Είχε γράψει και απαγγείλει πριν αρκετά χρόνια, περισσότερα από δέκα, ένα ποίημα για τον θάνατο,για αυτήν την “απλή βραδιά”.Άκουσέ το εδώ

Ποιος ήταν αυτός ο τρυφερός άντρας με το τσιγάρο στο χέρι, την διακριτή κινησιολογία και το γελαστό πρόσωπο;
Ένας από όλους αυτούς που βασάνισε η Χούντα, ένα κορμί και μια ψυχή από τις τόσες που εξευτελίστηκαν μες στα μπουντρούμια και τα κρατητήρια. Αυτός ο ένας όμως είχε μια μεγάλη αγάπη στην τέχνη και τα γράμματα, γι’ αυτό άλλωστε είχε πει σε συνέντευξή του:

“Χαίρομαι πάντα σαν βλέπω μια μικρή πρασινάδα να αγωνίζεται να ριζώσει στο τσιμέντο, αύριο μπορεί να γίνει δάσος, κάνοντας τη μοναξιά της θρίαμβο – έτσι βλέπω και τις προσπάθειές μας. Βλέπω, έπειτα, να βγαίνουν ωραία κείμενα, βιβλία, ταινίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, κάτι κινείται. Ας γίνουν οι ταλαντούχοι ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και χορευτές το αλάτι της χώρας και της γης ολόκληρης, εκείνοι που θα δώσουν σχήμα και ζωή στην επανάσταση, όταν αυτή ξεχυθεί στους δρόμους.”

Ο Περικλής Κοροβέσης έγραψε, μεταξύ άλλων, τους “Ανθρωποφύλακες” και η ανάγνωση αυτού του θρυλικού, πλέον, έργου χρειάζεται γερό στομάχι. Αναρωτιέσαι εσύ που αποστρέφεσαι τις γεμάτες αίμα και θλίψη σελίδες, πώς γίνεται κάποιος άνθρωπος που τα έχει στ΄ αλήθεια ζήσει όλα αυτά, να μπορεί να τα γράφει, να έχει αυτήν την δύναμη. “Αρχίζουνε να σε χτυπούν από κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα. Ξέρουνε πως η πρώτη σου αντίδραση είναι να μαζέψεις λίγο τα πέλματα. Αυτό τους αφήνει αδιάφορους, γιατί ξέρουνε πως ύστερα από δέκα χτυπήματα το πόδι πρήζεται τόσο πολύ, που γεμίζει το παπούτσι”, γράφει κάπου μες στο βιβλίο του ο Περικλής, αυτό το αγόρι που δεν υποτάχθηκε, που δεν έγινε “άπτερος και ανθρωπόμορφος”.

Είχε πει πολλά και σημαντικά στις ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις που του είχαν γίνει-δεν αρνείτο εύκολα να μιλήσει, ήταν και ο ίδιος δημοσιογράφος, καταλάβαινε.“Τα βασανιστήρια δεν τελειώνουν την ημέρα που βγαίνεις από τη φυλακή. Τα κουβαλάς συνέχεια, χρειάζεσαι στήριξη, γι’ αυτό είχα πει να δημιουργηθούν κέντρα βασανιζόμενων. Το θέμα είναι να μη σε πληγώνει, να λειτουργείς όπως το στρείδι που έναν κόκκο άμμου τον κάνει μαργαριτάρι”, είχε πει κάποια στιγμή.Υποδεχόταν τους δημοσιογράφους με ποτό και τσιγάρα, πολλά τσιγάρα. Με γενναιοδωρία και ζεστασιά-έτσι ήταν.

Είχε μια δύσκολη, πλούσια ζωή σχεδόν 80 χρόνων. Δούλεψε σκληρά, πίστεψε, αγωνίστηκε, έγραψε, συνομίλησε, διαφώνησε. Υπήρξε ο ήρωας του μυθιστορήματος της ζωής του και μιας γενιάς, πολλών γενιών-θα αποτελέσει σίγουρα πρότυπο και για τις νεότερες, τις επόμενες γενιές. Έχει δηλώσει ότι δεν μπορεί να συγχωρέσει τους βασανιστές του, όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί το ενδεχόμενο της εκδίκησής τους. Έτσι, θα γινόταν ένας από αυτούς.

O Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε στην Κεφαλονιά και σπούδασε θέατρο με τον Ροντήρη, ενώ παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι.Μιλούσε γαλλικά. Αγαπούσε πολύ το θέατρο-μας έχει αφήσει παρακαταθήκη δύο σπουδαία θεατρικά έργα, τα οποία μπορείς να διαβάσεις δωρεάν γιατί, μετά την εξάντληση των αντιτύπων τους, ο ίδιος τα διέθεσε στο διαδίκτυο.

Το “Tango Bar”, ένας ύμνος στην φιλία και τις αποτυχίες της ζωής, εδώ
“Αποτύχαμε να γίνουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι, άρα είμαστε κοντά σ’ εμάς τους ίδιους, κοντά στον εαυτό μας…», γράφει κάπου μες στο έργο του των δύο προσώπων, δίνοντας φωνή στον Λάκη.

Το “Επιχείρησις Ιουδήθ” εδώ. Αυτό το έργο είναι ένα σκοτεινό, όσο και ανθρώπινο, πολιτικό θρίλερ.

Και τα δύο είχαν ανέβει στην σκηνή.

Ο Κοροβέσης ζούσε, μιλούσε, έγραφε χωρίς περιστροφές. Στην Χρύσα Λύκου και το provocateur.gr είχε πει πως αν ο Φρόυντ γνώριζε ελληνικά θα είχε πει την “λίμπιντο” καύλα, μια λέξη με πηγή τα αρχαία ελληνικά, που, ουσιαστικά, σημαίνει φουσκονεριά.

Πίστευε ότι η επανάσταση δεν μπορεί να είναι απλώς κοινωνική, οφείλει να είναι και σεξουαλική. Πίστευε στην ελευθερία, στην ανυπακοή ως τρόπο ανάπτυξης του Αληθινού Εαυτού, πέραν των στερεοτύπων της κοινωνίας στην οποία γεννιέται ο καθένας μας. Ενεπλάκη με την πολιτική σκηνή ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-από το οποίο παραιτήθηκε το 2009- όμως θεωρούσε ότι η πραγματική Αριστερά βρίσκεται μονάχα στους δρόμους, εκεί έξω.

Η πνευματική παρακαταθήκη που μας αφήνει ο σπουδαίος Περικλής Κοροβέσης μπορεί να ελαφρύνει κάπως τον μεγάλο μας πόνο για την απώλειά του. Η πρώτη μέρα χωρίς αυτόν να υπάρχει στην πόλη, ως ζωντανή ιστορία, είναι δύσκολη. Δεν καταφέρνουμε να τον αποχαιρετίσουμε σύσσωμοι, πονάμε, όπως και στην περίπτωση του Γλέζου.

Θα τον διαβάζουμε. Θα τον θυμόμαστε. Και κάποιοι, θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε έστω τα μισά από τα ανάγλυφα τοπία της ψυχής του. Τις μνήμες του δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κτήμα μας. Τα λόγια του, όμως, θα στέκονται αιώνια και άχρονη διδαχή ανθρωπιάς.