Ήταν ένα κρύο φθινοπωρινό πρωινό. Η Μ. κοίταζε μελαγχολικά τις σταγόνες να κυλούν πάνω στο τζάμι και να μαζεύονται σε μικρά ρυάκια που χάνονται στη βάση του παραθύρου. Σκέφτεται τη ζωή της: το ρυάκι της ποτέ δεν ενώθηκε με κανέναν. Η μοναξιά δεν είναι βάρος, είναι απελευθέρωση. Καλύτερα έτσι, παρά στο σπίτι εκείνο, που προσπαθεί να ξεχάσει την διεύθυνσή του. Εκεί όπου κανείς δεν νοιαζόταν. Εκεί που αναγκαζόταν να δουλεύει σαν το σκυλί από τα 15 για να αγοράζει την αδιάβροχη μάσκαρα. Εκεί όπου κανείς δεν κατάλαβε το όνειρο του μόντελινγκ και δέχονταν καθημερινή καταπίεση για να διαβάσει μέχρι να τελειώσει την 6η δημοτικού.

Η Μ. είχε ένα αποκούμπι, πέρα από το smartphone και τους 23.000 followers: είχε τη μικρή χνουδωτή Λιλίκα. Η Λιλίκα ποτέ δεν αμφισβήτησε τις επιλογές της, ακόμα και όταν της φόραγε φούξια φιογκάκια, και στολή μονόκερου. Μόνο νιαούριζε όταν πεινούσε και κοιμόταν γαλήνια στη louis vuitton φωλίτσα της. Όταν η Λιλίκα έφυγε, ήταν μια μέρα σαν και τούτη, φθινόπωρο. Χάθηκε πίσω από την καγκελόπορτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Να βρήκε ποιο ζεστά χέρια; Καλύτερη γατοτροφή; Κανείς δεν ξέρει. Τότε όμως η Μ. συνειδητοποίησε ότι οφείλει κάτι στον κόσμο. Οφείλει να δώσει πίσω τη θαλπωρή και την κατανόηση.

Έψαξε στους φιλοζωικούς συλλόγους. Οι ανάγκες πολλές, ο λογαριασμός της εκείνη την περίοδο ισχνός. Πήρε τη μεγάλη απόφαση. Πόσταρε στο instagram ποζάροντας λάγνα στον καναπέ: “φρεσκοφορεμένο βρακάκι κανείς;” Oι followers εξεγέρθηκαν. Οι αιτήσεις έπεσαν βροχή. Την ακολούθησαν άλλοι 4.000 μέσα σε 3 ώρες. Με πλειστηριασμό το πολυπόθητο εσωρουχάκι πήγε στον the_stringLOVER2345. Αποφάσισε να μην σταματήσει εκεί (εξ’ άλλου έκανε καλό και στη διαφήμιση της στα μίντια). Πειραματίστηκε με δαντέλα και χαμηλοκάβαλα, με τάνγκα, με μαγιό, ακόμα με σουτιέν, που παραήταν βέβαια παραδοσιακό για να πουλήσει. Κατέληξε στη συνταγή της επιτυχίας: στρινγκάκια, 24 ωρών περίπου, χρώματος μωβ. Τα ίδια που φόρεσε στο φιλανθρωπικό γκαλά της PETA.

Oι γάτες δεν θα πεινάσουν ποτέ ξανά.