Δύο μυθιστορήματα, δύο ποιητικές συλλογές και μία συλλογή ιστοριών που γράφτηκαν από γυναίκες και άντρες οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές γενιές, υπηρετούν διακριτά ύφη γραφής και συνεργάστηκαν με διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους. Πέντε καλές αφορμές να πάμε στο βιβλιοπωλείο. Οι συγγραφείς απάντησαν σε πέντε κοινές ερωτήσεις και ξεχώρισαν την φράση που θεωρούν ότι ξεχωρίζει μες στο κείμενό τους. Εμείς διαβάσαμε τα βιβλία τους, μας άρεσαν πολύ, αλλά αντί να σας πούμε την άποψή μας, δίνουμε τον λόγο στους δημιουργούς τους.

1. Ποια εποχή ξεκίνησε να γράφεται αυτό το βιβλίο;
2. Η έμπνευση για τον τίτλο προηγήθηκε ή ακολούθησε την συγγραφή του;
3.Ποιο θεωρείτε ότι είναι “το δυνατό χαρτί” αυτού του έργου;
4. Πόσον καιρό κάνατε να το ολοκληρώσετε;
5. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον εκδοτικό σας οίκο;

«Η Διαθήκη του Δολοφόνου», του Νίκου Γκίκα, από τις εκδόσεις Bell

Ένα καθηλωτικό, αστυνομικό(;) μυθιστόρημα με καλογραμμένους ήρωες που διαβάζεται απνευστί. Ένα πολλά υποσχόμενο συγγραφικό ντεμπούτο και ένα βιβλίο αντάξιο κορυφαίων εκδόσεων του εξωτερικού. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ήδη αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.

1. Τον Απρίλιο του 2018.

2. Με την ολοκλήρωση της σκαλέτας γεννήθηκε κι ο τίτλος.
3. Η ιστορία αυτή αποδεικνύει πως το τέλειο έγκλημα υπάρχει, κατορθώνοντας να ξεφύγει από τα δεδομένα όρια της αστυνομικής λογοτεχνίας.

4. Για την πρώτη γραφή χρειάστηκαν 29 ημέρες, για τις τελικές διορθώσεις δύο μήνες επιπλέον.

5. Ένα “φλερτ” σε παρουσίαση βιβλίου της Μπερναντέτ Πάρις εξελίχθηκε σε “ειδύλλιο”.

Η φράση που ξεχωρίζει:
“…μόλις έμαθες τον τρόπο με τον οποίο θα δολοφονούνται οι άνθρωποι στο μέλλον.”

«Σε τρίτο ερωτικό-χαϊκού», της Χαραλαμπίας Πνευματικού, από τις εκδόσεις Ιωλκός

Ποίηση πηγαία, θα έλεγε κανείς «μετεφηβική», λόγω του νεαρού της ηλικίας της ποιήτριας. Μια καλοδουλεμένη έκδοση που χαίρεσαι να την πιάνεις στα χέρια σου, να γυρνάς στις σελίδες που ήδη διάβασες, ακόμα και να ποστάρεις στίχους στα social media!

1. Το βιβλίο ξεκίνησε να γράφεται το καλοκαίρι του 2018, σε μια περίοδο ερωτικού/εσωτερικού αναβρασμού.
2. Ο τίτλος αποτελεί την πιο δύσκολη υπόθεση για μένα. Ξέρεις, το πιο “δύσκολο” ποίημα, εκείνο που σε παιδεύει πολύ, μα κάτι σου μαρτυρά ότι αξίζει να επιμείνεις. Τον εμπνεύστηκα αυτοστιγμεί ένα βράδυ και τελευταίο.

3. Αν θα μπορούσα να πω πως αυτό το έργο -εν μέσω της απειρίας μου- έχει ένα δυνατό χαρτί, τότε τούτο θα ήταν σίγουρα αυτό που εγώ θεωρώ πολύ δυνατό χαρτί και σε μία προσωπικότητα: η αυθεντικότητα και η αλήθεια• εν προκειμένω, η αλήθεια μου.
4. Εκείνο το καλοκαίρι (του ’18) με βρήκε με αρκετή έμπνευση εκφρασμένη υπό το πρίσμα ενός Άγνωστου Έρωτα. Έκτοτε λίγες προσθήκες και τροποποιήσεις ακολούθησαν.
5. Συμβουλευόμενη φίλους και γνωστούς που ασχολούνται ενεργά με τον χώρο της συγγραφής, κατέληξα στην πρόταση της καλής φίλης Κασσάνδρας Φουντουλάκη, που επίσης υπηρετεί την ποίηση. Όλα κύλησαν αβίαστα σαν να ήταν προγραμματισμένα.

Η φράση που ξεχωρίζει: «Αναζητείται έρως καθηλωτικός κι αμοιβαίος».

«Το Μεγάλο Παιχνίδι», της Βανέσσας Λαμπροπούλου, από τις εκδόσεις Πηγή

Ένα μυθιστόρημα που κάνει την διαφορά, με εξαιρετικά πρωτότυπη υπόθεση και ενδιαφέρουσα πλοκή. Μόλις το διαβάσεις, έχεις την αίσθηση ότι χρειάζεται να το δωρίσεις σε κάποιον που αγαπάς πολύ. Μην σe μπερδεύει η γυναίκα συγγραφέας-δεν πρόκειται για άλλο ένα ερωτικό μυθιστόρημα, αν και ο έρωτας δεν λείπει από τις σελίδες του έργου που θα μπορούσε κάλλιστα να μεταφερθεί στο σινεμά.

1.Toν χειμώνα του 2011.

2. Ακολούθησε.

3. Η Αλήθεια του, στο λόγο και στη σιωπή του. Το συναίσθημα και ο στοχασμός που συνυπάρχει στο υπόβαθρο της γραφής. Η απουσία κανόνων.

4.Το ξεκίνησα το 2011, το παράτησα, το ξαναέπιασα το 2016, το παράτησα ξανά και το ολοκλήρωσα το 2018 μέσα σε ένα μήνα. Συνολικός χρόνος γραφής περίπου 3 μήνες με άλλους τόσους για επεξεργασία. Μετά από ένα ταξίδι μου στην Ταϊλάνδη που με επηρέασε και λίγες μέρες πριν τη σελιδοποίηση του έργου στον εκδοτικό οίκο, έγραψα από την αρχή το δεύτερο μέρος, σε 10 ημέρες.

5. Όταν το κείμενό μου ολοκληρώθηκε, το έστειλα σε 4 εκδοτικούς οίκους. Ανταποκρίθηκαν και οι 4 θετικά, με πρώτο, τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή όπου είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ.

Η φράση που ξεχωρίζει:
“…….Να κερδίζεις στη ζωή ή να κερδίζεις τη ζωή”

«Ατέρμονη Σχάση», του Σταμάτη Γαλάνη, από τις εκδόσεις Όστρια.

Η ποίηση ενδεδυμένη με την φιλοσοφία και ο ύμνος στην ζωή μαζί με την συνειδητοποίηση του «τέλους» και του σκοταδιού συνθέτουν μια ποίηση αυτόφωτη και αξιόλογη. Διάστικτη από προσωπικές εξομολογήσεις, βυθίζει τον αναγνώστη στα, κάποτε συβιλλικά, άδυτά της.

1. Ξεκίνησε σε μια εποχή πρόκλησης τόσο για εμένα, όσο και για πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Λίγο πριν την γέννηση της κόρης μου, και λίγο μετά την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Βρισκόμαστε στο 2015 και η χώρα έχει ήδη καταδυθεί σε μια σκληρή, αβέβαιη και κωμικοτραγική εποχή. Βρισκόμαστε ανάμεσα στα capitalcontrols, στην απαρχή μιας νέας ανέχειας και οικονομικής σκληρότητας πάνω στους συνανθρώπους μας. Συμβαίνουν σημεία γύρω μας, το κέντρο της Αθήνας φλέγεται συχνά και ο λαός καλείται μέσω ενός κλίματος φαντασμάτων, μιντιακών τρομοκρατών και χθόνιων ερινύων να αποφασίσει για το μέλλον του. Ένιωσα ερήμωση τριγύρω. Θλίψη και οργή. Ένα κόσμο από ατσάλι. Ένα λαό που όφειλε, ως οφείλει πάντα, να επιστρέψει στις αξίες και την παράδοση του. Σε ό,τι γενναίο, τον έκανε σπουδαίο. Σκεφτόμουν διαρκώς, ότι αυτή η κατάσταση ήταν ισάξια της νέο-ελληνικής ανώριμης και εγωκεντρικής συμπεριφοράς. Σκεφτόμουν ωστόσο, όπως πάντα κάνω, ότι κάθε επανάσταση έχει την αιτία της. Την περίμενα, μα ωστόσο δεν συνέβη. Πικράθηκα, όπως αρκετοί. Φρόντισα όμως να συνεχίσω να κάνω αυτό που πρέπει. Να συνεχίσω δηλαδή να γράφω, με σκοπό κάποια στιγμή να μοιραστώ όλα όσα σκέφτομαι, και πιστεύω. Θυμήθηκα τι είναι αυτό που μας κρατά όρθιους, ζωντανούς. Θυμήθηκα τον έρωτα. Την δράση, την αναζήτηση.

2. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν διαφορετικός. Δεν φοβάμαι να τον αποκαλύψω, πλέον. Ονομαζόταν «ΥΠΟΣΧΕΣΗ». Μια υπόσχεση δηλαδή, μεταξύ εμού του συγγραφέα, και του αναγνώστη από την άλλη πλευρά. Μια υπόσχεση ότι θα παραμείνω ειλικρινής. Θα του εκφράσω όλα όσα νιώθω για τον κόσμο, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις παράξενες συμπεριφορές των ανθρώπων. Ακόμα και τον Θεό. Ένιωσα ωστόσο, ότι ο τίτλος δεν θα ήταν, τουλάχιστον, για την εποχή εκείνη συμπαγής και σημασιολογικά «έγκυρος». Πολλές «υποσχέσεις» μοιράστηκαν όλες αυτές τις δεκαετίες. Πολλές και αθετήθηκαν. Ένιωσα, ότι κανένας πλέον αναγνώστης δεν θα είχε ανάγκη από κάποια ακόμα υπόσχεση. Και ειδικά κάποιου «γραφιά»! Επομένως, κατά την διάρκεια του έργου, ο τίτλος άλλαξε σε «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ». Ένα ισχυρό σημείο αναφοράς της ακτινοβολίας που αξίζει κάθε βιβλίο, και κάθε αληθινή εσώψυχη άποψη.

3. Από φιλοσοφικής πλευράς και έκτασης, θα έλεγα ο συμβολισμός και η ακέραιη σκέψη. Υπάρχει ένας ενδελεχής στοχασμός και εξωτερίκευση κάποιων συμπερασμάτων. Εικόνων επίσης που, θα ήθελα, να οδηγήσουν τον αναγνώστη σε σκέψη, αντανάκλαση και μια σχετική ισορροπία μεταξύ γαλήνης και αναζήτησης αυτής. Από λογοτεχνικής πλευράς, θα έλεγα μια μίξη διαφορετικών προσεγγίσεων ποιητικής γραφής, άλλοτε ελεύθερης, άλλοτε ομοιοκατάληκτης, και άλλοτε σε ένα πορφυρό μείγμα μεταξύ των δύο. Ένας εκλεκτός, στενός μου φίλος και ομότεχνος, παρατήρησε, νομίζω εύστοχα, ότι πολλά ποιήματα μου μοιάζουν με τραγούδια. Νομίζω ότι η έμμετρη γραφή και η προσέγγιση σε ρυθμούς ρίμας οδηγεί τον αναγνώστη σε παρόμοια συμπεράσματα. Θα ήθελα τα ποιήματα που γράφονται να μετατρέπονται σε κύμβαλα! Να παράγουν έναν δυνατό κρότο! Και να γεμίζουν μουσική και μελωδική αξία τους αναγνώστες.

4. Περίπου 3,5 χρόνια. Λόγω των προσωπικών μου γεγονότων, της γέννησης της κόρης μου, αλλά και των καταστάσεων που ανέφερα πιο πάνω. Δεν βιάζομαι ωστόσο. Κάθε έργο έχει την ώρα του. Περιμένω να με ενημερώσει για το πότε επιθυμεί να δει το φως. Η «ΣΧΑΣΗ» το έκανε κάποιους μήνες πριν αποφασίσω να εργάζομαι εκτενώς πάνω στην τελική της επιμέλεια.

5. Είχα κάποιες προτάσεις συνεργασίας από διάφορους οίκους. Άλλες αρκετά εμπορικές, άλλες λιγότερο. Οι εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ και κυρίως το συναίσθημα που μου προκάλεσε ο εκδότης στην πρώτη μας επαφή, με βοήθησε αρκετά στο να αποφασίσω. Μου δόθηκε η ελευθερία που χρειαζόμουν, ένας αρκετά καλός χώρος για να παρουσιάζω μελλοντικά τα βιβλία μου, αλλά επίσης και μια εξαιρετική οικογένεια ομότεχνων συγγραφέων που στεγάζονται στον οίκο.

Η φράση που ξεχωρίζει:
Θα διαλέξω ένα απόσπασμα (ή μάλλον δύο αποσπάσματα!) από το τελευταίο ποίημα του βιβλίου, ως επίλογο.

[…] «Κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα για ελευθερία – Κάποια στιγμή, είναι σίγουρο, θα κερδίσουμε του Παραδείσου την γλυκιά εξορία – Μα μέχρι τότε, φεγγοβόλα κυρία – στο χαρτί που κρατάς, έμμετρη απόδειξη και γλαφυρή συμμετρία»

«Μια στιγμή, που θα απουσιάζει από τον λόγο η φλυαρία – Από τον όχλο η λογική και η απορία – Μια ατήρητη στον χρόνο διορία – Για να γράψει η ιστορία, πως υπάρχει νόημα να ζεις, χωρίς αλληγορία…»

«Ο Ζαμπονοκόπτης», του Νίκου Μπόβολου, από τις εκδόσεις I-write

Η πένα του Μπόβολου αγαπιέται καθημερινά από χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου. Τώρα, και από λάτρεις του χαρτιού. Απλότητα, ευφυία, τυρφερότητα. Και τόσα άλλα μες στις σελίδες αυτού του πρωτότυπου, βιωματικού βιβλίου.

1. Αρχές του 2018. Σε μια δύσκολη περίοδο που για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα μείνει άνεργος και έψαχνα πώς θα γεμίσω τον χρόνο μου. Αρχικά επέλεξα να κάνω όλη μέρα δουλειές στο σπίτι. Μετά που το σπίτι γυάλιζε, αποφάσισα να γράψω αυτά τα απομνημονεύματα που ποτέ δεν έβρισκα χρόνο να συγκεντρώσω. Δεν ήξερα αν θα γίνει βιβλίο, ήθελα απλώς να το βγάλω από μέσα μου.

2. Λόγω δημοσιογραφικού παρελθόντος είχα μάθει ότι ο τίτλος έρχεται στην πορεία. Κάπως έτσι τον φανταζόμουν, αλλά τον επέλεξα στο τέλος. Γίνεται και αλλιώς ρε παιδιά; Πείτε τό μου με τρόπο!

3.Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει “δυνατό χαρτί”, θεωρώ ότι είναι αυτή η αίσθηση ότι κάπου τα έχεις δει όλα όσα διαβάζεις, κάπου τα έχεις ζήσει. Πολύ περισσότερο αν έχεις δουλέψει σε αντικείμενο σχετικό με την προσωπική επαφή με τον πελάτη και λιγότερος ως πελάτης. Γενικά θεωρώ ότι είναι οικείες κάποιες από τις καταστάσεις που περιγράφονται.

4.Η αλήθεια είναι ότι δεν έγραψα και κανένα έπος! Χοντρικά νομίζω μου πήρε γύρω στο τρίμηνο. Είναι 29 μικρές ιστορίες και υπάρχουν και μερικές που επέλεξα να μην εντάξω στο βιβλίο γιατί τελικά δεν μου άρεσαν και πολύ. Σίγουρα οι διορθώσεις που έκανα κάθε φορά ήθελαν περισσότερο χρόνο από το ίδιο το γράψιμο. Αλλά και πάλι, όλοι έτσι δεν κάνουν;

5. Η αλήθεια είναι ότι με παρακαλούσαν για πάρα πολύ καιρό και εν τέλει με ένα εξαψήφιο συμβόλαιο κατάφεραν να με πείσουν. Προφανώς όχι. Είχα αρχίσει να ανεβάζω ιστορίες στο facebook, είχα ήδη μια καλή σχέση με τον I-Write και έτσι έπεσε στο τραπέζι η ιδέα. Κατουρήθηκα από τη χαρά μου και τελικά το κάναμε!

6. Αν και το βιβλίο είναι κατά κύριο λόγο χιουμοριστικό, θα επέλεγα ένα απόσπασμα που συνοψίζει όλη μου την ψυχοσύνθεση εκείνη την εποχή.