Σε κάθε κρίση η κοινωνία και το άτομο, μαζί με ότι άλλο υπάρχει ανάμεσα τους, μπαίνουν με την ωριμότητα, το μυαλό και την συγκρότηση που έχουν. Το ‘’ανάμεσά τους’’ είναι όλες οι εκφράσεις της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής ζωής. Από το κράτος, την κυβέρνηση και τα κόμματα μέχρι τους χούλιγκαν, τα υποσύνολα και τις μειοψηφίες. Όλα αυτά μαζί παράγουν ή αποδομούν πολιτισμό. Έτσι στο τέλος της ημέρας αποτυπώνεται ας πούμε, η σφραγίδα ενός ιδεατού μέσου όρου. Ε αυτός ο μέσος όρος είναι πολύ χαμηλά…
Αντιμετωπίζουμε μία κρίση. Η κρίση δεν είναι πως δεν μπορέσαμε να πάμε στην Αράχωβα τα Χριστούγεννα και πως ίσως δεν θα μπορέσουμε να πάμε και στην Καρδαμύλη το Πάσχα. Δεν είναι που δεν μπορώ να διασκεδάσω σε ένα μπαρ ούτε που δεν μπορώ να μεταλάβω σε μια εκκλησία. Εάν αυτά θεωρούμε κρίση θυμίζουμε δεκάχρονα κακομαθημένα παιδάκια (ο δυτικός άνθρωπος-άτομο σε όλες του τις εκδοχές) που μουτρώνουν και πετάνε ότι βρουν μπροστά τους ουρλιάζοντας.
Η κρίση που εμφανίζεται στην αρχή της σαν υγειονομική – αλλά μπορεί να πάρει και άλλες μορφές – ανιχνεύεται σε δύο πολύ βασικά επίπεδα. Πρώτο, σε δέκα χιλιάδες νεκρούς. Δηλαδή έχει αφανιστεί μία πόλη σαν το Μεσολόγγι… Δεύτερο, πως το σύστημα σε πλανητικό επίπεδο αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνο για το σύνολο των ανθρώπινων κοινωνιών. Πολύ “κωδικά” εξαφανίζεται η ανθρώπινη διάσταση και αντικαθίσταται από τον Μετάνθρωπο. Ακυρώνεται η πραγματική ζωή και θεριεύει η εικονική διαδικτυακή ζωή. Και τέλος συνολικοποιείται ένα σύστημα (και όχι απλά κράτος) ασφυκτικού ελέγχου πάνω στην ανθρωπότητα.
Βέβαια όλα τα παραπάνω μπορεί να μην είναι δημοφιλή. Δημοφιλές θέμα το τελευταίο διάστημα είναι οι πλατείες. Και εκεί όμως μετριέται η ωριμότητα αλλά και η ειλικρίνεια πολλών. Της κυβέρνησης και της αστυνομίας που παίρνει την ρεβάνς από όσα έγιναν λίγο καιρό πριν στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης. Δεν παίρνει το πολιτικό κόστος για καταστολή ευρείας κλίμακας. Η ερώτηση βέβαια είναι εάν θα μπορούσαν οι μηχανισμοί να προχωρήσουν σε προληπτικές κινήσεις με αθόρυβο και μη βίαιο τρόπο. Γιατί σαφώς υπάρχει μια οργάνωση πίσω από τις μικροφωνικές που στήνονται με αυθάδεια κάθε βράδυ… Υπάρχει όμως ακόμα και μία ερώτηση ρητορική. Τι πλάτες έχουν αυτοί οι ‘’νέοι’’ που οργανώνουν το ξεφάντωμα; Μήπως υπάρχει ένα σχέδιο που οδηγεί την ίδια την κοινωνία να ζητά περισσότερη καταστολή;
Ο τραγέλαφος συνεχίζεται όμως, δεν είναι κυβερνητικό προτέρημα. Στέλνει η αστυνομία δυνάμεις στην Βαρνάβα; Έξω οι μπάτσοι. Δεν στέλνει στην Κυψέλη; Που είναι το κράτος; Η αντιπολίτευση πολύ θα χαιρόταν και μάλλον εύχεται για καταστολή μεγάλης κλίμακας για να το χρεωθεί η κυβέρνηση. (υπάρχει μία στιγμή στην ταινία με τον Γκιωνάκη που λεει… πορτοκαλάδα θέτε; Λεμονάδα θέτε; Ε τι θέτε τέλος πάντων…). Αν μείνει κανείς στην αντιπολίτευση δεν μπορεί να μην επισημάνει την σιωπή και την απουσία κινητοποίησης των κατά τα άλλα ‘’υπερδραστήριων’’ νεολαιών και δυνάμεων τους. Που μπορεί να κινητοποιούνται για άλλα θέματα (πιο ασφαλή και που χωρούν στην ατζέντα τους, πχ. Κουφοντίνας) αλλά σε αυτό που συμβαίνει λάμπουν δια της απουσίας τους. Και εύχονται να φλομώσει η Αγίου Γεωργίου στα δακρυγόνα για να μπορούν να καταγγείλουν ότι ξέρουν να καταγγέλλουν.
Κάτι που αφορά τα ‘’παιδιά’’ που είναι οργισμένα. Και θέλουν να εκτονωθούν. Και δεν λογαριάζουν τίποτα και κανέναν. Και που στην πραγματικότητα με τον τρόπο τους φέρνουν την αστυνομία στην πλατεία και το χειρότερο οδηγούν εκατοντάδες ανθρώπους να επιζητούν την καταστολή. Ή αν δεν κάνουν αυτό γιατί δεν τους πάει το χέρι, να νιώθουν βιασμένοι και θιγμένοι. Να είναι διωγμένοι από την ίδια τους την γειτονιά. Οι νεαροί αυτοί-και καμία σημασία δεν έχει το τι σκέφτονται- καταστρατηγούν τα δικαιώματα συμπολιτών τους, συμπεριφέρονται σαν στρατός κατοχής, τραμπουκίζουν και γεννούν φασισμό ευρείας κλίμακας. Εάν αύριο ας πούμε, υπάρχει έλλειψη σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ φαντάζεστε τι θα γίνει; Οπότε οι φωνές του στυλ ‘’σας καταλαβαίνουμε τι περνάτε κλπ κλπ’’ είναι εκτός από αναποτελεσματικά και επικίνδυνα για το αύριο. Γιατί δημιουργούνται συνειδήσεις και πρακτικές που οδηγούν σε κοινωνικό αυτοματισμό, συμμοριτισμό και στο βασίλειο της ασυδοσίας και του τσαμπουκά. Απέναντι στην εικονική διαδικτυακή ζωή η απάντηση δεν μπορεί να είναι η καθαρή βία βασισμένη μάλιστα πάνω στο κάνω ότι γουστάρω…
Απέναντι σε όλα αυτά που είναι οι συμπληγάδες, οι κάτοικοι μένουν μόνοι τους. Μία διέξοδος είναι να βαθύνουν τις σχέσεις τους, να ομονοήσουν πάνω σε απλά και λογικά σημεία και να αρχίζουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Απέναντι στην αδιαφορία των θεσμών που πολύ γρήγορα μπορεί να δώσει την θέση της σε γενικευμένη καταστολή. Απέναντι στον τσαμπουκά συμμοριών και ατόμων που δρουν ανεξέλεγκτα και απειλούν. Απέναντι στην πλαδαρότητα των αντιπολιτευσεων και των επιτελείων. Απέναντι στο μούδιασμα και την ηττοπάθεια. Ας μαζευτούν. Και ας ζητήσουν συμπαράσταση και αλληλεγγύη.
ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ
ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΒΟΛΗ
ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Αν υπάρχει λύση είναι στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ
Η πλάκα είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν την Πλατεία Αγίου Γεωργίου ή την Βαρνάβα. Αφορούν όλα όσα μας μας περιμένουν όλη την επόμενη περίοδο. Έχουμε μπει σε μία άλλη Εποχή. Και στην τοπική Πλατεία και στην πλανητική…
Υ.Γ. 1. Χαρίζει ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο η τρολιά με την γιαγιά και το σεξ στις πυλωτές. Μετά;
Υ.Γ. 2. Οι διάφοροι -ισμοι όσο ήταν δημιουργικοί ερμήνευαν κοινωνικά φαινόμενα. Είναι κατάντια να χρησιμοποιούνται σαν καρικατούρα για να ερμηνεύεται το κατούρημα στο άγαλμα.
Υ.Γ. 3. Ας μην δραματοποιούμε τις καταστάσεις. Όχι μόνο γιατί τα επόμενα θα είναι πιο δραματικά. Αλλά και γιατί η ζωή θα συνεχίσει να κυλά…
