Θέλω.
Θέλω οι μέρες να μην ξοδεύονται-να μη γεμίζουν, [γιατί αν γέμιζαν, σίγουρα αυτό θα γινόταν και με πολλά πλαστικά στολίδια]. Και σίγουρα απαυτό, μπορώ καλήτερα.
Θέλω οι μέρες μου, να μην ελέγχονται [γιατί κανένας έλεγχος δεν είναι δυνατός]. Άρα και καμία κτήση-ιδιοκτησία, συναισθηματική ή απτή [της φύσης, ανθρώπων, πραγμάτων, ιδεών].
Αυτό το φοβικό και εκφοβιστικό κατασκεύασμα-τοτέμ κάποιων [βαριέμαι τόσο να περπατάω σε σκέψεις άλλων, χωρίς φαντασία, ηλιθίων].
Αυτή η χαλασμένη πυξίδα από αυτάρεσκη στοχοπροσήλωση, επιμονή, αποδοχή, υπομονή και υπακοή.
Θέλω οι μέρες μου να είναι μακριά από κάθε εξαναγκασμό [βία δηλαδή]. Άρα και από αυτόν της πλειοψηφίας [σε μια πρόστυχη πραγματικότητα-συνήθεια, που μόνο δική μου δεν είναι, και υποψιάζομαι, ούτε και δική τους].
Θέλω οι μέρες μου να είναι έξω από τους νόμους και τις νομές τους, [δηλαδή τις συμφωνημένες αυταπάτες τους].
Θέλω οι μέρες μου να είναι ατελείς, ασταθείς, μη στάσιμες, ακανόνιστες [δηλαδή ανοιχτές, στην αβεβαιότητα [την ποίηση και τον πόνο]].
Θέλω, Μπορώ, Φτιάχνω, Κάνω να υπάρξει. simple as fucking that.
Με αγάπη, με μίσος, με θυμό, με απόγνωση, με γαλήνη, με ό,τι είμαι.
Δεν ξέρω ακριβώς πώς και δε με ενδιαφέρει ακριβώς πώς.
Άλλωστε, ο μοναδικός [χρυσός] τρόπος, η μόνο μια αλήθεια, οι αποκλειστικοί κάτοχοι, δεν είναι παρά βρώμικες προσευχές.
Ξέρω τουλάχιστον τον χώρο. Είναι εκείνος ο χώρος πέρα από το καλό και το κακό [μερικοί τον λένε και αυτοορισμό].
Εκεί, όπου αδύνατο δεν υπάρχει [έτσι το είπαν, μόνο, αυτοί που δεν μπόρεσαν].
Εκεί, όπου δεν υπάρχουν πολλά, πέρα από το αναγκαίο [αυτό το δύσκολο και απόλυτο].
Εκεί, θέλω [Φτάνουν αυτά].
Υ.Γ.1 Κάποτε, είχες και εσύ τα δικά σου θέλω, ήσουν, προσωρινά αξιοσημείωτος.
Υ.Γ.2 Οι πιο φανατικοί μπάτσοι δε φοράνε στολή, περιφέρονται μακάριοι και happy*, σταθερά και γελοία σίγουροι’ χειραγωγημένα και αυτόκλητα περιπολικά.
*happy fucking New? Year
