Ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης περιπλανάται κι εμείς το απολαμβάνουμε

Περιπλανήσεις στον τόπο και στον χρόνο. Έρωτες. Μαθήματα ζωής… Το ανδρείωμα ενός αγοριού. Τα ταξίδια του, οι σπουδές του, οι δυσκολίες της ζωής του, οι καλές στιγμές και οι ευλογημένες συναντήσεις. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα , απευθείας βγαλμένα από τον νου και την ψυχή του Εβρίτη συγγραφέα και συμβούλου marketing και επικοινωνίας, συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ. Το όνομα αυτού; Μικρές Περιπλανήσεις στις Ρωγμές του Χρόνου. Δεν πρόκειται για ακόμα μία συλλογή διηγημάτων… Η γραφίδα του Τριανταφυλλάκη βουτά σε μελάνια αυτοβιογραφίας, διδακτικότητας μέσω της χρήσης τσιτάτων διάσημων ανθρώπων, γίνεται, ύστερα, ρομαντική και συγκινητική, για να επιστρέψει στον ρεαλισμό μιας αφήγησης που μπορεί να αφορά τον καθένα. Διαβάζεται από την αρχή ως το τέλος και από το τέλος πίσω στην αρχή, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση ζωής στην άκρη των δακτύλων που ξεφύλλισαν τις σελίδες του.

Από τον Έβρο στη Νέα Υόρκη και από τη μονοπρόσωπη αφήγηση στην τριτοπρόσωπη, από την ποιητική γραφή στη ρεαλιστική καταγραφή και από την πηγαία αισιοδοξία στην αναπόφευκτη μελαγχολία που αναδίδεται μέσα από τις λέξεις σας. Πόσο μεγάλη περιπέτεια θεωρείτε τη συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Κάθε βιβλίο είναι μια περιπέτεια με πολλές διαδρομές και περισσότερες στάσεις! Εκείνο που έχει ενδιαφέρον δεν είναι τόσο οι περιπλανήσεις, όσο η ένταση με την οποία τις βιώνεις!

Είναι, όντως, ένα ταξίδι που ξεκινάει από τον Έβρο, σταματάει στη Νέα Υόρκη και επανέρχεται για να διατρέξει την Ελλάδα.

Οι ιστορίες του βιβλίου διαδραματίζονται μέσα σ’ αρκετές δεκαετίες, ήταν στο μυαλό μου πολύ καιρό και χαίρομαι που, επί τέλους, κατάφερα να τις ολοκληρώσω και να γίνουν βιβλίο.

Όσον αφορά το ύφος και τον τρόπο γραφής, υπαγορεύεται από το είδος των ιστοριών, τις στιγμές που περιγράφουν και τα αισθήματα που βιώνουν οι ηρωίδες και οι ήρωες του βιβλίου. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μια ευθεία γραμμή, παρά μόνο ένα διαρκές πήγαινε-έλα μεταξύ χαράς και λύπης, μεταξύ αισιοδοξίας και μελαγχολίας γιατί έτσι είναι η ζωή. Σημασία έχει να συνεχίζεις!

Πόσο αφοσιωμένος στη συγγραφή και στην ανάγνωση μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας του κλάδου σας; Οικονομικά, marketing, επιχειρήσεις…

Η δουλειά είναι δουλειά! Η γραφή είναι έρωτας! Και ως έρωτας θέλει αφοσίωση, πάθος και τρυφερότητα, αλλιώς σ’ εγκαταλείπει!

Αποτελεί μια ανακουφιστική και εν πολλοίς ευχάριστη διαφυγή από την καθημερινότητα.

Όταν γράφεις ένα βιβλίο δημιουργείς μια δική σου πραγματικότητα, πλάθεις ήρωες, βιώνεις και αναβιώνεις αισθήματα.

Καμιά φορά είναι και η άμυνά σου στις επαγγελματικές και όχι μόνο δυσκολίες. Λέω συχνά ότι η γραφή λειτουργεί λυτρωτικά γιατί σ’ απελευθερώνει!

Θυμάστε ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας συγκίνησε;

Πριν λίγες μέρες διάβασα το βιβλίο του Τάσου Αθανασιάδη «Ο γιός του Ηλίου», το οποίο αναφέρεται στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, αυτόν που έμεινε στην ιστορία ως «Παραβάτης». Είναι πραγματικά οδυνηρό να διαπιστώνεις πώς ένας γενναίος στρατηγός, εξαιρετικός διοικητής και φιλοσοφημένος άνθρωπος, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων μένει στο περιθώριο της ιστορίας με τη στάμπα του «παραβάτη». Πόσο άδικη γίνεται καμιά φορά η ιστορία…

Κι εγώ τολμώ να πω ότι συγκινήθηκα πολύ πάνω από κάποιες σας, συγκεκριμένες σελίδες. Εκεί ειδικά με κάποια απίστευτα love stories που, επιτρέψτε μου, θεωρώ παραλλαγές ενός δικού σας μεγάλου έρωτα! Έχω δίκιο;

Αλήθεια, τι νόημα θα είχε η ζωή, αν δεν καείς σ’ έναν μεγάλο έρωτα; Κανένα! Όμως, τα love stories, του βιβλίου είναι πιο πολύπλοκα από μια απλή κατάθεση προσωπικών εμπειριών. Πρόκειται για ιστορίες από διηγήσεις φίλων, γνωστών κι αγνώστων. Από όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα. Από λόγια που δεν ειπώθηκαν. Από βήματα που δεν αποτολμήθηκαν. Από προκλήσεις που δεν απαντήθηκαν. Από σχέσεις που δεν άντεξαν στο χρόνο και την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά, και από μαγικές στιγμές, μυστικές ιεροτελεστίες, όμορφα ταξίδια, ονειρικές συναντήσει; Έρωτες που δεν τελειώνουν και όνειρα που δεν ξεθωριάζουν! Είναι όλο αυτό το γλυκόπικρο ταξίδι της ζωής…

Μια άλλου είδους σχέση που φαίνεται να σας έχει απασχολήσει στο έργο σας, είναι αυτή του εργοδότη-εργαζομένου, που τείνει να ομοιάσει με αυτή του δασκάλου-μαθητή. Έχετε βέβαια και μια εξαιρετική ιστορία με εκείνον τον καθηγητή σας που λάτρευε τον Καβάφη. Μιλήστε μου αν θέλετε για μερικά αγαπημένα πρόσωπα που στάθηκαν μέντορες στην πορεία σας.

Στη ζωή μου στάθηκα τυχερός γιατί συνάντησα σπουδαίους και όμορφους ανθρώπους. Που είχαν το μεγαλείο μέσα τους και μια γενναιοδωρία που ξεχείλιζε. Παιδί με συνέπαιρναν οι ιστορίες του πρόσφυγα παππού μου από την εκστρατεία της Μικράς Ασίας. Στο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου ο Γυμνασιάρχης και οι καθηγητές μας επέμεναν να διαβάζουμε ελληνική γραμματεία. Στο Πανεπιστήμιο, στην Ελλάδα, αλλά και στη Νέα Υόρκη, συνάντησα δασκάλους που νοιάζονταν πραγματικά για το μέλλον των φοιτητών τους και θεωρούσαν το μέλλον μας και δική τους υπόθεση. Τέλος, στην επαγγελματική μου διαδρομή, είχα την τύχη να μαθητεύσω δίπλα στους καλύτερους. Ένας από τους λόγους που ορισμένα διηγήματα του βιβλίου γράφτηκαν σε πρώτο ενικό, είναι για να αποδοθεί ο οφειλόμενος φόρος τιμής σε κάποιους μέντορες.

Τελικά, Αμερική ή Ελλάδα;

Τώρα πια έχω κάνει τις επιλογές μου! Η Αμερική και ειδικότερα η Νέα Υόρκη, αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Με ανεξίτηλες εμπειρίες και μνήμες. Πάντα μου αρέσει όταν πηγαίνω εκεί, όχι επειδή μου θυμίζει τα ωραία χρόνια που πέρασα, αλλά γιατί με γοητεύει όλο αυτό που συμβολίζει η Νέα Υόρκη. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας, οι ανεξάντλητες ευκαιρίες και οι δυνατότητες να εκπληρώσεις τα όνειρά σου. Η Αμερική θα παραμένει ο «νέος κόσμος» χάρη, κυρίως, σ’ αυτήν την μοναδική της ικανότητα να ανανεώνεται και ν’ ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Η Αμερική ζει για αυτά που έρχονται!

Όμως, η Ελλάδα είναι ο μόνιμος προορισμός. Η Ιθάκη η οποία σε περιμένει μετά από τις περιπλανήσεις της ζωής! Και λυπούμαι πραγματικά, γιατί μια χώρα με τέτοια ιστορία, τέτοιο πολιτισμικό πλούτο και μοναδικές ομορφιές, αντί για πρωταγωνιστή, την έχουμε μετατρέψει σε παρία της Ευρώπης. Τα τελευταία χρόνια με πλήγωσαν πολύ, όχι γιατί γίναμε βούκινο διεθνώς, αλλά γιατί, πολύ φοβούμαι, δεν βάλαμε μυαλό. Δεν θέλουμε την αλήθεια και ζούμε φτιάχνοντας παραμύθια.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ;

Εντελώς τυχαία! Εκεί στο μακρινό 2012, μετά από πολλές παλινδρομήσεις, είχα τελειώσει το πρώτο μου βιβλίο, το «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει…» και αναζητούσα εκδοτικό οίκο. Δεν είχα κάποια σχέση, ούτε άλλες γνωριμίες με το χώρο των εκδόσεων. Ευτυχώς, ο φίλος μου και συμπατριώτης από τον Έβρο, ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης με πήγε μια μέρα στον ιδιοκτήτη του ΙΑΝΟΥ Νίκο Καρατζά και του είπε ότι έχω γράψει ένα βιβλίο. Το έστειλα, με πολλές επιφυλάξεις είναι αλήθεια, να το δει. Μετά από δυο εβδομάδες, ήταν Σεπτέμβριος, μου ανακοίνωσε ότι το βιβλίο θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο! Δεν το πίστεψα, παρά μόνον όταν το κράτησα στα χέρια μου! Απίστευτο συναίσθημα! Από τότε αισθάνομαι ότι ο ΙΑΝΟΣ είναι σαν μια μεγάλη οικογένειά μου. Οι «Μικρές Περιπλανήσεις στις Ρωγμές του Χρόνου» είναι το τέταρτο βιβλίο μου. Τους είμαι ευγνώμων δια βίου.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο συγγραφικά αυτό το διάστημα;

Γράφω σχεδόν καθημερινά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ό,τι γράφω αποτελεί προσχέδιο κάποιου βιβλίου. Το έχω πει κι άλλες φορές πως δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που είτε απομονώνονται για να γράψουν, είτε το έχουν μες το πρόγραμμά τους να βγάζουν βιβλία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Στην περίπτωσή μου, τα βιβλία απλώς προκύπτουν! Έχω μαζεμένες πολλές ιστορίες πάνω στις οποίες δουλεύω, όταν έχω χρόνο και διάθεση. Γράφω και καινούργιες, όταν υπάρχουν ερεθίσματα. Πολλά κείμενά μου τα μοιράζομαι με φίλους μου. Όταν αποφασίσουμε ότι έχει επέλθει το πλήρωμα του χρόνου, ε, τότε ασχολούμαι με μεγαλύτερη επιμέλεια για να γράψω ένα βιβλίο!

Ποια είναι η προσωπική σας αγαπημένη μικρή ή μεγάλη περιπλάνηση στον χρόνο; Ποια περίοδο της ζωής σας έχετε υπάρξει ανεπανάληπτα ευτυχισμένος;

Όσο μεγαλώνω έχω μια τάση να επανέρχομαι στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, τότε που νοιώθαμε αθάνατοι και ο χρόνος φάνταζε ατελείωτος. Προφανώς, αυτό το κάνουν περισσότεροι εξ ημών και δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Όμως, από τότε που τα πρωτοδιάβασα πάντα μου άρεσαν πολύ τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ : «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει…Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα!» Επομένως, η πιο μεγάλη περιπλάνηση δεν έχει έρθει! Την περιμένω! Ανεπανάληπτα ευτυχισμένος; Νομίζω ότι η ευτυχία δεν πρέπει να είναι ανεπανάληπτη, αλλά διαρκώς επαναλαμβανόμενη και σε μικρές δόσεις! Γιατί είναι πολύ ευαίσθητη, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας, και δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια. Στην αναζήτηση και την προσμονή της βρίσκεται η μαγεία της ζωής.

Πιο επώδυνη, κατά την άποψή σας, είναι η απώλεια ή η λήθη; Να αποχαιρετάμε, δηλαδή, δια παντός ένα πρόσωπο, έχοντας τη δυνατότητα να το θυμόμαστε και να το σκεφτόμαστε, ή να ξεχνάμε οριστικά αυτό το πρόσωπο και όσα ζήσαμε μαζί του;

Στην ελληνική μυθολογία η Λήθη ήταν κόρη της Έριδας, αδερφή του Θανάτου και του Ύπνου! Προσωποποίηση της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης! Όμως, όπως είπε ο Ευριπίδης «ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις». Άρα, στο αρχείο της μνήμης μας πρέπει να τα κρατάμε όλα. Και με τον καιρό τα πράγματα ξεκαθαρίζουν! Ακόμα κι εκείνα που μας πλήγωσαν, μας πονάνε λιγότερο. Κι αν δεν μας είναι ευχάριστο να τα θυμόμαστε, πάντα θα έχουν ένα μάθημα να μας διδάξουν για το παρόν και το μέλλον!