είμαι σκληρός! Ξέρω μέσα μου ότι τέλειωσε, δεν αναπολώ, δεν εύχομαι να κράταγε παραπάνω. Και βαριέμαι ασύστολα όλη την χαζοσυζήτηση που γίνεται στις παρέες, στα γραφεία και στα σπίτια για το τι έγινε, πως έγινε κλπ. 
“Εσύ πως πέρασες;” “Καλά.” “Τι έκανες;” “Μπάνια.” “Ακριβά;” “Έτσι και έτσι.” Βαριέμαι… Οι άνθρωποι για να τα ‘χουν καλά με τον εαυτό μας χρειάζεται να προσπαθήσουμε. Και επειδή είτε γιατί βαριόμαστε, είτε φοβόμαστε, είτε δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε καταργούμε τον εαυτό μας (την ψυχή μας δηλαδή) και καμωνόμαστε πως τα ‘χουμε καλά μαζί του. Αλλά τον έχουμε ήδη καταργήσει… 
Επανέρχομαι για να συνεχίσετε το διάβασμα… 
Χωρίς ψυχή τα πράγματα είναι απλώς πράγματα. Με ψυχή τα πράγματα γίνονται μικρά διαμαντάκια ικανά να μας σπρώχνουν και να μας σταματούν εκεί που χρειάζεται.

Ποια είναι η ψυχή του δικού σου καλοκαιριού λοιπόν; Η μυστική επεξεργασία του μυαλού σου; Το δικό σου ημερολόγιο; Ή όλα αυτά τα θεωρείς φαντασιοπληξίες και αχρείαστα πνευματικά διαρρέετε; Εάν ναι τότε… Εσύ πως πέρασες;