Διάβασα τρεις φορές το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κορίδη «Συντμήσεις», από τις εκδόσεις Ιωλκός. Την πρώτη, βιαστικά για να δω τι είναι αυτές οι Συντμήσεις επιτέλους. Τη δεύτερη λιγάκι πιο συγκεντρωμένα, μένοντας σε τέσσερα πέντε ποιήματα που μου τράβηξαν την προσοχή, όπως η «Επιστροφή», όπως οι «Εορτές», όπως οι «Εξετάσεις»…

Την τρίτη φορά το διάβασα ανάποδα, από το τέλος ως την αρχή.

Οι «Συντμήσεις», εκτός από ένα βιβλίο με καταπληκτικό εξώφυλλο, από αυτά που τραβούν την προσοχή στους λαθραναγνώστες των βιβλιοπωλίσιων βιτρινών, είναι ένα καλό βιβλίο, από αυτά που θα κάνουν καιρό να μπουν στη βιβλιοθήκη, γιατί κάποιος που θα το πιάσει στα χέρια του θα θελήσει να το έχει κοντά του, στο κομοδίνο, να το ξεφυλλίζει, να το ανοίγει πάλι εκεί που βρήκε κάτι δικό του, να διαβάσει, ίσως, κάτι σε αυτόν ή αυτή που καταλαμβάνει το διπλανό μαξιλάρι.

Σπαράγματα σκέψεων ή και ολοκληρωμένες σκέψεις.

Ακόμα, τμήματα μιας μεγαλύτερης ιστορίας, ανθρώπινης, αλλά και οικουμενικής.

Οι σειρές της ζωής, οι νόρμες της που καταρρίπτονται από δυνατότερες Σημασίες όπως αυτή του Ονείρου, του Έρωτα, του Χαμού.

Οι ιδέες ενός άντρα που περιπλανάται με βήμα σταθερό και μάτι γλυκό επάνω στον κόσμο.

«Σεβαστείτε τους ηττημένους», γράφει ο Κορίδης, «χωρίς αυτούς δε θα γράφατε τη δική σας Ιστορία». Αλλά και «τα αγαπημένα μου λάθη είναι τα επαναλαμβανόμενα/επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μου».

Η ποιητική αυτή συλλογή-μια στενότερη κατηγοριοποίηση από αυτή που αξίζει στ’ αλήθεια το βιβλίο- χωρίζεται σε δύο μέρη. Το Α’ μοιάζει να περιλαμβάνει τις προϋποθέσεις για να μεταβούμε αναγνωστικά, αλλά και βιωματικά στο Β’. Στο πρώτο μέρος, παρατηρούμε, κλίνουμε ρήματα, αναζητούμε φιλιά.

Στο δεύτερο, επιστρέφουμε, απολαμβάνουμε το ταξίδι των γλάρων, σαρανταρίζουμε ίσως μαζί με τα λαμπάκια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Λεπτός σαρκασμός πάνω στο παράδοξο τη καθημερινότητας, εύστοχες ακροβασίες ανάμεσα στις Διάφορες και διαφορετικές σκοπιές και πραγματικότητες των ανθρώπων, γραφή σταθερή και ζεστή.

Κλείσιμο ματιού στους ποιητές και, γενικώς, γραφιάδες αναγνώστες.

Κανένα ποίημα δεν ξεπερνά τις έξι γραμμές και, αρκετά από όσα υπάρχουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου, γραμμένα με μια μοναδική γραμματοσειρά την οποία δημιούργησαν οι εκδόσεις  Ιωλκός, θα μπορούσαν να είναι γραμμένα σε τοίχους της πόλης, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, κάτω από μαρκίζες μαγαζιών και σε ραβασάκια που ανταλλάσσουν έφηβοι ή αιώνιοι εραστές.

Ποιο θα έγραφα εγώ σε κάποιον τοίχο;

Μάλλον το εξής: «Εάν μία λέξη είναι ζωή, τότε ένας στίχος είναι σύμπαν».

*Ο Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης γεννήθηκε στην Αθήνα και διευθύνει τις εκδόσεις Ιωλκός από το 1996. Παράλληλα είναι επιμελητής εκδόσεων και υπεύθυνος γνωστών ιστορικών και λογοτεχνικών σειρών βιβλίων. Από τον Ιωλκό, κυκλοφορούν και οι «Βραχυγραφίες» του.