Έχω μεγάλη αδυναμία στα ζωάκια, ιδιαίτερα στα σκυλιά. Το πρώτο μου σκυλί το απέκτησα σε ηλικία 7 ετών. Τότε φοβόμουν, αλλά το αγάπησα και «δέθηκα» πολύ συναισθηματικά. Έκτοτε, δεν σταμάτησα να έχω σκύλο, παπαγαλάκια κ.ο.κ. Το γλυκύτατο πλάσμα που με συντροφεύει τα τελευταία έξι χρόνια ακούει στο όνομα «Τσάρλι». Και είναι πράγματι ο πιο αξιαγάπητος σκύλος που είχα ποτέ. Ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο χαδιάρης. Έχω γίνει από αυτές τις γραφικές που συνομιλούν μαζί του σαν να είναι μωρό, τον χτενίζω, τον πάω κομμωτήριο και φροντίζω ευλαβικά τη διατροφή του. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Βαγγέλη Ιντζίδη, με τίτλο «Ζακ- η αυτοβιογραφία των ζωντανών», με εξώφυλλο τη ζωγραφιά ενός ανθρώπου που πάει βόλτα ένα σκύλο, δεν μπορούσα να μην το αγοράσω. Γιατί ο Ζακ είναι ένας σκύλος. Ο αφηγητής δεν είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό του να φροντίζει κατοικίδιο ζώο. Η πρώτη του επαφή με σκύλο ήταν μία δαγκωματιά. Μέχρι που αναλαμβάνει τη μέριμνα του Ζακ. Το πώς και το πότε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο αφηγητής φτάνει σε σημείο να τον αγαπήσει τόσο πολύ, να ζει ουσιαστικά μαζί του, που η ίδια η παρατήρηση των κινήσεων του σκύλου, η ίδια η συντροφιά του σκύλου τον οδηγεί σε υπαρξιακές αναζητήσεις.

Με αφορμή, λοιπόν, το Ζακ, ξετυλίγεται μια ολόκληρη ζωή: η ζωή του αφηγητή, οι μνήμες, τα παιδικά του βιώματα, οι επιλογές και οι συγκυρίες που τον οδήγησαν στο παρόν. Η παρατήρηση της συμπεριφοράς του σκύλου και η καθημερινότητα μαζί του τον οδηγεί σε μια βαθιά ενδοσκόπηση του ίδιου του εαυτού. «Νοσταλγός του παρελθόντος» όπως λέει ο ίδιος, κάνει μια διαδρομή σε όσα τον προσδιόρισαν ή μάλλον, προσπαθεί να αποδεχθεί όλα όσα έζησε και τον διαμόρφωσαν.

Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο του έργου, είναι ο συγγραφέας τοποθετεί «λόγια» και σκέψεις του ίδιου του Ζακ: η εναλλαγή οπτικής γωνίας από τον αφηγητή/άνθρωπο προς τον αφηγητή/σκύλο είναι ουσιαστική. Είναι εντυπωσιακό ότι οι σκέψεις του σκύλου περιστρέφονται γύρω από τον άνθρωπο, αλλά και γύρω από την προσωπική οπτική γωνία που έχει για τον κόσμο, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει. Αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη της λεπτομερειακής παρατήρησης που σίγουρα, έχει κάνει ο συγγραφέας στη συμπεριφορά των σκυλιών. Όσον αφορά τον αφηγητή, πέραν της «διαδρομής» του σε μονοπάτια του ασυνείδητου, συνειδητοποιεί ότι η φροντίδα ενός Άλλου, σου επιβάλλει να ζήσεις κι εσύ ο ίδιος. Να φροντίσεις τον εαυτό σου, ώστε να φροντίσεις και τον Άλλον. Η αφήγηση, τελικά, είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο, που το κείμενο αγγίζει τα όρια του φιλοσοφικού, μέσα από μια απλή «ανάλυση» μικρών καθημερινών στιγμών.

Ο Βαγγέλης Ιντζίδης γράφει την αυτοβιογραφία όσων ζουν ακόμη. Γιατί για αυτούς που πέθαναν, μπορούμε να πούμε πολλά. Για το θάνατο, που αποτελεί ένα μυστήριο, μπορούμε να υποθέσουμε πολλά. Τι γίνεται όμως με τους ζωντανούς; Τι περνούν μέσα τους; Τι είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον; Πώς μπορούμε να εκφράσουμε όλα αυτά που μας απασχολούν; Πώς μπορούμε να βάλουμε στο μικροσκόπιο εμάς τους ίδιους και όχι κάποιον άλλον;

Το θέμα με αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο ότι θα αγαπήσεις περισσότερο το κατοικίδιό σου. Δεν είναι μόνο ότι ίσως το καταλάβεις καλύτερα. Είναι επίσης ότι θα συμπορευτείς με τον αφηγητή. Τα ερωτήματα του είναι και δικά σου. Τα βιώματα του σίγουρα αντιστοιχούν με κάποια από τα δικά σου. Τα φιλοσοφικά ερωτήματα που ο ίδιος θέτει, σίγουρα τα έχεις σκεφτεί. Ασχέτως με το πόσο σε έχουν απασχολήσει. Γιατί μιλάει απευθείας στις πιο κρυφές γωνιές της ψυχής μας. Γιατί κι εγώ “γεννήθηκα σε έναν κόσμο που μιλούσε για τελειότητα και γέρνω σε έναν κόσμο που μιλάει για βελτιστοποίηση”. Σίγουρα κι εσύ.