Ο φετινός Μάρτης μπήκε ορμητικός. Τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει σπουδαίες και σπουδαίοι, είναι η αλήθεια. 2020 πλησιάζουμε. Πλάσματα που αγαπήσαμε ξεχνάμε ότι γεννήθηκαν μπορεί και στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. (Εδώ ο Νταλάρας 70ρισε που λέει και μία φίλη μου)

Ο Φαίδων Γεωργίτσης. Αυτός ο γαλάζιος άνθρωπος, ο κούκλος, ο «μέχρι και μουστάκι». Ο Λουκ Πέρι ή Ντύλαν του Beverly Hills που, όπως γράψανε οι σαραντάρηδες του facebook, πήρε μαζί του την αθωότητα των εφηβικών τους χρόνων.

Ο κιθαρίστας Johnny Lambizzi που είχε συνεργαστεί με τον Διονύση Σαββόπουλο και με τη Μαρίζα Κωχ.

O βραβευμένος Γιάννης Μπεχράκης, ο φωτογράφος του πόνου και της ομορφιάς. Ο επιχειρηματίας Στεργίου, ναι, ο άνθρωπος πίσω από όλα αυτά τα υπέροχα κέικ και τσουρέκια. Ο Εχούντ Λανιάντο, ο έμπορος διαμαντιών που έφυγε από τη ζωή εν τω μέσω μιας εγχείρησης επιμήκυνσης του πέους του. (παραφωνία)

Ο Κηθ Φληντ, των Prodigy, ο οποίος αυτοκτόνησε. (γιατί, γαμώτο;)

Και πόσοι άλλοι, πόσες άλλες άφησαν με το που ήρθε η φετινή άνοιξη την τελευταία τους πνοή σε νοσοκομεία, σε γηροκομεία, στον δρόμο, εν ώρα εργασίας του, ακόμα και σε πεδίο μάχης; Πόσοι σκοτώθηκαν, πόσοι απεβίωσαν, πόσοι έβαλαν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους;

Ο θάνατος μοιάζει πιο φλατ από ποτέ. Είδηση που σκρολάρουμε, που ξεχνάμε μες στον οχετό πληροφοριών που η δική μας σκληρή καθημερινότητα ξεθωριάζει σχεδόν αμέσως.

Πάντα, όμως, αρκετά δυνατός για να μας υπενθυμίσει ότι η ζωή δεν είναι αστείρευτη. Κι ότι δεν αξίζει να τη ζούμε σκρολάροντας. Κι ότι όλοι αυτοί για τους οποίους έχουμε να πούμε και να θυμηθούμε τόσα και τόσα, έστω και με την αφορμή του τέλους τους από τον πλανήτη γη, όλοι αυτοί, ναι, έζησαν στ΄ αλήθεια. Κι είχαν πίσω τους κάτι ν’ αφήσουν.

Η φύση την άνοιξη γεννιέται ξανά, οι άνθρωποι δεν έχουν εποχές. Ευλογημένοι και καταραμένοι να κατανοούν πως, κι αν όλα κάποτε τελειώνουν, η διαδρομή πρέπει να αξίζει. Με ή χωρίς social media για δημόσια μνημόσυνα….