Η σεζόν 2018-2019 υπήρξε πολύ δημιουργική και φορτωμένη. Εθνικό, Φροσύνη, Έλα να Παίξουμε…Ποια η τύχη τους τώρα που μύρισε καλοκαίρι και τι από αυτά πρόκειται να συνεχιστεί είτε ταξιδεύοντας σε άλλες πόλεις, είτε επιστρέφοντας από τη νέα σεζόν;

Δηλώνω ευτυχής γιατί διανύω μία απίστευτα δημιουργική και παραγωγική χρονιά. Στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου πέρασα καταπληκτικά. Είχα ένα ρόλο πολύ ξεχωριστό, με έναν θίασο υπέροχο, με τον οποίο διασκεδάσαμε και επικοινωνήσαμε από την αρχή, σε μία παράσταση με όραμα, που αγάπησα και εγώ και ο κόσμος. Η «Φροσύνη» ήταν ένα προσωπικό στοίχημα, που έγινε πραγματικότητα χάρη πρωτίστως στον Λάζαρο Βαρτάνη, την Σύνθια Μπατσή, αλλά και όλων των συντελεστών: της Σίσσυς Βλαχογιάννη, της Έλλης Εμπεδοκλή, του Λευτέρη Παυλόπουλου, του Αλέξανδρου Καναβού, της Μαριάννας Παπάκη. Το «Έλα να παίξουμε» ήρθε ως επανάληψη της περσινής παράστασης, ήταν όμως κάτι παραπάνω από αυτό. Με τη Γεωργία Πιερρουτσάκου και τον Λάζαρο επικοινωνούμε πολύ βαθιά ως προς όλα: αισθητική, σκέψη, στάση απέναντι στα πράγματα. Μετά τον περσινό κύκλο παραστάσεων και την ανταπόκριση του κόσμου θελήσαμε να το πάμε και φέτος. Το ευτύχημα είναι πως όλα αυτά μάλλον δεν έκλεισαν ακόμη την πορεία τους. Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» θα ανέβει πάλι για λίγες παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο από την αρχή της σεζόν και η «Φροσύνη», όπως και το «Έλα να παίξουμε», ελπίζουμε να κάνουν μια μικρή περιοδεία εκτός Αθηνών μετά στο καλοκαίρι.

Ένας θεατράνθρωπος στην Ελλάδα. Δύσκολο, έτσι;

Δεν είμαι σίγουρος πως εκτός Ελλάδας είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο επάγγελμα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή που δεν είναι δύσκολο ως προς την επιβίωση και τις συνθήκες. Πάντως σίγουρα αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω. Το σπούδασα (παρότι την Ψυχολογία που επίσης σπούδασα δεν την ασκώ), με γεμίζει και νιώθω σε αυτό το χώρο πως μπορώ να υπάρχω, τουλάχιστον αυτή την περίοδο που μιλάμε. Δύσκολο σίγουρα, αλλά με τύχη, πίστη και δουλειά κάπως για την ώρα τα έχω καταφέρει. Θα δείξει.

Ποια είναι μια τυπική μέρα ενός εργάτη του θεάτρου όπως είσαι εσύ; Ή δεν υπάρχουν καθόλου τυπικές μέρες, τελικά;

Υπάρχουν περίοδοι που δε σε βλέπει το σπίτι σου, γιατί είσαι από πρόβα σε παράσταση και από εκεί πάλι σε πρόβα ή γύρισμα, αλλά υπάρχουν περίοδοι που έχεις δύο παραστάσεις την εβδομάδα και πολύ χρόνο. Εγώ, που δεν αντέχω να κάθομαι, συνήθως κάνω τα επόμενα σχέδια ή δουλεύω πάνω σε αυτά που έχω ήδη. Ακόμη και το να βλέπεις ταινίες, να διαβάζεις βιβλία, ποίηση, να βλέπεις θέατρο ή να ενημερώνεσαι για ό, τι συμβαίνει είναι κομμάτι της δουλειάς. Ειδικά για εμένα που έχω μπει στον κόσμο της συγγραφής δεν έχει τέλος αυτό.

Ποιες δουλειές συναδέλφων σου πρόλαβες να δεις φέτος και τι ξεχώρισες;

Είδα και βλέπω ακόμη αρκετές παραστάσεις. Μου άρεσαν πολλά και σίγουρα θα αδικήσω κάποια. Ξεχώρισα το «Δαχτυλίδι της μάνας» των C. for Circus σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, τους «Παλιούς καιρούς» του Πίντερ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και το «Ξύπνα Βασίλη» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη.

Πόσο σημαντική είναι η ανάγνωση του θεάτρου; Ξέρεις…χαρτί, βιβλίο. Εκτός σκηνής. Διαβάζεται το θέατρο;

Σημαντική είναι η ανάγνωση, αλλά προϋποθέτει την ανάλογη φαντασία, ώστε να το βλέπεις και πώς θα είναι επί σκηνής. Γιατί τα θεατρικά κείμενα είναι γραμμένα κυρίως για να γίνονται παράσταση. Ωστόσο, για εμάς είναι καλό να διαβάζουμε και θέατρο και λογοτεχνία και ποίηση. Για έναν απλό θεατή δεν ξέρω πόσο νόημα έχει. Ίσως αν δει μία παράσταση κάποιος να θέλει να διαβάσει μετά το κείμενο. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον και προσωπικά όταν κάποιος θεατής της «Φροσύνης» λέει πως θα ήθελε να διαβάσει και το έργο, το θεωρώ κολακευτικό.

Έχεις πει ότι φοβάσαι τη μοναξιά. Προλαβαίνεις, στ’ αλήθεια, να είναι μόνος ποτέ ή είσαι μόνος ώρες ώρες ακριβώς επειδή συγχρωτίζεσαι συνέχεια με συνεργάτες και κοινό;

Ο Ρίτσος έχει γράψει «Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος» θέλω να πω ότι το να είσαι με κόσμο δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν νιώθεις μόνος. Παρόλα αυτά, όπως είπα και προηγουμένως υπάρχουν φάσεις που είσαι με κόσμο όλη την ημέρα, αλλά και περίοδοι που έχεις πολύ χρόνο ελεύθερο. Όλα όμως χρειάζονται. Ακόμη και για εμένα, που δε μου αρέσει να μένω για πολύ μόνος, είναι φορές που έχω ανάγκη την απομόνωση. Όλα με μέτρο. Δεν φοβάμαι ακριβώς τη μοναξιά. Απλώς δεν την απολαμβάνω, δεν έχω την ανάγκη να μείνω ας πούμε μια μέρα σπίτι νου χωρίς να δω άνθρωπο. Προτιμώ να είμαι έξω ή να βρίσκομαι με ανθρώπους γύρω μου.

Τι σχεδιάζεις αυτή τη στιγμή, μόνος, εσύ, μες στο κεφάλι σου για το εγγύς μέλλον;

Πολλά και διάφορα. Με τη Γεωργία και τον Λάζαρο έχουμε δέσει και έχουμε ήδη υπόψη κάτι ως επόμενο βήμα. Με τον Λάζαρο επίσης σκεφτόμαστε για μία επανάληψη της «Φροσύνης» αλλά και άλλα πράγματα. Τώρα γράφω και ένα ακόμη έργο, που πιθανώς να ανέβει του χρόνου. Υπάρχουν, βεβαίως, αρκετά πράγματα στο μυαλό μου και για αργότερα. Καλά να είμαστε και θα γίνουν όλα.

Πού ζεις και πού βγαίνεις στην πόλη;

Μεγάλωσα στην Καλλιθέα και μένω στο Μοσχάτο. Μου αρέσουν οι δύο αυτές περιοχές και βγαίνω αρκετά εκεί για βόλτα ή καφέ. Το Μοσχάτο είναι πολύ ήρεμο και έχει διατηρήσει κάτι από παλιά γειτονιά και η Καλλιθέα είναι ένας μεγάλος δήμος και έχει πολλές επιλογές. Το κέντρο φυσικά είναι πάντα μια αγαπημένη περιοχή και είναι εύκολο σημείο συνάντησης με τους περισσότερους φίλους μου.

Τι θα έκανες στη ζωή σου αν τα πράγματα έρχονταν έτσι ώστε να μην ασχοληθείς με το θέατρο και την τέχνη, ευρύτερα; Τι πιστεύεις;

Δεν έχω ιδέα. Ίσως σκεφτόμουν την ψυχολογία, λόγω σπουδών, ίσως, όμως, να στρεφόμουν σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτή τη στιγμή ούτε που μου περνάει από το μυαλό κάτι τέτοιο. Ποτέ μη λες ποτέ, όμως.

Τι δε ρώτησα που θα ήθελες να πεις εσύ για σένα;

Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι κάτι σε σχέση με το «Έλα να παίξουμε». Αυτή την παράσταση την έχω στην καρδιά μου και μου άφησε πέρα από ακόμη μια όμορφη θεατρική εμπειρία, μία ακόμη φίλη, τη Γεωργία (γιατί με τον Λάζαρο είχαμε ήδη συνεργαστεί πριν από αυτό και είχαμε αναπτύξει μία φιλία). Η αισθητική της παράστασης είναι κάτι που μόνο αν το δεις μπορείς να καταλάβεις πόσο όμορφη είναι. Τα παραμυθένια κοστούμια και τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη, τα μαγικά φώτα της Ευγενίας Μακαντάση, οι φωτογραφίες και τα trailers του Πάτροκλου Σκαφίδα, το κείμενο φυσικά, η σκηνοθετική γραμμή και η χημεία μας με τη Γεωργία έχουν φτιάξει ένα ονειρικό αποτέλεσμα, το οποίο απολαμβάνω κάθε Πέμπτη που μπαίνουμε στο Faust. Και είναι η αφετηρία, πιστεύω, για πολλά ακόμη στο μέλλον.

Info:

Προλάβετε το «Έλα Να Παίξουμε» στο Faust για δύο Πέμπτες ακόμα στις 20:30!