Άκουσα πρόσφατα (συγκεκριμένα δυο βδομάδες μετά την τραγική πυρκαγιά στο Μάτι) σε μια συζήτηση λουόμενων, που είχαν στήσει «τρικούβερτο» συμπόσιο, με θέμα «τι είναι ο άνθρωπος» να λέγεται πως το ανθρώπινο ον είναι το μοναδικό το οποίο είναι σε θέση να γνωρίζει πως κάποτε θα πεθάνει.

Και έτσι είναι. Aυτοί οι «σοφοί φιλόσοφοι της παραλίας», είχαν δίκιο.

Έκανα μια βουτιά σκεφτόμενη αυτή τη φράση και βγαίνοντας τους άκουσα (τους ίδιους αυτούς φιλοσόφους) να γελούν και να συζητάνε για το πόσο ωραία μαγειρεύει η κυρία Σούλα τα φασολάκια και πως το τζατζίκι της είναι τόσο όσο παχύρρευστο και μάλιστα «τσιμπάει» λίγο στη γλώσσα.

Αμέσως, μου ήρθε στο μυαλό ο Κώστας Βραχνός και οι σαράντα πέντε ιστορίες/διηγήματα που ζωντανεύουν στο βιβλίο του «Πρώτα ο θεός», των εκδόσεων Νεφέλη.

Ανθρώπινες συμπεριφορές, σκέψεις και αγωνίες όντων που πασχίζουν να επιβιώσουν (ο καθένας από κάτι και με τον τρόπο του). Ιστορίες που σε κάνουν να γελάς ή έστω να χαμογελάς. Αν όμως κάνεις το λάθος να τις πολυσκεφτείς τότε… θα υπάρξουν παρενέργειες!

Ο Miguel de Unamuno στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του «Το τραγικό αίσθημα της ζωής» γράφει: «Από πού έρχομαι και από πού έρχεται ο κόσμος στον οποίο ζω και από τον οποίο ζω; Πού πηγαίνω και προς τα πού πορεύονται όλα τα οποία με περιβάλλουν; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ιδού τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό του ο άνθρωπος, από τη στιγμή που απελευθερώνεται από την αναισθησία στην οποία έχει υποβληθεί, από την ανάγκη να εξασφαλίσει την υλική του επιβίωση. Αν προσέξουμε δε καλύτερα, θα δούμε ότι κάτω από τα ερωτήματα αυτά δεν κρύβεται τόσο η επιθυμία να γνωρίσουμε το «γιατί» αλλά το «προς τι»…

Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχει και το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Όπως και να έχει οι ιστορίες του Κώστα Βραχνού είναι οι δικές μας ιστορίες και εμείς σαν άνθρωποι έχουμε διάφορα «μέσα» για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε … πρώτα ο Θεός.

Σουζάνα Παπαφάγου