Σήμερα, αύριο και μεθαύριο, δηλαδή Δευτέρα 15, Τρίτη 16 και Τετάρτη 17 Οκτώβρη, είναι οι τελευταίες παραστάσεις της δεύτερης χρονιάς της Απελευθέρωσης.

Τι είναι η Απελευθέρωση, πέρα από ένα θεατρικό έργο που έγραψε ο Δημήτρης Τσεκούρας και σκηνοθέτησε η Ζωή Ξανθοπούλου;

«Απελευθέρωση ίσως να είναι αυτό το πολύ πολύ απλό και την ίδια στιγμή το πολύ πολύ δύσκολο: η Στιγμή εκείνη που παύεις να φοβάσαι. Η Στιγμή που είσαι ενώπιος ενωπίω ολοκληρωτικά και απόλυτα και αποκλειστικά με τον Εαυτό σου και που οφείλεις να μην του κάνεις Απιστία και που εμπεδώνεις ότι δικαιούσαι να τον κάνεις ό,τι μα ό,τι γουστάρεις να τον κάνεις. Και δεν πα ν’ ακούγονται απ’ έξω τα πιο σιχαμένα συνθήματα… Γιατί ναι: ‘Κανένα κακό δεν έρχεται απ’ έξω’, που λέει κι ο Θανάσης του έργου».

Έτσι την ορίζει ο συγγραφέας. Το κοινωνικό αυτό έργο του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγου και Κριτικής RedMarks.

Το θέατρο 104, ένα λεπτό από το μετρό Κεραμεικός, «πάει» πολύ στην παράσταση. Λιτότητα επικρατεί, ένα εορταστικό, οικογενειακό τραπέζι, φυσιολογικά ντυμένοι άνθρωποι τριγύρω του, ένα σύγχρονο πράγμα μπροστά στα μάτια μας. Το μοτίβο της βιντεοσκόπησης εκπληκτική σύλληψη της δαιμόνιας Ξανθοπούλου, η οποία υποθέτω ότι συνέδεσε τη διαδικασία βιντεοσκόπησης με δύο πράγματα: από τη μια, τη συνήθη χρήση κάμερας στις οικογενειακές στιγμές, τύπου δες τι καλά που περνάμε, αλλά, βεβαίως, και σε ορισμένες περιπτώσεις καταθέσεων μαρτύρων ή ενόχων. Όλοι τους που κάθονται γύρω από το τραπέζι αυτό είναι και μάρτυρες και ένοχοι. Ή μήπως όχι;

Ο θεατής μπορεί να είναι με όποιου το μέρος θέλει, πάντως. Η σκηνοθέτης παίζει με τα μέρη, συμπονεί πάντως  τις γυναίκες της συντροφιάς ως γυναίκα. Ο συγγραφέας ερωτεύεται τον Χανς και παίρνει το μέρος όλοι-ξέρουμε-ποιου. Ίσως όλο αυτό το σκηνικό λαμβάνει χώρα στα πάτρια εδάφη του Τσεκούρα, τα Γιάννενα, όπως μαρτυρά το εκπληκτικό τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου που ακούμε στο τέλος της παράστασης.

Ίσως πάλι, ο χρόνος και ο χώρος είναι πραγματικά στοιχεία που περιττεύουν. Ερωτήσεις μου γεννήθηκαν:

Τι είναι γιορτή, τελικά; Έχω κι εγώ στην οικογένειά μου φασίστες; Ποιος είναι ο Χανς που ερωτεύτηκε ο Χανς; Θα μπορούσα να είμαι ο δεσμός ενός «τρελού ποιητή»; Σε τι κόσμο ζω; Πώς είναι να είσαι μια μάνα που δεν της μένει άλλο από το να λύνει σταυρόλεξα και να αποτρέπει το παιδί της από το να πιει;

Οι ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών σε μια απαιτητική αρένα θεατρικής μάχης. Ο Βασίλης Βηλαράς απλά συγκλονιστικός. Το χειροκρότημα τους πρέπει, όπως και συμβαίνει, βροντερό, όμως εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω απόλυτη σιωπή, μετά το λυτρωτικό τέλος της Απελευθέρωσης.

Σαν πόλεις οι θεατές απελευθερώνονται από πράγματα που φωλιάζουν σαπισμένα ή ανθισμένα μέσα τους, γιατί τα ακούνε να τα λένε οι ήρωες του έργου: ένας θείος με πουκαμισιά και στιλό πάντα εύκαιρο, μια μάνα καλή νοικοκυρά, γλυκιά κυρία, ένας γιος ανήσυχος, ροκ σταρ και ερωτεύσιμος πανταχόθεν, μια νέα κοπέλα στον κόσμο του Instagram χαμένη και όσο μπορεί κι αντέχει ερωτευμένη κι ένας συμπαθής, αλλά μυστηριώδης Γερμανός που ομιλεί με σύμβολα και με όρους ποιήσεως.

Χάρμα. Πρόλαβε να το δεις. Θα δεις κοινωνία, θα δεις οικογένεια, θα δεις πολιτική, θα δεις έρωτα. Θα δεις…

Συντελεστές Παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη (Ρόμπιν) Χαστά
Φωτογραφίες: Δήμητρα Τριανταφύλλου, Αλέξανδρος Βηλαράς
Trailer: Νατάσα Ιωάννου

Παίζουν: Βασίλης Βηλαράς, Κατερίνα Δημάτη, Άρης Ντελία, Ντέπυ Πάγκα, Γιάννης Παπαϊωάννου

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι

Δ, Τρ, Τε, ώρα 21:15

Εισιτήρια: 12 ευρώ, 8 ευρώ (φοιτητικό – ανέργων), 5 ευρώ (ατέλειες)