Γεννημένος πριν από 26 χρόνια στη Κόρδοβα της Αργεντινής, ο Πάουλο Ντιμπάλα, όπως όλα τα παιδιά στη χώρα του τάνγκο ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Έκανε τα πρώτα του βήματα, το 2011, στην Ινστιτούτο Κόρδοβα και ένα χρόνο μετά έκανε το μεγάλο ταξίδι για την Ιταλία και την Παλέρμο στην οποία αγωνίστηκε τρία χρόνια. Το 2015 υπέγραψε στη Γιουβέντους, με την οποία κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Ιταλίας, τρία Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ και έφτασε στο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Επίσης, επελέγη στην καλύτερη ενδεκάδα της Σέριε Α για τις σεζόν 2015-2016 και 2016-2017. Όμως δεν ήταν εύκολος ο δρόμος προς την καταξίωση. Ο Ντιμπάλα μιλάει για τον πατέρα του που δεν πρόλαβε να τον δει μεγάλο και τρανό στα γήπεδα.
”O πατέρας μου, πέθανε όταν ήμουν 15 χρονών. Πάλεψε με τον καρκίνο του παγκρέατος για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν τα κατάφερε.
Για να με προστατεύσουν, δεν μου έλεγαν τα πάντα, οπότε παραπλανούσα τον εαυτό μου, ήλπιζα ότι θα θεραπευτεί. Σήμερα συχνά μιλάω γι ‘αυτόν με τη μαμά, τυχαίνει να τον ονειρεύομαι και κάθε φορά ξυπνάω με δάκρυα. Ο πατέρας μου είχε ένα όνειρο: ότι τουλάχιστον ένας από τους τρεις γιους του θα γινόταν ποδοσφαιριστής.
Ο Γκουσταβο, ο μεγαλύτερος, δεν κατάφερε να πετύχει, ούτε ο Μάρινο, ο οποίος όλοι λένε ότι ήταν πιο καλός από μένα, αλλά έγινε νωρίς οικογενειάρχης . Έτσι έπρεπε να το κάνω εγώ, να τιμήσω τη μνήμη του μπαμπά και να εκπληρώσω την επιθυμία του. Με συνόδευε σε κάθε προπόνηση, μια ώρα με το αυτοκίνητο από τη Λαγκούνα Λαργκα, όπου κατοικούσαμε, στην Κόρδοβα.
Όταν ο μπαμπάς πέθανε, ζήτησα από την ομάδα να μου πάρει σπίτι εκεί. Για έξι μήνες έπαιξα στην ομάδα του χωριού μου. Και δεδομένου ότι δεν υπήρχε πια κανένας που θα μπορούσε να με πάει για προπόνηση, έφυγα. Δεν ήταν εύκολο, κλειδώθηκα στο μπάνιο και έκλαψα, αλλά δεν με είδε κανείς. Δεν τα παράτησα ποτέ. Και σήμερα ξέρω ότι ο μπαμπάς είναι περήφανος για μένα”.
