Από την πρώτη Παρασκευή του Οκτώβρη, η θεατρική ομάδα Ανδρομέδα παρουσιάζει στον Πολυχώρο Vault, την παράσταση “Γυναίκες από χώμα” σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Το έργο βασίζεται σε μαρτυρίες οροθετικών γυναικών που κατηγορήθηκαν και διαπομπεύτηκαν το 2012 στην Ελλάδα. Οι μαρτυρίες τους ζωντανεύουν στη σκηνή -άλλοτε σοβαρά, άλλοτε ειρωνικά κι άλλοτε με θυμό κι οργή- όλη την τραγική ιστορία της χειραγώγησης, της κακομεταχείρισης και της διαφθοράς που έζησαν.
Πάνω στον πυρετό της αναζήτησης, μια σκέψη, μια πρόταση, μια ιδέα που συμπληρώνει κάποιος, μια πληροφορία που λέει κάποιος άλλος, οδηγούν στο να παρθεί η τελική απόφαση. Κάπως έτσι, ήρθαν οι «Γυναίκες από Χώμα» και βρήκαν τον Κοραή Δαμάτη για την επικείμενη συνεργασία τους που έμελλε να οδηγήσει στην ιδιαίτερη παράσταση.
«Με ενδιέφερε η απόφαση της ομάδας να καταπιαστεί με κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής μας, δηλαδή μέσω της έρευνας, της ζωντανής επικοινωνίας και της συλλογικής εργασίας. Αυτή η τέχνη που μάθανε -και που συνεχίζουν να μαθαίνουνε- να αποτελεί μέσο διαμαρτυρίας και ίσως αφορμή για κοινωνική δράση», λέει ο έμπειρος σκηνοθέτης για τη φετινή του δουλειά.
Μία από τις δυσκολίες, όπως εξηγεί, ήταν να γίνει η σύνθεση κειμένων της παράστασης. Συγκεντρώθηκαν οι μαρτυρίες, στοιχεία για το γεγονός από διαφορετικές πηγές και μετά έγινε η τελική σύνθεση που κι αυτή άλλαζε στη διαδρομή των προβών. Άλλαζε απ’ τα καινούργια που μαθαίναν οι συντελεστές της παράστασης απ’ τις συναντήσεις με ανθρώπους που είχαν εμπλακεί, ο καθένας απ’ το πόστο του στην συγκεκριμένη υπόθεση, και έτσι, η κάθε κουβέντα, πλούτιζε και το δικό τους βλέμμα. «Μια άλλη δυσκολία», εξηγεί ο Κοραής Δαμάτης, « ήταν το πώς θα παιζότανε αυτό το κείμενο, πώς θα κατέβαινε στον θεατή, πόσο αντέχει ο όποιος θεατής να του απευθύνει άμεσα ο ηθοποιός, όχι ένα θεατρική συγγραφή, αλλά μια μαρτυρία που γνωρίζει -και ο πομπός-ηθοποιός και ο δέκτης-θεατής- ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή.»
Το πιο ενδιαφέρον που σημειώνει ο σκηνοθέτης, όμως, είναι το εξής: «Ο στόχος της παράστασης εξ αρχής ήταν να ‘‘συνομιλήσει’’ με το μυαλό του θεατή, όχι με το συναίσθημά του… Πράγμα όχι και πολύ γοητευτικό και θελκτικό για μας τους Έλληνες που όλα, σχεδόν όλα, τα ερμηνεύουμε με το συναίσθημα…»
Τα τέσσερα απ’ τα πέντε κορίτσια, η Ντίνα Κούκου, η Φανή Γρύλλη, η Σοφία Ρούβα και η Αναστασία Τσούτση, τα γνωρίζει ο κύριος Δαμάτης από χρόνια γιατί ήταν μαθήτριές του. Όταν ήρθαν, λοιπόν, και του πρότειναν να δουλέψουμε μαζί, δέχτηκε με χαρά. Γνώρισε και την Έφη Σισμανίδου, την πέμπτη ηθοποιό της παρέας, και ξεκίνησαν όλοι μαζί αυτό το όμορφο και δύσκολο ταξίδι.
«Κάναν λαμπρή δουλειά όλες τους, σε πολλούς τομείς, όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι, και έτσι βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως και η δουλειά του Χρήστου Κότσι στη μουσική της παράστασης. Πολύ αποδοτική συνεργασία. Ήταν παρόντας σ’ όλες τις πρόβες, σημείωνε τη θερμοκρασία κάθε σκηνής, τις αλλαγές, τη ρυθμολογία και ανάλογα δημιουργούσε. Η δουλειά του είναι απόλυτα δεμένη με το κείμενο και την υποκριτική των ηθοποιών. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος. Η μουσική να είναι ένας σχολιαστής, μία ακόμα μαρτυρία. Όπως και η αισθητική της παράστασης, τα κοστούμια και το σκηνικό του Παύλου Ιωάννου, ακολούθησαν τη λογική του ανεβάσματος προσθέτοντας τον δικό τους σχολιασμό. Ένα σημαντικό μέρος της παράστασης είναι και οι ηχογραφημένες φωνές της Μαρίας Καβουκίδου και Θεοδώρας Σιάρκου», λέει ο Κοραής Δαμάτης κι εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε τύχη αγαθή στη συνέχεια του εγχειρήματός τους.
Και καλό ταξίδι για την παράσταση και στην υπόλοιπη Ελλάδα, τώρα που κοντεύει να ολοκληρωθεί η πορεία της στο Vault. Είναι ένα έργο που χρειάζεται μάτια και αυτιά να το προσέξουν. Παντού.
Υγ: Ακόμα δύο Παρασκευές έμειναν! (Σπεύσατε…)
Discussion about this post