Εδώ παπάς. Εκεί παπάς. Πού είναι ο παπάς; Ο παπατζής πάντα μ’ άφηνε να επιλέξω, πότε όμως δεν κατάφερα να βρω το φύλλο που κερδίζει.
Τελικά κατάλαβα ότι με κορόιδευε. Το καλό φύλλο ήταν πάντα εξαφανισμένο και μπροστά μου απέμεναν τρία άχρηστα, ίδια φύλλα. Θύμωσα! Φώναξα! Ο παπατζής δεν πτοήθηκε. «Έτσι παίζουμε τώρα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος κοπελιά. Παίζε!», μου απάντησε με απόλυτη φυσικότητα και ηρεμία.
Νιώθοντας να με πνίγει το δίκιο δεν σταμάτησα να φωνάζω όταν ξαφνικά οι άγνωστοι που είχαν μαζευτεί γύρω μου για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι άρχισαν να ουρλιάζουν: «Δεν γίνεται διαφορετικά! Τι δεν καταλαβαίνεις; Παίξε!».
Αιφνιδιάστηκα. Σάστισα. Ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν τρομερός. Σταμάτησα κάθε διαμαρτυρία και συνέχισα να παίζω ξέροντας ότι θα βγαίνω πάντα χαμένη. Συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι οι επιλογές μου θα περιορίζονται σε αυτές που μου προσφέρει ο παπατζής. Με τα πολλά άρχισα να το πιστεύω κιόλας. Δεν υπάρχει εναλλακτική!
Κάποιες φορές, βέβαια, μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το φύλλο που κέρδιζε. Και αν το καλοσκεφτείς μέσα στην τράπουλα υπάρχουν και άλλοι τρεις ρηγάδες που κερδίζουν. Ίσως μπορώ να περιμένω να με λυπηθεί ο παπατζής και να μ’ αφήσει να κερδίσω. Όχι; Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε παιχνίδι υπάρχει ένας νικητής. Πόσο πιθανό είναι να μου παραχωρήσει ο παπατζής τη θέση του, αν εγώ δεν τη διεκδικήσω;
Μαρίνα Σκοπελίτου
