Ποιοι τον κατηγορούν που η αυτοβιογραφία του Σκιαθιώτη σταρ πρόκειται να γίνει best seller; Όλοι.

Τότε, ποιοι είναι αυτοί που στάθηκαν για αρκετή ώρα μες στο κρύο, ώστε να τον δουν από κοντά και να τους υπογράψει; Οι άλλοι. Μάλλον αυτοί οι άλλοι είναι περισσότεροι από τους όλους.

Αν ήμασταν Αμερική, ίσως ο όμορφος, σέξι, αθλητικός, καλό παιδί και alpha male Γιώργος Αγγελόπουλος κυκλοφορούσε κάποιο άρωμα ή μια σειρά ρούχων. Πάλι θα υπήρχαν ουρές. Στην Ελλάδα, ο καθένας μπορεί να γράψει ένα βιβλίο. Ειδικά αν έχει καριέρα στην τηλεόραση.

Ποιοι από αυτούς που το αγόρασαν θα το διαβάσουν; Λίγοι. Γιατί αυτοί που το προμηθεύτηκαν δεν ανήκουν στους αναγνώστες, στους ανθρώπους που αγαπούν τα βιβλία και την ανάγνωση και ο Ντάνος προφανώς το υποπτεύεται. Είναι κάτι σαν τη μανία ορισμένων παραγωγών να ανεβάζουν στο θέατρο αγαπημένα κινηματογραφικά σενάρια-απευθύνονται σε ανθρώπους που λατρεύουν την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το ξέρουν. Κάνουν τη δουλειά τους, γεμίζουν τα θέατρα και όλα καλά.

Ή μήπως όχι;

Όταν η τέχνη γίνεται όχημα για άλλου είδους επιτεύξεις, είναι λογικό να αρχίζει η γκρίνια. Όλοι ατοί που γκρινιάζουν μπορεί και να το κάνουν από ζήλια. (βρε, λες;) Ο βασικός λόγος, όμως, είναι άλλος. Η απορία. Το «πώς γίνεται;» Πώς γίνεται στις ειδήσεις να είναι πρώτο θέμα μια ινσταγκράμερ που βγήκε με σορτς μες στην παγωνιά και όχι η βράβευση ενός Έλληνα γιατρού στην Αυστραλία ή η αναγόρευση μιας Ελληνίδας ηθοποιού σε καλλιτεχνική διευθύντρια μεγάλου θεάτρου στο εξωτερικό;

Από την άλλη, όλοι εμείς οι αρνητές της συγκεκριμένης φάσης στηρίζουμε τους άσημους καλλιτέχνες; Έχουμε χρήματα για να ψωνίζουμε καλά βιβλία; Έχουμε χρόνο για να πάμε να δούμε ποιοτικό σινεμά;

(σιωπή)

Ας μην τα βάζουμε ούτε με την ημίγυμνη περσόνα του χιονιά, ούτε με τον Ντάνο. Η λογοτεχνία αδιαφορεί για συγγραφείς της ευκαιρίας-χωρίς αυτό να σημαίνει πως το βιβλίο του είναι κακό. Δεν το έχω διαβάσει. Δεν αρνούμαι να το διαβάσω αν πέσει στα χέρια μου.

Οι αναγνώστες του Ντάνου, από την άλλη, δεν έχουν διαβάσει Παπαδιαμάντη, ούτε θα το κάνουν επειδή το είδωλό τους κατάγεται από το ίδιο νησί. Ας θυμηθούν, όμως, ότι οι συγγραφείς στίβουν για ώρες το μυαλό τους και δουλεύουν σκληρά για να γράψουν. Ένα βιβλίο δεν είναι υπόθεση λίγων ημερών. Κι όποιος γράφει δεν το κάνει για να μπει απαραιτήτως στη γραμμή παραγωγής, τύπου γράφω-εκδίδω-πουλάω. Αλλά για να εκφραστεί, να εκφράσει και το κοινό, να συγκινήσει, να διδάξει, να μοιραστεί γνώση κι εμπειρίες. Πόση σημασία έχουν, τελικά, όλα αυτά;

Όταν η Σταματίνα Τσιμτσιλή είχε βγάλει το δικό της βιβλίο συζητήθηκε πυρετωδώς για λίγες ημέρες. Παράλληλα, νέοι δημιουργοί, με λίγους followers, ελάχιστη έως καθόλου δημοσιότητα και σκληρή, καθημερινή εργασία αλλάζουν το τοπίο της λογοτεχνίας, γράφοντας από την ψυχή τους. Κάποιοι από αυτούς, όπως η ταλαντούχα συμφοιτήτριά μου Βίβιαν Στεργίου ή ο εξαιρετικός Χρήστος Γκέζο, διακρίνονται. Χωρίς ουρές, χωρίς να γίνονται φίρμες, τα έργα τους συγκινούν και παρακινούν σε δράση, σε σκέψη. Αρχίζουν κιόλας να διαδίδονται.

Με φόβο να γίνω γραφική, αλλά χωρίς να μπορώ να το αποφύγω, παραθέτω το εξής που είχε γράψει ένας ποιητής ο οποίος δε χρειάστηκε να συμμετέχει σε κανένα reality για να τον μάθει όλη η Ελλάδα. «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος». Είναι ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Αγαπητέ Γιώργο Αγγελόπουλε, υποψιάζομαι ότι οι λέξεις σου είναι περισσότερο… πινέζες. Πολύχρωμες και γυαλιστερές, όπως εσένα, όμως δεν καρφώνονται. Θα τις πάρει ο άνεμος και το ξέρεις.

Εμείς μπορεί και να σε διαβάσουμε. Οι αναγνώστες σου, όμως, κι εσύ (που έχεις διαβάσει, όπως είπες, πέντε βιβλία στη ζωή σου) χάνετε τεράστια ομορφιά μη διαβάζοντας Λέξεις Καρφωμένες στην Ιστορία της Γραφής.

Ίσως η έκδοση του βιβλίου σου να είναι αφορμή να ξεκινήσεις μελέτη, κάπου ενδιάμεσα από τις σελεμπριτουά υποχρεώσεις σου. Συνήθως, βέβαια, οι συγγραφείς πρώτα διαβάζουν κι ύστερα γράφουν. Ίσως να αποτελείς εσύ μια εξαίρεση και, πριν το sequel σου «Ντάνος Νο2» να έχεις διαβάσει το «Ζητείται Ελπίς», ας πούμε, του Αντώνη Σαμαράκη.