#fucknormalcy
e-υπενθύμιση του απόλυτου:
Όποτε με αποδομώ [πως αλλιώς να με καταλάβω-εξελίξω?] καταλήγω σε 5 πυρην-ικά συστατικά: Θυμός, πόνος, αγάπη, ελπίδα και θέληση.
Τα πρώτα μου δόθηκαν, το τελευταίο το έφτιαξα.
Απ’αυτά το μόνο που πολεμάω να ξεριζώσω είναι την ελπίδα.
Γιατί τι να την κάνεις την ελπίδα στον πόλεμο?. [όλα είναι πόλεμος]
Απέναντι στον λειψό εαυτό μου και τα δόγματα του, απέναντι στις στρατιές κάφρων και τα δόγματα τους [και τις τερατομορφώσεις που αυτά παράγουν] απέναντι σε κάθε ευκολία/κανονικότητα [αυτόν τον καθημερινό επιτάφιο που παραμονεύει ύπουλα].
Όποιος ψάχνει ηρεμία, ασφάλεια και τάξη κακώς ζορίζεται. Δε χρειάζεται να υπολογίζει αυτά που δεν υπολογίζονται, μπορεί απλά να αυτοκτονήσει [και να ησυχάσει μια και καλή].
Κανένας μας δεν είναι δα και τόσο σημαντικός’ και σίγουρα όχι αυτοί οι τελευταίοι άνθρωποι.
Είναι το δικό μου [και όχι μόνο] ένα περιστροφικό, σκληρό συνεχές στο πολύ σκοτάδι, στο πολύ φώς, στην απόγνωση και την έκσταση.
Ο προορισμός του, μία Δήλος και μία μικροκίνηση του Νιζίνσκι.
Τόσο μακρινός και τόσο δίπλα μου [αφού τον αντιλαμβάνομαι], η τέλεια προβοκάτσια ώστε να μη σταματάω ποτέ, ώστε να μη βολεύομαι ποτέ.
Γιατί εδώ δεν υπάρχουν ούτε αναστάσεις ούτε λωτοί ούτε αθανασίες. Τίποτα εκτός απ΄το τώρα δεν υπάρχει.
Όποιος ψάχνει ηρεμία, ασφάλεια και τάξη κακώς ζορίζεται. Μπορεί απλά να πάρει το [λίγο] καλό και το [λίγο] κακό του και να αυτοκτονήσει.
Αυτή η βαριά [υποταγμένη στον ανελεύθερο χρόνο] ακινησία του, παρενοχλεί ελαφρά τη δική μου κίνηση [και σχετικά τον ευχαριστώ].
Αντιστικτικά [εγώ που δε θέλω να κοιμάμαι] ίσως και κάτι μικρά αξιοσημείωτο να παράξω στο τέλος.
Που να μεταστρέφει αυτό το ίσως σε δήλωση [δηλαδή με κατηργημένο εγώ, να κινείται ανάμεσα στο τίποτα και το πολύ πιο πάνω από εμένα].
Strange color blue, coming back to you.