Μέσα στην ηρεμία και στο «απόλυτο τίποτα» που θα συμβεί σήμερα, εσύ θα δημιουργήσεις μία ρωγμή και θα ζεστάνεις την ψυχούλα σου.

Πώς;

Βλέποντας μία όμορφη αισιόδοξη ταινία για παράδειγμα!

Και εμείς σου προτείνουμε 5 υπέροχες!

Πάμε να τις δούμε:

The groundhog day

Τι θα γινόταν αν μια μέρα η ζωή έπαυε να είναι μια διαρκής παράσταση, αλλά γινόταν μια σειρά από πρόβες; Με άλλα λόγια τι θα γινόταν αν ζούσες κάθε μέρα την ίδια μέρα; Αν μπορούσες να δεις κατάματα τα λάθη της προηγούμενης ημέρας σου; Θα ανακάλυπτες την αλήθεια σου; Θα την έκρυβες κάτω απ’ το χαλάκι και θα ζούσες κάθε σου μέρα μηχανικά; Έρωτας και υπαρξισμός σε μια ταινία γεμάτη γέλιο και αισιοδοξία.

Amelie

Ένα Παρίσι γεμάτο χρώμα, μια νεαρή πρωταγωνίστρια ανάμεσα στην αφέλεια και την ιδιοφυΐα, η κοινωνική προσφορά και το αιώνιο κυνηγητό με τον έρωτα. Μια ταινία που μιλάει για ταξίδια και για Ιθάκες, για προορισμούς και για χαμένες διαδρομές με ένα τρόπο που μπορεί να σου χαρίσει αγνά χαμόγελα, απ’ αυτά που δεν καταλαβαίνεις πως εισβάλλουν στα χείλη σου και μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα επιστρέψεις και θα ξαναεπιστρέψεις στην αγκαλιά της.

Love And Death

Ο Woody Allen στην πιο αμιγώς αστεία ταινία του εν έτει 1975. Σατιρίζοντας τις ταινίες εποχής στήνει μια παραβολή για την υποκρισία των κυβερνώντων, τους ψεύτικους έρωτες και τα κάθε είδους πάθη. Και όλα αυτά θα σας τα πει κάνοντας σας να γελάσετε με την καρδιά σας. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες ενός τεράστιου δημιουργού.

High Fidelity

Είσαι ένας φτωχός και αποτυχημένος πλην τίμιος και ευφυής ιδιοκτήτης δισκοπωλείου και έχεις δίπλα σου μια επιτυχημένη και δυναμική πλην ολίγον ξενέρωτη γυναίκα. Αν περιμένεις πως θα μείνει για πάντα δίπλα σου λόγω των ηλεκτρισμένων vibes που εκπέμπει το μυαλό σου πλανάσαι πλάνην οικτράν. Και ιδού το ερώτημα << Τι κάνεις όταν θα βροντοχτυπήσει την πόρτα και θα σε παρατήσει σύξυλο μέσα στην αφόρητη πλήξη του σπιτιού σου;>>. Αν είσαι ο πρωταγωνιστής της ταινίας μας θα σε χτυπήσει ανελέητα η κρίση των 30 και κάτι και θα αρχίσεις να αναζητάς παλιά αμόρε. Μια φαινομενικά απλή ιστορία χωρισμού μετατρέπεται σε μια από τις πιο πνευματώδεις, αστείες, feel-good δραματικές κομεντί. Μια ταινία από την οποία μοιάζουν να ξεκινούν και στην οποία μάλλον θα τελειώσουν όλες οι ερωτικές σχέσεις που είχες και θα έχεις σ’ αυτή τη ζωή.

Bacheha-Ye aseman (Children of Heaven)

Ακούγοντας την πλοκή, λες «αποκλείεται, σοβαρέψου». Έλα όμως που… Πήγα να γράψω κριτική και έπεσα πάνω σε μία του Δανίκα για Τα Νέα. Σας την παραθέτω και πάω να ξαναδώ αυτό το αριστούργημα:

«Οι Ιρανοί παίζουν µόνοι τους σε γήπεδο άδειο από κάθε Δυτικό. Δηλαδή ούτε γυµνό, ούτε καταδιώξεις, ούτε ναρκωτικά, ούτε «Αre you talking to me» και «Fuck you». Ούτε σκάνδαλα, εντυπώσεις και σκουπίδια, ανθρώπινα, που στους άπληστους θεατές πουλάνε σαν τρελά. Το «γήπεδο» του Ιράν πλήρες αξιοπρέπειας, ουµανισµού, ηθικής, αλληλεγγύης. Τα απαραίτητα για να ζήσει κανείς απλά. Δηλαδή ανθρώπινα και σωστά. Παράδειγµα;

Το «Βacheha – Υe Αseman», δηλαδή «Τα παιδιά του Παραδείσου» (αν και η ακριβής µετάφραση είναι του «Ουρανού») […]

Το στόρι χωρίς δάκρυα. Εντελώς «στεγνό». Ταυτόχρονα βουτηγµένο σε ωκεανό. Συγκινήσεων και υπόγειων, αόρατων κραδασµών. Δύο µικρά πλάσµατα, ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια και µια διαδροµή ενός δροµέα µακρινών αποστάσεων. Αυτά. Τίποτα το περιττό. Άπαχο, ζουµερό φιλέτο λαχταριστό. Ο Αλί έχει χάσει τα παπούτσια της αδελφούλας του Ζαχρά. Να πάω στο Golden Ηall να της αγοράσω δέκα ζευγάρια τα πιο ακριβά. Αυτά τα πλεονεκτήµατα και καταστροφικά ευεργετήµατα τα δυτικά. Αντε χάσου από εδώ. Θα έλεγε ο µικρός Πάρις (έτσι τα βαφτίζουν τώρα τα παιδιά στο βόρεια προάστια τα ελληνικά). Και να µια σφαλιάρα στον µικρό αδελφό. Τέλος πάντων. Ο Αλί όµως πρέπει πάση θυσία να βρει τα παπούτσια της Ζαχρά. Το οφείλει. Από κυτταρική ευθύνη και αυθεντική αλληλεγγύη. Ο κωλοπαιδισµός, του φτωχού ο µεγάλος εχθρός. Στο τέλος αισθάνθηκα ράκος και τόσος δα µικρός. Αλί, Ζαχρά, σας ευχαριστώ. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι!»