ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟΣ «Πόλεμος και Ειρήνη» με μεγάλους ηθοποιούς που διδάσκουν από σκηνής τους νεοτέρους. Ακόμα μια επιτυχία (καλλιτεχνική και εμπορική) στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ.

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης διασκεύασαν το διαχρονικό αριστούργημα του αθάνατου Λέοντα Τολστόϊ για ασιατικό θέατρο σκιών με όλο το στυλιζάρισμα και την έμφαση στην θεατρικότητα που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Εκπληκτικά σκηνικά, πολύχρωμα κοστούμια, μοναδικές ερμηνείες, αλλά θολό ηχητικό τοπίο (που επιδέχεται βελτιώσεων), καθώς και οι χορευτικές σωματικές εκφράσεις που επιδέχονται τελειοποιήσεως…

Και μόνο το εγχείρημα αξίζει θερμών συγχαρητηρίων. Πόσω μάλλον που απαξάπαντες οι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Με κορυφαίους τα μεγαθήρια ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ και ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ, μία πλειάδα καλών και φιλότιμων ηθοποιών έδωσαν τα πάντα προκειμένου να υπηρετήσουν το όλον θέαμα.

Όμως οι νεαρότεροι σε ηλικία και με άγουρο ακόμα το ταλέντο τους δεν άντεξαν στις σειρήνες της πρεμιέρας κι έπεσαν στην παγίδα του υπέρ-παιξίματος που οδήγησε τόσο σε συναισθηματικές υπερβολές όσο και σε ηχητικές ή χορευτικές υπερβάσεις-παραβάσεις…

Με άλλα λόγια, τόσο το ακουστικό-ηχητικό τοπίο όσο και η χορογραφία, η χορευτική κίνηση των σωμάτων επιδέχονται ακόμα πολλών συντονισμών, βελτιώσεων, επεμβάσεων, συναρθρώσεων. Η αφαιρετικότητα και το στυλιζάρισμα, το θέατρο σκιών αλλά και το λεγόμενο «επικό θέατρο» απαιτούν βεβαίως κάποιον βαθμό υπερτονισμού της σκηνικής σύμβασης με τρόπο που να παρακάμπτεται ο μελοδραματισμός και η σύνολη ταύτιση του θεατή με τον συναισθηματικό κόσμο των επί σκηνής ηρώων και ηρωίδων.

Βεβαίως, η ενσυναίσθηση είναι αυτόματος, απαράκαμπτος μηχανισμός των ψυχοσωματικών ανθρώπινων όντων κι έτσι δεν κινδυνεύουμε – ευτυχώς – να επιτύχουμε την απόλυτη «αποστασιοποίηση» (μπρεχτική ή μη). Έτσι, δεν χρειάζεται να υπερβάλλουμε και να υπερπαίζουμε.

Φυσικά, ο μεγαλειώδης χώρος του ανακαινισμένου Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά υποβάλλει σε πρακτικές κι υποκριτικές τεχνικές του δέκατου ένατου αιώνα.

Όμως αυτό δεν είναι επαρκής δικαιολογία ούτε άλλοθι για κάθε έναν και κάθε μία που δεν κατέχει απόλυτα τον έλεγχο των εκφραστικών μέσων, αφού είναι και το οπλοστάσιο και το μουσικό-χορευτικό όργανο του καλλιτέχνη υποκριτή.

Επομένως, μία εξαιρετική παράσταση που δεν είναι ανυπέρβλητη και χρειάζεται – κατά την ταπεινή μου γνώμη – φωνητική διδασκαλία από ειδικό μουσικό δάσκαλο (αν όχι από τον ίδιο τον συνθέτη πρωτότυπης μουσικής) καθώς και μια επιπλέον προσπάθεια στο θέμα της χορογραφίας και της σωματικής έκφρασης. Κατά τα άλλα – παρά τις επιμέρους, καθαρά τεχνικές επιφυλάξεις μου – πρόκειται για ένα υπερ-θέαμα που αν έτεινε περισσότερο προς το μιούζικαλ (με την ίδια διανομή) θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους και προς όφελος του φιλοθεάμονος και φιλομούσου κοινού.

Σπεύστε στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ. Μην χάσετε αυτή την μεγαλειώδη παράσταση!!! Θα την θυμάστε και θα την διηγείστε στα εγγόνια σας… Αν υποθέσουμε ότι τότε (στο μακρινό ή απώτερο μέλλον) δεν θα έχει εξοβελιστεί τελείως ο λόγος από την εικόνα. Παραστάσεις σαν αυτήν περιποιούν τιμήν σε όλους τους εκλεκτούς συντελεστές τους. Το τέλειο φυσικά είναι ένα ιδεατό όριο που τείνει εις το άπειρον, όμως το καλύτερο είναι φίλος (κι όχι εχθρός) του καλού.

Εξαιρετικές οι κατασκευές χειροποίητων φιγούρων και χάρτη από τον Καθηγητή Γιάγκο Ανδρεάδη.

Πολλά τα συν αυτού του «ολικού καλλιτεχνήματος». Ο Χρόνος θα το βελτιώσει αναπόφευκτα απαλύνοντας τις ακμές, τις αιχμές και τις γωνίες, σβήνοντας τις αγωνίες της επίσημης πρεμιέρας που έγινε την προηγούμενη Τρίτη 3/12/2019 στις 8 μ.μ. στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ.

Δεν ξέρω για την διάρκεια, αλλά νομίζω πως θα μπορούσε να συντομευθεί κατά τουλάχιστον τριάντα λεπτά της ώρας χωρίς να επιφέρει ασθματικά κι αγχωτικά επεισόδια στους εξαίρετους πρωταγωνιστές. Γιατί όλοι ήταν και είναι πρωταγωνιστές σε αυτό το θέαμα-ακρόαμα. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι.